De kat

De dagen erop voelden vreemd. Natuurlijk twijfelde ik niet over mijn beslissing, maar het idee dat ik misschien magische krachten bezat, had zich stevig in mijn achterhoofd geplant. Het vervelende was dat het mijn ouders zo verdeelde. Gelukkig maakten ze geen ruzie, want ze respecteerden allebei mijn beslissing. Het was alleen zo dat mijn vader wel geloofde wat er in de brief stond en mijn moeder het ontkende. Ik wist niet wat ik moest denken. Als mijn vader zei dat hij rare dingen had gezien toen ik jong was, geloofde ik hem. Als mijn moeder zei dat er een andere verklaring voor moest zijn, wilde ik haar geloven. Maar wat kon die verklaring dan zijn?

Het belangrijkste was, als je het mij vroeg, dat het niet meer gebeurd was. Zover ik wist, was ik altijd een modelleerling geweest. Nooit zat ik in de problemen, en ik maakte altijd netjes mijn werk. Als een heks was, zou ik me toch meer… hekserig gedragen?

Nee, de gedachten bleven niet meer weg uit mijn hoofd. Maar één ding bleef wel weg: de brieven. Mijn ouders en ik waren erg opgelucht dat het erop leek dat de vrouw die ze schreef onze brief had ontvangen. Met hun opdringerige tactieken waren ze dus gestopt, maar iets in me zei dat Hogwarts nog niet helemaal klaar met me was.

En daar had ik gelijk in. Later zou ik horen dat op dat moment een cyperse kat door mijn veilige buurt liep, met een patroon rondom haar ogen dat op een streng brilletje leek. Ze was op weg naar mijn huis, om mijn leven nog verder op zijn kop te zetten. Alsof uilen nog niet erg genoeg waren…

Toen ik de deurbel hoorde, begon mijn hart dan ook al in mijn keel te kloppen. We hadden niemand zien of horen aankomen, maar iets in me hoopte dat het kinderen waren die een grap met me uithaalden. Raar hoe ik ineens graag wilde dat er een grap met me uitgehaald werd. Alles beter dan… dit. Deze gekheid.

“Milly, doe jij even open?” schreeuwde mijn moeder vanuit de keuken. “Mijn handen zijn vol.”
Ik stond op, legde mijn boek weg en liep naar de deur. Wanhopig probeerde ik mezelf te overtuigen dat er niets aan de hand was, maar iets in me vertelde dat ik het helemaal, verschrikkelijk, gruwelijk, mis had. En ik had gelijk.
“Mam?”
“Ja?”
“Er staat een kat voor de deur.”