Rpg deel 4

De Doctor had nog 'Allons-Y' willen roepen toen het karretje werd afgeschoten, maar het karretje werd zo hard afgeschoten dat er alleen maar een soort mix van een lachend en joelend geluid uit zijn mond kwam. Ongeveer een paar minuten zaten ze in het absurd harde ronddraaiende, looping makende, spiraal draaiende karretje en de Doctor had echt de tijd van zijn leven. Het voelde een beetje als de TARDIS, maar dan zat hij veilig vast en was het extremer. Hij was blij dat hij een beetje kon ontspannen en ook echt lol kon hebben, zonder dat het werd verstoord door een buitenaardse aanval. Toen het karretje hard tot stilstand kwam bij het eindstation, wilde de Doctor het liefste blijven zitten voor nog een rondje, maar braaf klom hij eruit en de wereld draaide een beetje. Een soort grinnik kwam er uit zijn mond terwijl hij een paar keer extra knipperde met zijn ogen en zijn hand door zijn vreselijk verwaaide haar haalde. Hij schudde met zijn hoofd en zijn zicht werd weer goed, in ieder geval goed genoeg om niet om te vallen. "That was so awesome!" riep Isaac die een paal had vast gepakt om niet om te vallen en de Doctor lachte vrolijk. Zijn ogen, die nog een beetje draaiden, gleden naar Elisabeth en hij wankelde naar het blonde meisje toe. "Wat vond je ervan?" Vroeg hij grijnzend, toen een kotsend geluid zijn aandacht trok. Hij keek langs Elisabeth en zag hoe Jack lijkbleek en bijna groen over de rand van het hek hing, met Hazel lachend naast hem, die over zijn rug wreef. De Doctor hoorde haar nog wat geruststellende woordjes tegen hem zeggen nadat ze was gestopt met lachen en hij schudde met zijn hoofd, waarna hij weer terug keek naar Elisabeth. "Jack is niet zo stoer als dat hij zich voordoet." grapte hij zachtjes, zodat Jack het niet kon horen, die nogmaals een kotsend geluid maakte en de Doctor zijn gezicht vertrok een beetje. Een plukje blond haar viel hem op wat echt de verkeerde kant op zat en voorzichtig ging hij met zijn vingers naar het blonde zachte haar van Elisabeth en deed het recht met een glimlach en dat deed hij ook met wat andere plukjes en hij fatsoeneerde haar verwaaide kapsel een beetje. "Zo."

Elisabeth zag de doctor op haar af komen lopen. 'Beetje duizelig, meer niet.' Zei ze. Niks bewoog meer en ze had het gevoel weer dat ze met vaste voeten op de grond stond. Ze had wel nog een raar gevoel in haar buik, maar dat was alles. Het werd er niet beter op door de geluiden die uit de richting van Jack en Hazel kwamen. Net toen Liz dacht dat de geluiden stopten, begon Jack weer te kotsen. Hoelang kon een mens wel niet doorgaan? Ze keek naar de Doctor die voor haar stond. Het leek alsof hij helemaal nergens last van had, hooguit een beetje duizelig. Maar niet zo misselijk als Jack. Ze opende haar mond op te vragen of hij ergens last van had, maar toen zijn hand naar haar haar ging - deed ze 'm weer dicht. Ze voelde hoe zijn vingers door haar haar heen gingen, een tinteling ging kort door haar heen. Maar ze dacht er niks van. Een lach verscheen op haar gezicht. 'Jij zou ook eens wat aan je haar moeten doen.' Zei ze, in plaats van dank je te zeggen. Voordat hij nog iets kon zeggen of doen, probeerde ze de bruine plukken haar die omhoog stonden goed te krijgen. Maar het was een nogal onbegonnen zaak.

