Hoofdstuk 4.3

Aan het eind van de middag nam Simon afscheid van Blithe, nadat ze hadden afgesproken dat ze contact zouden houden. De dag had niets opgebracht wat zijn werk betrof en het verbaasde hem dan ook dat hij zich toch voldaan voelde. Het was een goed gevoel, maar anders goed dan wanneer hij een tentamen had gehaald. Hoewel hij eigenlijk van plan was geweest om weer naar Naddleton te reizen 's avonds, besloot hij dat de dag toch al niet nuttig was en dat hij net zo goed nog even bij zijn ouders langs kon gaan. Hij had zijn ouders sinds zijn elfde weinig gezien: toen was hij naar Zweinstein gegaan. Op de zomer na bleef hij in vakanties eigenlijk altijd op school en toen hij van Zweinstein afgestudeerd was, ging hij studeren aan de universitaire opleiding aan het Ministerie, waar hij inwoning als vergoeding kreeg voor de vele klusjes die hij naast zijn studie voor het Ministerie opknapte. Hij vond het niet erg dat hij ze niet al te vaak zag, maar wist dat ze zouden gaan klagen als hij nooit meer langs zou komen en daar had hij niet zoveel zin in. En wie wist had zijn moeder een heerlijke maaltijd klaargemaakt; hij moest nog eten.
Hij verschijnselde in Marthbury, het kleine dorp waar hij was opgegroeid. Hij stond op het kleine plein waar zijn ouders' huis zich ook aan bevond. Ooit had er een speeltuin op het plein gestaan, maar inmiddels was de glijbaan weggehaald en de schommel was gedeeltelijk weggerot. Marthbury was ooit erg levendig en jong geweest, maar de jeugd ging steeds meer zijn eigen weg en daardoor vergrijsde het dorp. Simon had nooit van het dorp gehouden en het nooit gezien als zijn thuis: hij genoot meer van het leven in een grote stad, waar je anoniem rond kon lopen zonder dat ieder schandaal direct als een lopend vuurtje verspreid werd, waar je niet verplicht werd een praatje te houden met al je dorpsgenoten en waar je er vooral uit kun springen door veel aanzien te krijgen bij je baan.
Toen hij naar zijn ouders' voordeur liep, deed zijn moeder de deur open voordat hij überhaupt had aangeklopt.
'Sime!' Ze rende naar hem toe en sloeg haar armen om zijn schouders. Hij klopte vriendelijk op haar rug en liet haar toen snel weer los. 'Ik had je hier helemaal niet verwacht! Als ik wist dat je zou komen, had ik wat lekkers voor je gemaakt...'
'Ach, er is vast nog wel iets in huis, toch?' zei Simon vriendelijk, terwijl hij haar naar binnen volgde en zijn kleine koffer achter zich aan liet vliegen. 'Ik heb nog niet gegeten. Is pa ook thuis?'
'Ga lekker zitten, ga lekker zitten,' zei zijn moeder, gebiedend wijzend naar de bank. 'Ja, pa is boven, aan het werk...' Ze zuchtte bijna onhoorbaar en bleef ondertussen naar hem glimlachen. 'Echt heerlijk om je weer te zien, Sime.'
Simon beantwoordde haar glimlach en nestelde zich op de bank. Hij wist dat zijn moeder probeerde het huis zo gezellig mogelijk in te richten, maar zijn vader stak daar vaak een stokje voor omdat hij al die decoraties overbodig vond. Hij hield van strak en schoon en zijn moeder wilde hem het liefste altijd plezieren. Ze aanbad hem; Simon kende niemand die zoveel van haar man hield als zijn moeder. Hij wist ook dat ze baalde dat Simon meer op haar leek dan op hem. Ze was een knappe vrouw, zeker nog voor haar leeftijd, al kwamen er steeds meer grijze haren tussen haar normaal pikzwarte krullen. Ze had haar haar eigenlijk altijd in een staart, omdat ze het liefst bezig was en dat veel makkelijker was.
'Goedenavond Simon.' Simon keek op uit zijn gedachten en groette daarna met een halve glimlach zijn vader.