Hoofdstuk 013.

Hoe langer ze nerveus in de kamer zaten te wachten, hoe meer Háman zich afvroeg waar hij aan begonnen was. Hij wist niet wat hem bezield had om samen met Leah en een verminkte dwerg op pad te gaan. Leah had hij altijd al een bijzonder meisje gevonden, dat meer in een droomwereld leek te leven dan in de echte wereld, maar sinds de dood van haar moeder en de vondst van de dwerg waren haar plannen wel heel groots geworden en ze had hem met die lieve glimlach nog overgehaald om mee te gaan ook.
Nu zat hij midden in het Demsterwold op de elfenkoning te wachten, die hem zou gaan ondervragen terwijl hij zich moest voordoen als de leider van dit drietal. Hij was allesbehalve dat. Hij wist alleen hoe de dwerg heette en had geen flauw idee welk doel hij met deze reis beoogde.
De deur ging open. De blonde elf die hen hier had achtergelaten, stapte naar binnen. Hij had zijn pijlenkoker en boog niet langer bij zich, maar Háman zag dat er nog steeds twee zwaarden op zijn rug bevestigd zaten. Zouden alle elfen daar hun zwaard dragen? Hij dacht dat hij geen enkel gevecht zou overleven als hij eerst twee zwaarden van zijn rug moest halen.
‘Meester dwerg,’ sprak de elf smalend, ‘heer Thranduil wil graag het woord tot u richten.’
Hoewel Háman de ogen van de dwerg niet kon zien door het gouden masker, had hij het gevoel dat hij verhit aangestaard werd.
‘Dat zal een erg eentonig gesprek worden,’ antwoordde Háman, inwendig vloekend. Als een van hen een misstap maakte werd hij vast in een elfenkerker gestopt, waar ze hem vervolgens vergaten totdat er niets dan kale botten van hem restte. ‘De stembanden van de dwerg zijn verschroeid. Hij kan slechts enkele klanken voortbrengen. Als het u gerieft, zal ik graag het gesprek met de Heer van het Demsterwold aangaan.’
De elf keek hem even strak aan met zijn onnatuurlijk blauwe ogen, maar gaf toen een knikje.
‘Volgt u mij maar.’
Háman blikte even op Leah, om een onbekende reden hopend op een dankbare of bemoedigende glimlach, maar ze had haar bezorgde ogen op de dwerg gericht. Hij onderdrukte een zucht, zich afvragend waarom ze in hemelsnaam zoveel moeite deed voor dat hoopje ellende, dat nog niet eens dankbaar oogde.

Háman werd verschillende trappen op geleid, zo hoog dat het hem een beetje begon te duizelen. Hij greep de leuning stevig beet en was blij toen ze bij een platform kwamen waarop de elfenkoning op een uit takken gevlochten troon zat. Háman had nog maar weinig elfen in zijn leven gezien en al helemaal geen koningen, waardoor hij gauw door een knie zakte. Hij kwam pas overeind toen de man dat hem gebood.
‘Wie bent u.’
Hij keek schichtig naar de elvenkoning, wiens strakke blik op zijn gezicht was gericht. Hoewel hij kaarsrecht op zijn troon zat, maakte hij een ietwat verveelde indruk.
‘Mijn naam is Háman,’ sprak hij haastig, ‘zoon van Olan, inwoner van Meerstad.’
‘En wat brengt u hier, Háman, zoon van Olan?’
‘Ik begeleid vrouwe Leah op haar reis naar Rivendell. Zij hoopt dat de befaamde geneesheer zich wil ontfermen over de dwerg die zij in Erebor heeft gevonden.’
‘Is dat zo?’ Koning Thranduil hield zijn hoofd ietsje schuin, terwijl hij op zijn gemak Hámans gezicht bestudeerde.
Het zweet brak hem uit. Verwoed vroeg hij zich af of de man het zou merken. ‘Ik zweer het op mijn leven.’
Een gewaagde uitspraak waar hij direct spijt van had, maar hij wist niet hoe hij zijn mening anders kracht had kunnen bij zetten.
Een gevoel van onbehagen bekroop hem toen snelle voetstappen hen tegemoet traden.
‘Het is de dwerg, heer,’ sprak een elfenbode. ‘Hij houdt een mes tegen de keel van de kapitein van uw wacht.’
‘Tauriel,’ fluisterde de man die Háman naar boven had gebracht. Zonder op orders van zijn koning te wachten, rende hij naar beneden.