Hoofdstuk 002.

Aimee keek vrouwe Galadriel onbegrijpend aan. ’Een tweede aanwezigheid? Waar dan?’
‘Je denkt misschien dat het leven uit hem is weggeslopen, maar dat is niet waar. Hij zal je vreugde brengen in je sombere bestaan.’
Haar eerste gedachten gingen naar Fili uit. Een kinderlijke hoop dat hij het drakenvuur op miraculeuze wijze had overleefd, bloeide op, maar werd al gauw verdrongen door de bittere herinnering waarin Fili werd omsloten door de verzengende vlammen. Fili was dood. Ze wilde net een botte opmerking maken toen ze zich het drakenei herinnerde dat ze in de tunnels onder het Demsterwold had gevonden. Hoewel ze de steen had vernietigd, zat het ei nog altijd in haar tas.
’Leeft het drakenkind nog?’
Een voorzichtige glimlach krulde de lippen van de wijze vrouw om. ’De dag dat hij zich aan de wereld zal laten zien, komt zeker naderbij.’
Aimee probeerde verzet te bieden tegen de donkere fantasieën die die woorden opriepen, gezien ze die niet aan de vrouw wilde tonen, maar haar tegenstand leidde nergens toe. Ze maakte zich een levendige voorstelling van een reusachtige draak die Thranduil onder zijn voet verpletterde of simpelweg zijn kop van zijn romp scheurde. Ze wist niet of ze deze beelden ongewild met vrouwe Galadriel deelde, maar er viel niets van haar gelaatsuitdrukking af te lezen.
‘Met welk doel ben je hier?’ vroeg een van de elfen die zijn koningin vergezelde.
‘Met geen enkel doel. Sinds een jaar dool ik rond, trachtend een plaats te vinden waar mijn gedachten rust kunnen vinden.’
Aimee betwijfelde ten zeerste of die plaats bestond. Waarschijnlijk zou enkel het verstrijken van de tijd het vreselijke geschreeuw tot zwijgen brengen.
Galadriel keek diep in haar ogen, maar Aimee hield haar blik strak vooruit gericht. Het was geen geheim wat ze had gedaan. In het Demsterwold sprak iedereen erover en ze wist dat de fluisteringen zich in een hoog tempo verspreidden.
‘Ik betwijfel of je hier je rust zult vinden, maar je bent welkom om aan te sterken.’
De uitnodiging verbaasde Aimee. Ze had niet verwacht dat de vrouw Aimees verbitterdheid zou toelaten in een plaats die bekend stond om haar deugdzaamheid en sereniteit. Of deed het de vrouw niets dat ze dertien dwergen had omgebracht? Deelde ze Thranduils visie dat dwergen een minderwaardig ras waren; ongedierte dat verdelgd mocht worden zodra ze de irritatie van de elfen aanwakkerden?
Aimee besloot om mee te gaan. Als het ei werkelijk binnen afzienbare tijd zou uitkomen, wilde ze niet dat het kleine wezen onbeschermd was. Velen zouden een jonge draak willen hebben en daar een flinke duit voor neerleggen.
Aimee wilde het kleine wonder echter voor zichzelf houden. Het was lang gelden dat ze een echte bondgenoot had gehad.
Aimee werd dieper in Lothlorién gebracht. Geen van de elfen sprak tot haar, hoewel sommigen haar nieuwsgierige blikken toewierpen. Aimee voelde er niets voor om een gesprek met een van hen aan te knopen. Een jaar lang was ze door eenzaamheid vergezeld geweest en het kostte haar moeite om aan hun aanwezigheid te wennen. Na het verraad dat ze anderen had aangedaan, vertrouwde ze niemand meer – en zeker geen elf.