De Doctor had zijn armen weer naar zijn lichaam hangen en zijn bruine ogen gleden van het zachte haar van Elisabeth weer terug naar haar ogen. Wat was hij blij dat hij haar had ontmoet. Ze had zijn leven veranderd op een goede manier, meestal dan, maar de Doctor vond haar aanwezigheid verre van erg. Niet te vergeten dat ze prachtig was, met de meest geweldige ogen die hij had gezien en hij had er al een heleboel gezien. Hij was kort even verdronken in de mooie kijkers van Liz toen hij uit zijn gedachtegang werd gestoord, ook al kon je het niet echt gestoord noemen, aangezien het nu Liz haar handen waren die zijn warrige bos haren probeerde te fatsoeneren. Zelf wist hij dat het vrijwel onmogelijk was, maar hij zei niet, hij glimlachte alleen. Een beetje dromerige glimlach eigenlijk, zo eentje die je niet kan onderdrukken, eentje die je alleen hebt bij dat speciale persoon, die je leven op de kop kan zetten door je alleen aan te raken. Zijn mond stond een beetje open, een heel klein beetje maar en hij lachte. "Het is hopeloos, is het niet?" vroeg hij toen aan haar, de wereld om hen heen vergeten, zonder het eigenlijk in de gaten te hebben.


Het bruine haar van de Doctor werkte niet mee. Hoe best Elisabeth het ook probeerde, de plukken bleven weer terug springen als ze net dacht dat ze hen in bedwang had. Lachend probeerde ze het nog, maar iedere poging mislukte. 'Oké, ik geef het op.' Zei ze en liet haar handen zakken. Zijn haar had altijd al wild gezeten, maar door de achtbaanrit was het alleen maar erger geworden. Dat had ze tenminste er wel een beetje uit kunnen halen, dus was het niet helemaal nutteloos geweest. Ze keek naar hem, naar de domme lach die hij op z'n gezicht had - maar die haar alleen maar breder liet lachen. 'Wat?' Vroeg ze, misschien zag ze er raar uit. Had hij juist haar haar in een vreselijk model gedaan. Ze wist het niet. 'I can't believe, you actually said that!' Hazel stem was verder dan eerst. Eerst lette Liz er niet heel erg op, totdat Hazel weer wat riep. 'You idiot!' Het bleek dat Hazel en Jack even weg waren geweest van de groep, het logische wat Elisabeth kon bedenken was dat ze water waren gaan halen voor Jack. 'we have a bit of a problem.' Zei Jack toen ze bij hen aankwamen, maar zijn adem stonk nog steeds - dus kon het niet water zijn dat ze waren gaan halen.


De Doctor merkte pas wat van de glimlach op zijn gezicht toen Liz lachend vroeg wat er was. Meteen trok hij zijn gezicht weer recht en hij ging wat rechter staan en trok even kort zijn wenkbrauwen op. "Nothing." zei hij toen heel onverschillig en krabde aan zijn linkerwenkbrauw. "And your hair is fine, really." Hij trok een mondhoek een beetje omhoog en keek haar weer aan met zijn bruine ogen. Hij vond zulke momentjes zo fijn, waar ze niet achter monsters aanrenden, of ervan weg renden of dat ze elkaar moesten redden of dat ze elkaar weer moesten zoeken, niet dat dat stom was, maar je kon dan gewoon nooit echt fatsoenlijk praten. Hij hoefde ook niet 24/7 met haar te praten of wat dan ook, maar af en toe elkaar irriteren op een leuke manier en praten was altijd fijn. Hij wilde nog wat zeggen, maar hij hoorde toen Hazel weer schreeuwen, waarschijnlijk naar Jack, het zou hem verbazen als het iemand anders was. Lichtelijk gefrustreerd rolde hij met zijn ogen en keek toen om naar Jack en Hazel die aan kwamen lopen, blijkbaar waren ze weg geweest. Jack was nog steeds spierwit, maar het groene was van zijn gezicht af en hij kreeg weer een beetje kleur, maar stonk nog steeds uit zijn mond. "Jesus, Jack go and drink some water or take a pepermint or something please." zei de Doctor toen en toen was het Jack zijn beurt om geïrriteerd met zijn ogen te rollen. "We don't have time for that." zei Jack toen en keek op zij naar Hazel. "The security is after him, and also after us now because we belong with him, the stupid idiot." kwam er uit Hazels mond en ze zei het laatste stukje terwijl ze haar hoofd weer naar Jack had gedraaid en hem kwaad aan keek. Jack leek oprecht schuldig, een beetje, en de Doctor keek hen niet begrijpend aan. "Wat is er dan? Wat heeft hij gedaan?" vroeg hij toen, niet wetend wat Jack nu weer uit had gevreten, het was in ieder geval niets nieuws. "Remember that girl he flirted with?" De Doctor knikte. "Well, that girl was the daughter of this really important guy with creepy friends and connections and stuff.. En Jack heeft dus haar gevoelens gekwetst en we kwamen haar net tegen en ze begon ineens heel hard te schreeuwen en te huilen enzo waar haar vader bij was en die belde iemand en ik denk dat we moeten rennen." ratelde Hazel toen achter elkaar om het verhaal uit te leggen aan de Doctor en de Doctor knikte de hele tijd door en hij keek even over zijn schouder, waar hij een groep grote eng gekleurde mannen in pak aan zag komen lopen die hem kwaad aan keken. Hij slikte even en pakte Liz haar hand vast. "Okay. So basically.. RUN?!"

