Hoofdstuk 7

Ashton was blijven eten en, hoe gezellig ik het ook had gevonden, was nu eindelijk weg. Mam had het briefje met het nummer aan me gegeven, met als resultaat dat ik nu met mijn telefoon in mijn hand zat.
Ik had het nummer al ingetypt maar de stap om ook echt te bellen was groot. Wat moest ik zeggen? ‘Hoi, ik lag bij je in het ziekenhuis en ik heb over je gedroomd, zullen we afspreken?’ Nee, dat leek me geen goed idee.
En wat als het nummer van haar ouders bleek te zijn? Dan was het een nog grotere ramp.
Ik was dan misschien niet moeilijk in het contact met anderen maar zoiets ging me te ver. Behalve prankcalls belde ik geen vreemden. Als ik het al deed, dan had ik een goede reden. Nu had ik dat ook niet. Of nou ja, voor mij was het misschien een goede reden, maar Alisha wist waarschijnlijk van niks.

Na nog een kwartier te hebben gepiekerd besloot ik om toch maar te bellen. Als ik het nu niet deed, dan deed ik het nooit.
Ik haalde nog eens diep adem, en drukte toen op ‘bellen’.
Ik bracht het apparaat naar mijn oor, en wachtte geduldig af.
Er waren een paar piepjes te horen, en daarna een automatische vrouwenstem met de boodschap dat dit nummer niet bestond.
Ik gooide m’n telefoon gefrustreerd op m’n bed. Had ik eindelijk een telefoonnummer, bestond het niet eens. Waar sloeg dit nou weer op?
Nu was ik nog niks verder. Of ja, alleen een mislukte poging.
Ik bekeek het briefje nog eens goed. Het was slordig geschreven. Ik kon de cijfers net aan lezen.
Ik was gewend aan mijn vaders slordige handschrift, maar dit overtrof alles. Zelfs een kind dat niet kon schrijven zou zo niet lelijk kunnen schrijven.
Ik kon het beter even laten rusten en later nog eens proberen, misschien was het nummer wel gewoon in gesprek en maakte ik me zorgen om niks.

“Heb je Alisha al gebeld?” Mijn moeder keek me nieuwsgierig aan toen ik de volgende dag aan het ontbijt zat samen met mijn ouders.
Ik kreeg haast geen hap door mijn keel en voelde me waardeloos. Alle tijd en moeite die ik had gestoken in het vinden van Alisha’s naam had me niks opgeleverd. Alles was voor niks geweest. Dat stomme telefoonnummer ook…
“Nee,” zei ik nors. “Het nummer bestaat niet zegt mijn telefoon.”
“Ik weet toch zeker dat het wel bestaat! Hoe kan dat nou?” Verontwaardigt keek ze mijn vader aan. “Ja toch?”
“Huh?” mompelde hij, niet lettend op ons gesprek. “Oh, dat nummer. Ja, dat bestaat wel hoor.”
Ik zuchtte diep, en nam nog een hap van mijn croissantje. Met moeite kauwde ik het en slikte ik het door.
“Ik weet zelf toch wel wat mijn telefoon aangaf? Of ik heb een cijfer verkeerd ingetoetst maar dat lijkt me niet. Ik heb het zo’n vijf keer gecontroleerd.”
“Laat dat briefje nog eens zien. Ik heb het erg snel opgeschreven dus misschien is het niet helemaal duidelijk,” zei mam.
Ik voelde met mijn hand in mijn broekzak en, gelukkig, zat het briefje daar inderdaad in. Ik gaf het aan m’n moeder.
Ze bekeek het even snel, en noemde de cijfers één voor één op.
“Vijf, acht, twee, vier-” begon ze, en vrijwel meteen onderbrak ik haar al.
“Dat is toch een drie? Er zit toch helemaal geen twee in het nummer?”
De vrouw tegenover me schudde stellig haar hoofd. “Nee, dat is een twee.”
Ik griste het briefje weer uit haar handen en bekeek het nummer nog eens. Er zaten volgens mij twee drieën in, maar als dat tweeën bleken te zijn klopte het nummer misschien toch wel.
“Ik ga het nog eens proberen, bedankt mam,” zei ik vluchtig, en liep met het briefje in mijn hand de woonkamer uit. In een recordtijd was ik op mijn kamer, en ging ik op mijn bed zitten.
Ik toetste het nummer in, en bracht de telefoon naar mijn oor.
Ik hoorde weer wat piepjes, en daarna wat langzamere piepjes ten teken dat er verbinding werd gezocht.
Weer hoorde ik een vrouwenstem, maar deze keer geen automatische.
“Met Alisha.”