Hoofdstuk 006.

Het was vreemd hoe de zaken soms konden lopen. Na haar ontmoeting met Haldir was er langzaam een einde aan haar eenzaamheid gekomen. Ze zochten elkaar vaak ’s nachts op en maakten lange wandelingen door het woud. Ze spraken met elkaar alsof ze al jaren bevriend waren, maar brachten de redenen waarom ze ’s nachts de slaap niet konden vatten nooit ter sprake. Het was een onuitgesproken grens die ze geen van tweeën waagden te overschrijden, omdat ze dan ook hun eigen verbitterde en toornige gedachten onder woorden zouden moeten brengen. Hun geheimen raakten verwikkeld met elkaar, leefden afhankelijk van de ander voort en hadden een gezamenlijke sleutel die ze beiden om hun hals droegen, maar nimmer aanraakten.
Natuurlijk wist Haldir wel dat ze de dood van een dozijn dwergen op haar geweten had, maar dat ze hen met opzet verraden had en haar zuster eigenhandig had vermoord, was iets dat de elfen niet wisten – al hield ieder er zijn eigen theorie op na.
Aimee wist dat ze hier niet voor eeuwig kon blijven. Ze had gezworen wraak te nemen op Thranduil en zou niet rusten voordat ze dat had gedaan. In de eerste instantie was ze hier alleen gebleven om het drakenei de gelegenheid te geven om uit te komen, maar de harde schaal vertoonde geen enkel breukje en ze vreesde dat het nog wel een eeuw zou kunnen duren voordat daar verandering in zou komen. Wellicht zou het ei niet eens vanzelf uitkomen, maar moest ze er iets voor doen. Maar wat? Misschien dat ze het aan iemand moest vragen, maar ze vertrouwde niemand in zulke mate, zelfs Haldir niet. Al was het misschien haar enige kans op bevredigende wraak.
Ze keek vanuit haar ooghoeken naar Haldir, die op een rots zat en naar de grasrijke helling beneden hen tuurde. De maan gaf zijn witte haar een koele, blauwe gloed.
‘Ben je er al uit?’ klonk zijn spottende stem.
Aimee staarde verbouwereerd naar zijn rug. Het was niet de eerste keer dat Haldir leek te weten wat er in haar hoofd omging, alsof vrouwe Galadriel hem dat influisterde.
Haldir was anders dan enige andere elf die ze ooit had ontmoet. Hij sprak nooit in raadsels en was zo direct dat zelfs de dwergen hem zouden hebben gemogen.
Aimee ervoer een doffe pijn in haar borst toen ze terugdacht aan de dwergen. Ondanks het masker dat ze altijd in hun bijzijn had voorgehouden, had ze zich nergens zo op haar plaats gevoeld als tussen die avontuurlijke, vastberaden lieden.
Berouwvol staarde ze in de verte, zich afvragend hoe haar leven eruit had gezien als ze dezelfde gave als Haldir had gehad en Thranduils harteloosheid al vanaf het begin had opgemerkt. Alles had om Mauria gedraaid. Zij was slechts haar schildwacht geweest, bedoeld om vijandelijke pijlen, zwaardslagen en zelfs drakenvuur op te vangen. Thranduil had zich nooit om haar bekommerd: hij wilde gewoon dat de dwergen stierven en dat zijn maîtresse in één stuk terugkwam.
‘Laat het los.’
Aimee schrok toen twee handen zich om haar vuist vouwden en haar samengebalde vingers losmaakten. Het was haar volledig ontgaan dat Haldir was opgestaan en zich naar haar toe had gewend. In een flits zag ze Fíli’s gezicht voor zich, die haar met een hartverwarmende glimlach aankeek en haar hand vastpakte. Zijn gezicht was zo levensecht dat ze zijn ademhaling leek te kunnen voelen.
Verward trok ze haar hand terug uit Haldirs greep. Fíli’s gezicht vervaagde weer en ze voelde zich nog droeviger dan ze daarvoor had gedaan. Ze draaide haar gezicht weg omdat ze niet wilde dat Haldir de eenzame traan in haar ooghoek zou zien schitteren.
‘Je moet je zinnen ergens anders op zetten. Pas als je jezelf volledig in iets anders verliest, zal het verdriet slijten.’
Aimee snoof. ‘ik wil mezelf niet verliezen.’ En daar was het waarschijnlijk al veel te laat voor. ‘Ik heb gewoon even een zwak momentje,’ vervolgde ze grimmig, ‘dat is alles.’
Haldir had wel gelijk. Ze moest zich op andere dingen concentreren. Rouwen om de man die ze lief had gehad, zou haar nergens brengen, maar zijn dood wreken zonder zichzelf daarbij te hoeven ombrengen was een haalbaar doel. Ze keek Haldir met heldere ogen aan en nam het besluit dat haar gedachten eerder op de avond had beziggehouden. Ze vertrouwde hem, voor zoverre ze daartoe nog in staat was, en besloot hem het drakenei te laten zien, zodat Thranduils op handen zijnde gruwel werkelijkheid zou worden…