Hoofdstuk 015.

De zes woorden die hun geheimzinnige bondgenoot hen had toegefluisterd, waren genoeg om de slaap te verdrijven. Het kostte Leah moeite om zich niet voor de tralies te verdringen om een glimp op te vangen van degene die het woord tot hen gericht had, maar ze hield zich in. Dat zou de argwaan wekken van de wachten die zo nu en dan langsliepen, al had ze niet het gevoel dat die heel erg waakzaam waren. Hoe zouden ze hier immers uit kunnen ontsnappen? Niemand uit haar dorp was zo dwaas om dit elvenland te betreden, laat staan in haar kerkers af te dalen. Van Thorins soortgenoten hoefden ze ook niets te verwachten, want er woonde geen enkele andere dwerg in de omtrek.
Leah keek vanuit haar ooghoeken naar de dwerg. Hij zat te zuchten en zijn houding was nog meer gesloten dan anders. Zou hij herinneringen hebben aan deze kerker? Zou hij er eerder zijn geweest? Hoe was hij er toen uitgekomen?
‘Het is vast een valstrik,’ gromde hij toen hij haar blik opving. ‘Niemand in dit vervloekte woud is ons gunstig gezind.’
‘Een valstrik?’ herhaalde Leah met opgetrokken wenkbrauwen. ‘Wat kan iemand ons nog doen? We zitten al in een cel.’
Thorin balde zijn vuisten. ‘In een cel zitten is niet het ergste wat iemand kan overkomen. Ik wenste dat we hier nooit uit vandaan waren gehaald.’ Zijn verbitterde stem deed haar maag samenkrimpen. Ze moest er niet aan denken de rest van haar dagen hier te slijten. Ze zou hem nooit helemaal kunnen begrijpen, ze kon zich de vreselijke dingen die hij had meegemaakt niet eens indenken.
‘Sta jezelf maar niet te veel hoop toe,’ gromde hij, waarna hij zijn hoofd weer van haar afdraaide. ‘In deze verdorven stad worden alleen maar huichelaars geboren. Weldra wordt deze verdomde kerker door hun schaterlach gevuld omdat je hoop uit hun lege beloftes hebt geput.’
Leah onderdrukte een zucht. Ze wilde de hoop niet opgeven. Als ze hier nog veel langer met hem zat opgesloten, zou hij haar zeker meesleuren in zijn sombere en verbitterde gedachten.

Leahs ogen weken niet van de deur, alsof haar kans op redding zou vergaan zodra haar aandacht verslapte. Ze wist niet hoelang het nog zou duren voordat het nachtelijk uur zou aanbreken, want het was hier de hele dag donker. De wacht had zijn wissel al gehad, waaruit ze hoopte op te kunnen maken dat de avond toch wel een heel eind gevorderd was.
‘Die gestoorde dwerg heeft gelijk,’ bromde Hamán. ‘Let maar op.’
Leah fronste boos haar wenkbrauwen. Waarom lieten ze gelijk de moed zakken? Straks overtuigden ze hun mogelijke bondgenoot er zelfs van dat zulke pessimistische wezens beter achter slot en grendel konden blijven!
Leahs verontrustende gedachten werden verdreven toen een elf begon te kuchen. Er klonk een doffe dreun en ze boog zich dichter naar de tralies toe. Het schijnsel van de fakkel die aan de wand hing, viel over het roerloze lichaam van de wacht. Nog voordat Leah er iets van kon zeggen, herhaalde de gebeurtenis zich bij de andere wacht.
‘Het is echt waar!’ fluisterde ze opgewonden. ‘Iemand heeft de elfen uitgeschakeld!’
Een grom, zo diep dat Thorins pijn erin voelbaar was, drong als een hamerslag haar oren binnen toen de man opstond. Háman deed hetzelfde en vouwde zijn handen om de spijlen.
‘Wie is daar?’
Even zag of hoorde ze niets, totdat er een klein mannetje uit de schaduwen stapte. Hij was kleiner dan Thorin en ze vroeg zich af wat voor wezen het was. Een kinderdwerg misschien? Leah had haar twijfels. Hij was niet zo breed gebouwd en zijn kin was even glad als die van haar.
‘Wie ben jij?’ vroeg ze verbaasd.
Het was niet hun redder die antwoordde. Thorin wrong zich langs haar heen en staarde ontzet naar de kleine man.
‘Bilbo?’ Zijn stem trilde, nog meer dan anders. ‘Ben jij dat echt?’