Elisabeth deed haar best op de geur die uit Jacks mond kwam te negeren. Ze was blij dat Hazel vertelde wat er aan de hand was, zolang Jack zijn mond dicht hield - was de geur een stuk minder. Isaac was bij de vier komen staan, zodat hij ook kon horen wat er aan de hand was. Liz zag hoe haar broertje rare gezichten trok toen hij de geur die van Jack afkwam rook. Blijkbaar, was Jack Harkness een echte flirt - aan de Doctor en Hazel te zien, gebeurde dit wel vaker. 'Ze zitten achter ons aan?' Herhaalde ze Hazel. Voordat ze nog iets kon zeggen, zag ze de mannen al aan komen. Ze zagen er niet bepaald vriendelijk uit. Ze voelde de hand van de Doctor in de hare, en toen zetten ze het op een rennen. Isaac had een goede conditie, maar de sprint was nogal onverwacht voor hem - dus struikelde hij eerst achter de anderen aan totdat hij eindelijk het goede tempo had gevonden. 'Where did you park the TARDIS?' Riep Jack, hij stopte even met om om zich heen te kijken. Maar snel zette hij de pas er weer in toen hij de mannen achter hen aan zag komen. 'There, you idiot!' Riep Hazel die Jack meetrok naar de hoogste zweefmolen die Liz ooit had gezien, er kwam vreselijk gekrijs vandaan toen het ding veel te snel ging draaien. Voor de attractie stond de blauwe police box. 'Gaat het zo altijd?' Riep Isaac naar voren, toch een beetje met een ademtekort ook al liet hij dat niet merken.


De Doctor zette het op een rennen, iets wat hij wel absurd vaak moest doen en hij trok Elisabeth mee, bang dat ze achter zou raken, dat ze in handen van de bewakers zou vallen. En als dat zou gebeuren, dan wist de Doctor niet wat ze met haar gingen doen. Ook al had zij zelf niets misdaan, wilde de Doctor haar toch beschermen, zoals hij altijd deed, wat hem een goed gevoel gaf. Terwijl hij Liz mee trok en hij zelf hard rende op zijn converse hoorde hij Jack vragen waar de TARDIS was, maar voordat de Doctor iets kon zeggen, had Hazel al geantwoord. Bij de grote zweefmolen, waar gillende mensen in zaten, stond zijn blauwe TARDIS. Hij grijnsde en keek over zijn schouder en hij merkte dat de mannen steeds dichter bij kwamen en zijn hoofd schoot naar Isaac toe en hij lachte vrolijk. "Jup, vooral als Jack en Hazel erbij zijn." riep hij naar Liz haar broertje terwijl hij Liz haar hand nog steeds stevig vast hield en hij was niet van plan deze los te laten. Isaac had zijn wenkbrauwen op getrokken toen de Doctor lachend antwoord gaf. De Doctor begon wat harder te rennen en met zijn vrij hand zocht in in zijn hand naar de sleutel van de TARDIS en deze vond hij ook. Hij rende nog wat harder, wetende dat hij Liz nog steeds mee sleurde en hij stopte voor de deur van de TARDIS. In een noodgang stopte hij het sleuteltje in het gat en opende de TARDIS, waarna hij de deuren open duwde en hij Liz naar binnen trok. Eenmaal binnen liet hij haar hand los, wat hij wel jammer vond, maar hij had beide handen nodig om het controle paneel te bedienen. "Jack, close the bloody door!" riep hij nog en hij hoorde hoe de deur snel werd gesloten en de Doctor draaide aan een knop, waarna hij de hendel omlaag trok en de TARDIS verdween weer van Mars. Dat was een kort bezoekje. De Doctor hijgde nog een beetje en ging tegen het paneel hangen, waarna hij langzaam begon te lachen. "Nu weet ik weer waarom jullie niet meer met mij mee reizen." zei de Doctor hijgend met een grijns tegen Jack en Hazel en hij keek weer blij naar Liz.

