Hoofdstuk 009.

‘Lava?’ herhaalde Aimee verbijsterd. Ze wist niet precies welk antwoord ze had verwacht, maar hier had ze geen moment bij stilgestaan. Ze had verwacht dat er een ingewikkelde spreuk voor was of dat ze misschien water uit een gewijde bron nodig had, maar het was geen moment in haar opgekomen dat ze een vulkaan zou moeten bezoeken.
‘Vulkanen zijn nogal schaars,’ merkte Haldir op. ‘Waarschijnlijk heb je er meer aan als je het verkoopt. Ik durf te wedden dat het een flinke duit oplevert.’
‘Geen denken aan,’ antwoordde ze kortaf. ‘Ik hoef geen duiten.’
Ik wil alleen een draak om Thranduil zijn welverdiende loon te geven.
Ze stopte de het ei weer in het met doeken gevulde mandje.
‘Wat wil je dan wel?’ vroeg Haldir met opgetrokken wenkbrauwen. ‘Je bent toch niet van plan om echt een vulkaan te gaan bezoeken, hè? Je weet dat je daarvoor naar Mordor moet reizen. Er staan een paar duizend orks tussen jou en je vulkaan.’
‘De landen zijn verlaten. De orks zijn niet georganiseerd. Ik zal mij wel redden.’
Ze wilde naar haar linnenkast lopen om de weinige kleding die ze bij zich had bijeen te rapen, maar Haldir greep haar pols vast.
‘Wat wil je, Aimee.’
Aimee trok haar hand terug. Het herinnerde haar aan Fíli, die meer dan eens haar hand had vastgepakt in de onderaardse tunnels waar ze het drakenei had gevonden. Ze had hem afgesnauwd, gedreigd zijn hand eraf te hakken. Ze had zelfs een deel van zijn snor afgesneden. Het had hem niet afgeschrikt. Niets had hem afgeschrikt en nu was hij dood.
‘Ik wil iemand zien branden in het drakenvuur. Ik wil zijn gegil horen.’
‘Heb je nog niet genoeg lichamen tot as zien vergaan in de drakenvlammen? Niet genoeg angstig geschreeuw gehoord?’
Aimee keek hem woedend aan. Ze duwde hem hard tegen de wand aan.
‘Je hebt er geen idee van,’ siste ze. ‘Spreek daar nog één keer over en ik bezorg je een veel pijnlijkere dood dan zij hebben gehad.’
Haldir zei niets. Hij keek strak in haar ogen en zag dat ze het meende. Zonder nog iets te zeggen draaide hij zich om en beende hij de kamer uit. De deur viel met een klap dicht.

Aimee zuchtte zachtjes, maar ging toen verder met het pakken van haar spullen. Ze had hem niet nodig. Ze was zich al te erg aan hem gaan hechten. Het was beter als ze ging.
Nadat ze haar schamele bezittingen had ingepakt, haar reismantel had aangetrokken en haar zwaard aan haar gordel had bevestigd, keek ze nog even de kamer rond. Haar vertrek gaf haar een dubbel gevoel. Ze werd zich bewust van alles dat ze was kwijtgeraakt. Niet alleen Fíli, maar ook haar thuis. Ze was uit het Demsterwold verbannen, ze kon niet eens naar Tauriël toe om te proberen de draad weer op te pakken. Want diep vanbinnen merkte ze dat ze de elf miste. Ze hadden het goed gehad samen en Tauriël had haar altijd begrepen, hoewel Aimee vermoedde dat ze inmiddels dusdanig veranderd was dat haar vriendin haar niet meer terug zou kennen.
Aimee vermande zich. Dat leven was er niet meer. Het deed haar geen goed om stil te staan bij de dingen die ze had verloren. Ze kon zich beter focussen op de dingen die haar te doen stonden en op dit moment was dat een lange reis naar Mordor.
Ze scheurde haar blik los van de houten wanden en verliet de woning. Haar wenkbrauwen schoten van verbazing omhoog toen ze zag dat Haldir stond te wachten. Een tas hing over zijn schouder.
‘Wat ga jij doen?’ hoonde ze.
‘Ik ga met je mee.’
‘Ik heb je hulp niet nodig,’ kaatste terug.
Haldir keek haar koel aan en snoof minachtend. ‘Ik doe dit niet voor jou.’