Hoofdstuk 2

Na een kwartiertje was ik klaar met Calum’s haar. Ik was tevreden over het resultaat, en zelf was hij er ook heel blij mee. Qua lengte was er bijna niks af, maar het zag er veel frisser uit. De dode punten waren eraf, en ik had weer wat model in zijn haar geknipt. Met een beetje gel was zijn nieuwe look helemaal af.
“Hoeveel jaar schelen jij en Mali eigenlijk? Ze heeft nooit een woord over jou gezegd. Ik wist niet beter dan dat ze enig kind was.” Ik keek nieuwsgierig naar Calum, en probeerde tegelijkertijd het juiste bedrag in de kassa te typen. Hij leidde me af – en niet zo’n beetje ook. Het was geen gewoonte van mij om zo lang met een klant te praten, aangezien ik dat altijd maar ongemakkelijk vond. Vele kapsters kletsen maar wat vol, maar ik kon dat echt niet. Daarom liet ik het meestal bij de klanten zelf, of werd er niks gezegd. Daarbij kwam dat ik niet honderd dingen tegelijk kon – niet als ik aan het knippen was in ieder geval. Ik mocht dan een vrouw zijn, maar multitasken was niet voor mij weggelegd.
“We schelen vijf jaar. Ik ben nu twintig, en Mali is net vijfentwintig geworden,” beantwoordde hij mijn vraag, en stelde zo ongeveer dezelfde vraag aan mij. “Hoe oud ben jij dan?”
“Bijna twintig. Eind november ben ik jarig,” zei ik met een lichte glimlach. Ik nam het geld aan van Calum, en pakte wisselgeld. Vanuit mijn ogen zag ik hoe Aniesa me een waarschuwende blik gaf; waarschijnlijk moest ik even opschieten. Er waren nog meer mensen aan het wachten, en de tijd tikte door.
“Je bent negentien en werkt al in een kapsalon? Zoiets moet je toch oefenen en leren, dat kan toch niet als je net klaar bent met school?” bracht Calum verbaasd uit. Het was niet raar dat hij zo dacht – de meeste mensen dachten zo. Gemiddeld duurde het wel zo’n vier jaar voor je echt aan het werk kon, en alle technieken wist. Yara en Aniesa waren dan ook een stukje ouder, ergens halverwege de twintig.
“Eigenlijk niet nee, maar het zit in de familie. Mijn moeder is ook kapster, en heeft me het een en ander al geleerd toen ik klein was. Het is altijd al een droom van me geweest om een eigen kapsalon te hebben, maar dat zit er nu nog niet in.”
Calum haalde zijn schouders op. “Als je maar blijft geloven in je dromen, kunnen ze wel werkelijkheid worden. Maar staar je er niet te blind op, want dan kan het alleen maar tegenvallen. Er wordt niet voor niets gezegd dat dromen bedrog zijn.”
Even was ik overdonderd van zijn wijze uitspraken, en tegelijkertijd snapte ik er helemaal niks van. Het was geen kwestie van dromen, het was een kwestie van doen. Alleen door mijn best te doen zou ik over een paar jaar een kapsalon kunnen runnen. Een beetje stom geloven in dromen deed ik niet.
“Sorry, ik houd je alleen maar op. Bedankt voor het knippen van mijn haar,” zei hij, en binnen een paar seconden was hij al verdwenen. Verward keek ik naar de deur, die weer dichtklapte. Dat ging echt heel snel, ik kon hem nu al niet eens meer zien. Of ik was gewoon te lang al aan het staren, en had de tijd niet in de gaten. Wie ging het zeggen?

Die avond belde Mali me spontaan op. Buiten de afspraken en WhatsApp om spraken we elkaar eigenlijk vrijwel nooit.
Het gesprek ging over van alles, en naar mijn idee zat er niet echt een reden tussen waarom ze mij nu had gebeld. Niks over een nieuwe afspraak, niks over een middagje shoppen – nee, helemaal niks. Het ging alleen maar over nutteloze dingen.
Pas toen we al even aan het bellen waren, werd het gesprek wat interessanter.
“Calum’s haar zit eindelijk weer goed! Echt, Ali, hij is er zo blij mee. En ik ook trouwens, want het was vreselijk om dat vormloze haar van hem te zien iedere keer,” sprak de vrouw opgewekt en lachte af en toe tussen haar zinnen door.
“Fijn om te horen,” bedankte ik haar, en nam een slokje water. Ik moest mezelf er altijd aan helpen herinneren om genoeg te drinken.
“Nu we het toch over hem hebben... Waarom heb je nooit gezegd dat je een broertje hebt? Ik ken je nu al zo’n twee jaar, en nog nooit heb ik de naam Calum horen vallen.”
Het bleef even stil aan de andere kant van de lijn, en ik vroeg me af of de verbinding het nog wel deed.
“Het was denk ik een soort bescherming tegenover hem? Ik weet het eigenlijk niet. Maar nu ik er zo over nadenk, zouden jullie best leuk zijn samen. Ongeveer dezelfde leeftijd, allebei schattig, spontaan-” Ik onderbrak haar snel, voor ze nog meer onzin uit kon kramen.
“Als je dat serieus denkt, heb je het goed mis. Ik heb het prima in m’n eentje, en daarbij lijkt hij verdomde veel op Bruno. Ik wil niet steeds aan zijn overlijden herinnert worden,” mompelde ik, en mijn stemming sloeg meteen om.
“Sorry, Ali, zo bedoelde ik het niet. Laten we het maar over iets anders hebben dan,” verontschuldigde Mali zich. “Hoewel hij ook nog wat leuke vrienden heeft – misschien dat één van hen wel iets voor jou is.”
Ik zuchtte even luid, en kon het niet laten om zacht te lachen. Mali was zo obsessed door jongens, en toch kreeg ze het voor elkaar om single te blijven.
“Heb jij eigenlijk alweer iemand gevonden?” veranderde ik het onderwerp, en meteen begon ze alles te vertellen over haar liefdesleven – inclusief alle details die ik niet eens wilde horen.