Hoofdstuk 012.

Leah was nog nooit in de elfenstad geweest. De keren dat ze naar Mirkwood was gereisd om geneesmiddelen in handen te krijgen, was ze niet verder gekomen dan een handelspost in het grensgebied.
‘Laat mijn naam hier maar niet vallen,’ mompelde Thorin toen ze achter de elfen aan liepen. Ze werden nog steeds onder schot gehouden.
Leah knikte gehoorzaam, maar Háman keek ontevreden over zijn schouder.
‘Dat is het beste voor ons alle drie.’
De man rolde met zijn ogen, maar leek de dwerg op zijn woord te geloven. Een beetje nerveus legde Leah de route naar de stad af. Thorin was hier dus al eerder geweest. Dat verbaasde haar niet, maar het was toch een vreemd idee, zeker omdat ze alleen maar kon gissen wat zijn bedoelingen bij het vorige bezoek waren geweest.
Toen ze een hoge brug overgingen en een geopende poort binnenstapten, namen Leahs zenuwen alleen maar toe. Ze had inmiddels wel bedacht wat ze tegen de elfenkoning wilde zeggen om hun aanwezigheid te verklaren, maar ze vreesde de machtige koning toch wel een beetje en was bang dat hij magische krachten had waarmee hij in haar hoofd kon kijken.
‘Wat gaat er met ons gebeuren?’ vroeg ze nerveus aan de elf die de leiding bleek te hebben.
Hij draaide zijn gezicht naar haar toe. Zijn blauwe ogen waren koud en leken onaards, maar ze dacht toch een berustende glimlach om zijn lippen te zien. Of misschien wilde ze dat gewoon graag.
‘Mijn vader zal willen weten wat jullie in zijn rijk doen.’
Leah wilde hem eigenlijk meteen al van een uitleg voorzien, maar een andere elf begon te spreken.
‘Jullie kunnen hier wachten tot Zijne Majesteit een moment heeft gevonden om naar jullie te luisteren.’
Háman slaakte een geërgerde zucht, waardoor Leah hem een boze blik zond. Hij kon de zaken er beter niet nog erger op maken.
‘Heb je eerder met de elvenkoning gesproken?’ fluisterde Leah toen ze op stoelen hadden plaatsgenomen. Twee elfen stonden naast de deur, waardoor ze haar volume zo laag mogelijk hield.
De dwerg leek even te aarzelen, maar knikte toen. ‘Die verrader bood zijn hulp aan in ruil voor kostbaarheden die van mijn familie waren.’
Er had dus geen vriendelijke woordenwisseling plaatsgevonden, begreep Leah. Het was een klein voordeel dat Thorins gezicht zo verminkt was dat niemand hem zou herkennen, maar het gerucht van zijn overleven had zich natuurlijk wel verspreid. Het was ongeloofwaardig als hij geen deel uit had gemaakt van Thorin’s gevolg.
‘Je kunt je misschien het beste voordoen als een van je mannen,’ stelde ze voor. ‘Eentje die geen boze woorden naar zijn hoofd heeft geslingerd.’
Thorin staarde even naar de houten vloer, maar richtte zijn blik toen op Háman. ‘Noem me dan maar Ori.’
De man haalde onverschillig zijn schouders op en streek even door zijn bruine haar. Het was duidelijk dat hij niet erg blij was met dit oponthoud, maar dat gold voor hen allemaal.
‘Laat mij het woord maar doen.’
‘Wie gelooft een vrouw nou op haar woord,’ mompelde Thorin, zijn stem gekleurd door bitterheid.
Leah wilde verongelijkt haar armen over elkaar slaan, maar hield zich in. Ze kende de elfen niet. Misschien hechtten zij wel minder waarde aan de woorden van een vrouw. De mening van vrouwen was immers ook niet zo heel erg gewenst in haar eigen dorp. Toch kon ze niet voorstellen dat ze een verminkte dwerg wel zouden vertrouwen, waardoor al hun hoop eigenlijk in Hámans handen rustte. Ze had alweer spijt dat ze hem had meegenomen.
‘Vertel hem maar dat we naar Heer Elrond uit Rivendell onderweg zijn.’ Ze knikte even naar Thorin. ‘In de hoop dat de elf hem kan genezen.’
Ze wierp een nerveuze blik op de elfen die de deur flankeerden. Ze lieten nergens uit niets merken dat ze de conversatie volgden, maar Leah had wel eens gehoord dat ze goed konden horen en ze was bang dat ze niet zacht genoeg kon praten. Er viel nu echter niets meer te doen. Ze waren afhankelijk van Hámans gave om overtuigend te klinken en bovenal de welwillendheid van de elvenkoning.