Hoofdstuk 008.

Er hing een gespannen stilte tussen de twee mannen. Leah stond tussen hen in, hopend dat een van de twee wat zou gaan zeggen. Het gebeurde niet.
'Nou, als jullie je niet uit jezelf willen voorstellen, dan doe ik het wel.'
Ze wierp een boze blik op Háman. Thorin was bijna dood geweest en had maandenlang niemand anders dan haar gezien. Ze kon zich voorstellen dat zijn beleefdheidsvormen een beetje waren verstoft, maar dat gold allerminst voor Háman, die normaal gesproken altijd zijn woordje klaar had.
'Thorin, dit is Háman, Háman, dit is Thorin.'
Beiden bromden wat en ze sloeg haar ogen ten hemel.
'Nou, dat wordt een gezellig tripje. Dan zal ik wel de hele weg tegen mijn paard praten.'
'Jouw paard?' vroeg Háman met opgetrokken wenkbrauwen.
Ze antwoordde niet en begon zich ernstig af te vragen waarom ze haar halve leven zo erg van hem onder de indruk was geweest. Ze klom op Avina en woelde even door haar manen. 'Gelukkig ben ik niet de enige vrouw die meegaat,' fluisterde ze tegen het paard.
Ze wierp een blik op de twee mannen. Thorin kreunde terwijl hij zich zo goed en zo kwaad als het ging op zijn pony hees. Hij hield de teugels krampachtig vast en Leah kon aan zijn ademhaling horen dat hij pijn leed.
'Waar wil je als eerst naartoe?' vroeg ze.
'Naar het Demsterwold,' gromde hij.
Het antwoord verbaasde Leah. Hij had niet eens geneesmiddelen van de boselfen willen hebben. Wat was hij van plan? Wilde het hij bos plat branden? Ze realiseerde zich dat ze de omvang van zijn wrokkige gevoelens niet eens kende. Wilde hij één iemand vermoorden? Of was hij eropuit om een heel volk uit te roeien? Niet dat Leah dacht dat hem dat zou lukken, maar ze realiseerde zich dat zij wel met zijn handelingen verbonden was. Als hij iets verschrikkelijks zou doen, trof haar evenveel blaam.
Ze zou hem er graag naar vragen, maar dacht niet dat hij een eerlijk antwoord zou geven met Háman in de buurt. Had ze beter zonder hem kunnen vertrekken? Ze dacht van niet. Een vrouw en half blinde, kreupele dwerg waren een gemakkelijk doelwit voor rovers, orks en wie wist wat voor onguur volk zich in deze contreien nog meer op onschuldige reizigers stortten.

Ze vorderen niet snel. Ze waren pas net de bocht om toen Thorin begon te snikken. Het was aandoenlijk om te horen, want ze had hem niet veel horen huilen. Ze wist dat hij een rustpauze moest inlassen. Het snikken werd niet alleen veroorzaakt door de folterende pijn, maar ook door het feit dat hij nu al moest uitrusten. Zijn leven was een nachtmerrie, hij moest constant toegeven aan zijn zwakheden, terwijl zijn twee metgezellen zo gezond als een vis waren.
'Laten we even wat drinken.'
Thorin protesteerde, maar het was nauwelijks te horen. Het was ook veel te vroeg geweest om al te reizen, maar zijn koppigheid werd alleen een halt toegeroepen als hij zichzelf tegenkwam. Zoals nu.
'Dit schiet toch niet op,' merkte Háman fluisterend op toen Thorin was afgestegen en steun zocht tegen een boom.
Leah keek hem boos aan. 'Hij heeft een wilskracht waar jij en ik alleen maar over kunnen fantaseren. Ik durf te wedden dat wij onszelf allang van het leven hadden beroofd als we zijn pijn dag in, dag uit zouden moeten verdragen.
Háman deed er het zwijgen toe. Hij blikte even op de man, die zijn gezicht van hen had afgewend. Leah wist dat hij zich schaamde voor zijn tranen, ook al had hij daar alle recht toe.
'Misschien had je hem moeten laten sterven,' mompelde Háman uiteindelijk.
'Denk niet dat dat nooit in mijn gedachten is opgekomen,' luidde haar antwoord. 'Maar als ik zie hoe graag hij weer wil leven, ben ik blij dat ik dat nooit gedaan heb.'
'En wat voor een leven.'
Leah haalde haar schouders. 'Blijkbaar betekent het leven nog veel voor hem, want anders had hij allang de dood verkozen. Hij heeft wapens genoeg.'
De jongen zei niets meer en Leah vermoedde dat ook hij geraakt werd door medelijden. Deze man was een koning geweest. Mensen hadden naar hem opgekeken, vrouwen hadden hem vast en zeker begeerd.
En nu had hij niets meer. Zijn kameraden waren dood, hij was zo mismaakt dat hij zich voor het oog van anderen verborg en zijn thuis werd door anderen geplunderd.
Leah keek even naar hem. Hij tastte zijn dijen af. Dankzij het zadel moesten de wonden in zijn bovenbenen extra veel pijn doen. Ze had het zadel met dons bekleed, maar blijkbaar was het niet genoeg.
'We kunnen weer,' bromde Thorin na een tijdje.
De twee knikten en klommen zwijgend weer op hun paard, wetende dat ze er al weer af zouden klimmen voordat ze goed en wel op dreef waren.