Het voelde alsof ze al minuten renden, met Elisabeths hand in die van de Doctor. Het was hooguit één minuut toen ze de TARDIS in renden en de Doctor Liz' hand los liet. Zo bleef ze staan bij Isaac, terwijl achter haar Jack geïrriteerd de deur dicht deed. 'Als je niet met dat meisje had geflirt, zaten we nu nog in dát park. En niet weg te rennen voor bewakers.' Hazel praatte maar een toon harder dan normaal, maar je kon de woede in haar stem horen. En zelfs een beetje jaloezie. Ze liep om het paneel heen waar de Doctor knoppen in stond te drukken. Toen de Doctor naar Jack en Hazel keek, verscheen er toch een lach op Hazels gezicht en Jack begon te lachen. Ze maakten dit waarschijnlijk iedere keer mee. 'Dus, dit was het?' Vroeg Isaac die naast Liz stond. Ze keek opzij naar hem, hij had een lach op zijn gezicht - maar keek toch een beetje teleurgesteld. 'Dit was mijn cadeau, één reis.' Ging hij verder. 'En nu naar huis, toch?'


De Doctor schudde lachend zijn hoofd toen hij Hazel en Jack weer hoorde kibbelen. Hij had de TARDIS de ruimte in gestuurd, maar nog niet terug naar Elisabeth en Isaac's tijd, nog niet. Misschien wilde Liz nog ergens heen met Isaac, want dankzij Jack hadden ze maar op een achtbaan gekund. De Doctor draaide nog eens aan een knop toen Isaac sprak. De Doctor trok zijn wenkbrauwen op en liet het paneel los, waarna hij zich naar Isaac draaide. Je kon zien dat hij teleurgesteld was. "Well, the deal was one trip.." zei de Doctor en hij keek even kort naar Liz en toen weer terug naar Isaac, en de Doctor zuchtte. "But Jack has ruined this one.. Dus ik laat je nog één plek zien, maar dat is ook het enige en daarna ga je weer naar huis." Isaac glimlach werd breder en breder. "Oh, thank you Doctor!" riep hij. "Waar gaan we heen?" De Doctor keek grijnzend naar Isaac. "Oh you wouldn't believe it." zei hij om het een beetje spannend te houden. Hij draaide op zijn hak weer naar het controle paneel van zijn TARDIS en pakte de hendel weer vast, trok deze omlaag en draaide aan wat knoppen, waarna de TARDIS weer wild begon te bewegen. "Hold on tight!... Again.." riep hij nog en hij hield zich vast aan het controle paneel. Jack schreeuwde nog iets van dat de Doctor dat eerder had moeten zeggen en aan het geluid te horen, was hij om gevallen. Zolang hij de TARDIS niet onder kotste vond de Doctor alles goed. Het tweede deel van het cadeau voor Isaac. Een reis ver weg van de aarde, naar een ander sterrenstelsel, met verschillende kleine zonnetjes die allemaal kleine planeetjes om hen heen hebben draaien, die allemaal genummerd zijn en elke keer als voor hen een jaar voorbij is, schieten ze iets wat de mensheid vuurwerk zou noemen. Maar het was veel heftiger dan vuurwerk. Om de zoveel tijd was de ruimte om de planeetjes heen gevuld met dat soort vuurwerk en het was prachtig om te zien. Het sterrenstelsel van Renynal met zijn 31 planeten en 6 verschillende kleuren zonnetjes met op elke planeet een andere versie van de Renynars. De TARDIS was gestopt met absurd hard draaien en Jack zag er weer een beetje groen uit. "Jack, please, go puke outside if you need to." riep de Doctor geïrriteerd en hij hoorde Hazel lachen. "I am fine." bracht Jack uit en de Doctor keek weer naar Isaac. "Loop maar naar buiten toe. We staan op een meteoriet, niets kan gebeuren, je kunt gewoon ademen. Geniet van het uitzicht van het sterrenstelsel Renynal."

Isaac begon te stralen toen de Doctor begon over nog één reis. Hij grijnsde van oor tot oor terwijl hij iets zocht waar hij zich aan kon vast houden. Hij had een plek gevonden, maar moest zowat heel zijn gewicht d'r aanhangen om niet om te vallen. Elisabeth deed haar best om niet om te vallen. Reizen in de TARDIS was zelf al een gevaar, je kon tien keer omvallen als je je niet goed beet had gepakt. En Liz moest eerlijk zijn, ze was al eens omgevallen. Toen de TARDIS eenmaal helemaal stil was, was Jack weer wit geworden. Een lach verscheen op Liz' gezicht, ze mocht Hazel en Jack wel. Een paar weken geleden, had ze het echt niet gedacht dat ze zo haar tijd door zou brengen. Maar nu was ze toch hier. Isaac was als eerste de TARDIS uitgegaan, terwijl Elisabeth naar hem keek. Het was fijn om weer tijd met hem door te brengen, en hem zo blij te zien. 'You don't look fine.' Zei Hazel die langs Jack heen liep, naar de deuren van de TARDIS. Zij verdween ook. Jack ging geïrriteerd achter haar aan, ze leken een beetje op een getrouwd stel. Hun gedrag, dan. Elisabeth zette zich af van het paneel en liep nu ook naar de deuren van de TARDIS toe.

De Doctor liep achter iedereen aan naar buiten toe. De lucht werd langzaam gevuld met verschillende soorten van dat aliens vuurwerk rondom de planeten. Het was prachtig. Prachtiger dan hij zich kon herinneren. Hij had het al eens vanaf de 4e planeet gezien, maar vanuit de ruimte is het vele malen mooier. Hij ging even met zijn hand door zijn haar en de donkere ruimte werd steeds meer gevuld met verschillende vormen en kleuren vuurwerk, terwijl op de achtergrond een lied werd gezongen in de taal van de Renynars. Het uitzicht was zelfs voor de Doctor overweldigend en hij keek even opzij naar Elisabeth, die voor hem de TARDIS was uitgelopen. Hij glimlachte naar haar. Isaac maakte 'wow' geluiden terwijl hij met grote ogen naar het vuurwerk keek. Hiervoor deed hij het, mensen meenemen in de ruimte en de tijd en hun reacties. Hij zorgde voor verschillende slechte dingen, maar hij hij maakte men ook gelukkig. Waardoor hij zelf ook gelukkig werd. Zijn ogen gleden weer naar Elisabeth en hij sloeg zijn arm over haar schouder. "Prachtig hè?" zei hij zachtjes terwijl het lied van de Renynars zijn oren vulde net als het zachte geknal van het buitenaardse vuurwerk met andere sterrenstelsels op de achtergrond. Maar hij had het niet alleen over het vuurwerk.

Isaac keek verwonderd naar het vuurwerk dat de hemel vulde. Het zag er uit als vuurwerk, alleen veel mooier en met meer effecten. Hij wist niet of het een toekomst iets was of een alien iets, maar het zag er geweldig uit en hij zou van het uitzicht genieten. Hazel en Jack waren een stuk verder gelopen en keken samen naar het vuurwerk. Ze lachten, ook al trok Hazel steeds een vreselijk gezicht als ze Jacks adem rook die nog steeds naar braaksel rook. Elisabeth kon haar ogen niet van het vuurwerk afhalen. Alle kleuren die ze kon bedenken werden in de lucht geschoten, geen enkele seconde was er geen vuurwerk in de lucht. En ook al hoorde je het geluid van ontploffend vuurwerk, zachtjes hoorde je nog steeds gezang. Het was net zo mooi als het vuurwerk. 'Het is prachtig, ja.' Ze had niet door dat er een lach op haar gezicht stond, het ging tegenwoordig allemaal automatisch. Even maakte ze haar blik los van de lucht, om te kijken naar de Doctor die zijn arm om haar heen had. 'Het is echt fantastisch, dat je dit doet.'


De Doctor glimlachte breed. Sinds hij Liz gad ontmoet kon hij gewoon niet stoppen met glimlache. Ze deed gewoon iets met hem. Iets wat ziin vorige companions allemaal niet hadden. Misschien was het de overduidelijke chemie tussen hen die sterk aanwezig was, maar de Doctor had dat altijd met zijn companions. Hij zuchtte zachtjes, van opluchting, van geluk, van gerustheid. Terwijl zijn blik die van Elisabth ontmoette en zijn arm over haar schouder lag, xag hij de weerspiegeling van het buitenaardse vuurwerk in de prachtige irissen van Elisabeth. In een film zou op dat moment een romantische zoen plaat vinden, maar de Doctor was niet zo van zoenen, in ieder geval niet met zijn companion, leverde teveel drama op dus hij liet zich nooit gaan. Maar de drang om Liz dicht tegen hem aan te trekken en samen naaar de hemel te staren en dat hij haar dan zachtjes een kus zou geven was toch wel erg aantrekkelijk. Wacht, dat laatste, dacht hij dat nu serieus. De Doctor schudde snel die gedachte weg en reageerde op Liz haar vraag. "Het is niet veel bijzonders hoor. Zie het maar als een autoritje naar de dierentuun." grapte hij en veegde met zijn vrije hand een plukje blond haar van Liz weg uit haar gezicht en stopte het achyer haar oor, geconcentreerd maar met een glimlach. Het was een wonder dat Jack en Hazel stil waren, maar ok zij waren overdonderd dior het uitzicht en Jack had zijn arm om Hazel heen liggen. Isaac stond vol bewondering te kijken naar het buitenaardse vuurwerk en zijn mond stond zo ver open dat hler zo een vlieg naar binnen kon vliegen.


Het vuurwerk bleef maar doorgaan. Iedere seconden werden er nieuwe pijlen in de lucht geschoten, de één mooier dan de ander. Het leek je te hypnotiseren, en het was te mooi om weg te kijken. Toch keek Elisabeth alweer naar de Doctor toen hij sprak. Ze zei niks toen de hij een pluk van haar haar weg stopte, daarna sprak ze pas. 'Dit is niet zomaar een ritje.' Ze keek naar Isaac die een paar meter verder stond. Ze kon de zijkant van zijn gezicht zien, de lach die op zijn gezicht stond - was van pure vreugde. Eén die je maar zelden zag. 'Dit is niet bepaald een dierentuin.' Zei ze, terwijl ze weer naar de lucht keek. 'En, Isaac heeft nu twee reizen. Hazel en Jack-' Ze stopte met praten en keek naar de twee. 'Kunnen zelf ook reizen, en toch zijn ze hier bij jou.' Ging ze verder, toen ze klaar was met praten - keek ze weer naar de Doctor. Automatisch verscheen er een lach op haar gezicht. Hem ontmoeten, was het beste dat haar ooit was overkomen. Als ze bij de Doctor was, kreeg ze dit gevoel van blijdschap. Je kon ook zeggen dat ze zich veilig voelde, maar dat was niet altijd geval. Overal waar hij kwam, was er wel gevaar. Maar tot nu toe, kwamen ze er altijd heel uit.



De Doctor bleef geconcentreerd naar het gezicht van Elisabeth kijken. Het meisje wie hem zo veel vreugde bracht, met wie hij lachte, met wie hij al een paar keer de wereld heeft gered en ook andere planeten, wie hij pas een paar weken kende, maar voor zijn gevoel was ze er altijd al geweest. Er werd zo vaak tegen hem gezegd dat hij niet alleen moest reizen en vaak deed hij er heel laconiek over, maar hij vond het echt fijn, om iemand naast zijn zijde te hebben. Hij knipperde met zijn ogen en zijn mondhoeken stonden omhoog en hij haalde zijn schouders op en het duurde even voordat hij ze weer liet hangen. "Als je eenmaal gezien hebt wat buiten je eigen stad, land of zelfs planeet is, wil je niets anders meer. Je weet dan wat daar buiten is en je wilt het zien en ik wil niet alleen reizen dus ik neem mensen mee, maar niet zomaar mensen. Bijzondere mensen, bijzonder op hun eigen manier. Isaac is jouw broertje en jullie hebben beide veel te verduren gehad, Jack en Hazel zijn nou ja, Jack en Hazel en die ben ik tegen gekomen en helaas krijg ik ze niet geloosd." De Doctor grinnikte even en glimlachte toen naar Liz. Hij ogen gleden even naar het vuurwerk en hij zuchtte diep. Hoevaak hij het ook zag. Het bleef prachtig. Zijn blik gleed terug naar Elisabeth. "Dit is mijn leven, ik doe dit soort dingen nou eenmaal, maar echt niet voor iedereen." zei de Doctor toen zachtjes.

Elisabeth snapte wat hij bedoelde, omdat zij het voelde. Nadat ze dit allemaal had gezien, kon ze zich nog amper haar echte leven voorstellen. Op aarde, thuis bij Isaac en Luke. In het museum. Ze zou natuurlijk nooit Isaac en Luke achter kunnen laten, ze hen dat nooit aan doen en haar zelf ook niet.Alles was goed, misschien zelfs perfect. Totdat de Doctor vertelde waarom hij hen mee had genomen. Ze hoorde vaag wat hij zei over Jack en Hazel en zijn leven, ze had vast gelachen om wat hij zei. Maar nu even niet. 'Bijzonder, omdat mijn ouders zijn overleden?' Ze keek weg van hem, naar Isaac om te zorgen dat hij niet hoorde wat ze zei. 'Als je me gaat behandelen als een zielig kind, kan je me samen met Isaac thuis afzetten.' Uit eindelijk keek ze naar de Doctor, voor maar een paar seconden. Daarna liep ze terug naar de TARDIS en ging naar binnen. Het vuurwerk was prachtig, maar voor haar was de stemming verpest.

De Doctor kon zichzelf wel voor zijn kop slaan. Het was er lomper uitgekomen dan hij had bedoeld en gefrustreerd ging hij met zijn hand door zijn warrige haar terwijl zijn ogen Elisabeth volgde die terug liep naar de TARDIS, wat niemand in de gaten had, aangezien ze een stukje naar voren stonden. De Doctor keek over zijn schouder naar Isaac, die nog steeds vol bewondering naar het vuurwerk aan het kijken was en Jack en Hazel deden hetzelfde, Jack zijn arm lag nog steeds om Hazel heen en Hazel hing zelf tegen Jack aan. De Doctor fronste even en schudde snel zijn hoofd. Hij draaide op zijn hak naar de TARDIS toe en hij beende er snel naar toe. Voordat de deuren weer dicht waren gevallen glipte de Doctor er nog gauw tussen door en hij beet op zijn lip. Hij sloot de deur achter hem en liep door naar Elisabeth en wreef gefrustreerd met zijn handen door zijn haar. "Liz.." zei hij toen. "I am so sorry... I didn't mean it in that way... But you are special. Special in how you deal with your loss, special in how you act around people. Special in just everything Liz." Hij stem brak een beetje halverwege en de Doctor slikte terwijl hij naar Elisabeth keek en langzaam stappen zette naar haar toe.

Elisabeth was maar net de TARDIS ingelopen, maar de Doctor was achter haar aan gegaan. Ze had eigenlijk ook niks anders verwacht, maar wel gehoopt dat ze heel even alleen kon zijn. Ze haatte het als mensen van haar ouders wisten, daardoor gingen ze haar behandelen als een klein kind - ze werd er gek van. Ze stond naar het paneel toe, maar ze kon makkelijk in haar ooghoeken de Doctor zien toen hij naar binnen glipte. 'Just stop talking.' Zei ze, nog zonder hem echt aan te kijken. 'I am not special in everything, you're just saying that because you don't want me to be mad at you.' Ze stopte even met praten en draaide zich naar hem toe, zodat ze hem nu wel aan kon kijken. 'Behandel me gewoon niet alsof ik een klein kind ben, oké?' Ze wilde niet boos zijn op hem, dus ze deed haar best om dat niet te zijn. Het was niet heel moeilijk.


De Doctor had zachtjes zijn voortanden in zijn onderlip gezet terwijl hij met zijn grote zielig ogen naar Elisabeth keek. Hij bedoelde het goed, echt waar, maar Elisabeth zag het niet zo, ze zag zichzelf niet als speciaal, maar dat was ze wel. En zeker voor de Doctor. Hij merkte in het begin dat ze hem niet aan keek en dat deed ergens wel pijn. Hij wilde haar prachtige blauwe ogen zien en hij zette voorzichtig een paar passen richting het blonde meisje wat aan het woord was toen ze naar hem toe draaide. "But Liz.." begon hij toen. "You are special." Hij trok zijn wenkbrauwen op en legde de nadruk op 'are'. "Ik laat echt niet zomaar iemand een tripje maken in de TARDIS." Hij zette zijn handen op het meisje haar schouders en leunde een beetje naar voren en trok toen zijn mondhoeken op tot een glimlach waarbij onbedoeld ook zijn tanden te zien waren. Ze liet hem nu eenmaal breder glimlachen dan normaal. "En ik behandel je niet als een klein kind en dat zou ik ook nooit doen, ik ben hoogstens bezorgd, maar dat is wat anders. Ik heb te veel meegemaakt en wil dat je niks overkomt.... En de kleine kinderen hier zijn Jack en Hazel." De Doctor lachte even en bleef Elisabeth aankijken. Hij wilde haar niet kwijt raken.


Elisabeth wist eigenlijk niet wie de Doctor allemaal mee had genomen in de TARDIS, alleen wist ze dat Jack en Hazel eerder met hem hadden gereisd - en dat wist ze ook pas sinds vandaag. Hij wist pas sinds ene paar uur over haar ouders, en in die uren had hij haar niet als een klein kind behandeld. Hij had haar juist geholpen. Soms was iets te impulsief, af en toe was het handig - maar nu niet. Ze was meteen de TARDIS ingelopen en dat had ze niet moeten doen. Een lach verscheen op haar gezicht toen hij zei dat Jack en Hazel de kleine kinderen. 'Zo erg zijn ze toch niet?' Liz kende ze maar een paar uur, tot nu toe waren ze niet zo heel erg geweest - zelfs aardig. De deur van de TARDIS ging weer open, je hoorde een paar knallen van het vuurwerk - maar het gezang was niet te horen. Als eerst kwam Jack naar binnen, toen Hazel samen met Isaac. 'Stiekem weggeglipt?' Jack grijnsden, wat hij al de hele tijd had gedaan - behalve toen hij voorover was gebogen in het pretpark na hun ritje in de achtbaan.

De Doctor had zijn ogen op Elisabeth gericht en hij lachte even toen ze zei dat Hazel en Jack niet zo erg waren. Hij gooide zijn hoofd een beetje naar achteren terwijl hij lachte en keek haar daarna weer aan met een idiote grijns. "Oh jawel, ooit een keer had ik tegen hen gezegd dat ze in de TARDIS moesten blijven, natuurlijk doen ze dat niet en ze zorgden ervoor dat het ruimteschip waarop we waren werd opgeblazen en ze wilden nog meer opblazen. Ik moet ze nog steeds in bedwang houden, maar gelukkig luisteren ze nu wel beter." zei de Doctor net voordat de deur open werd gegooid en natuurlijk Jack, Hazel en Elisabeth's kleine broerje Isaac naar binnen kwamen lopen. De Doctor rolde overdreven met zijn ogen en stapte weg van Liz en draaide zich naar Jack toe. "Klaar met kleffen?" kaatste hij terug, doelend op hem en Hazel die heel dicht tegen elkaar aan stonden met hun armen om elkaar heen net bij het vuurwerk en Jack rolde zelf ook met zijn ogen, terwijl Hazel de deur van de TARDIS achter haar dichtgooide en de opmerking van de Doctor, gelukkig, niet had gehoord. De Doctor draaide zich weer terug naar het controle paneel en keek even snel naar Elisabeth en hield het paneel vast. "Ready to go back home Isaac?" vroeg de Doctor toen terwijl hij een hendel omlaag trok waardoor de TARDIS weer geluid begon te maken.


Elisabeth kon het zich wel voorstellen, Jack en Hazel die stiekem de TARDIS verlaten en per ongeluk iets opblazen. Ze kende hen maar net, maar had al zo'n idee van hoe ze te werk gingen en wat ze nou echt leuk vonden om te doen. Jack rolde overduidelijk met zijn ogen toen de Doctor begon over hem en Hazel, Liz had hen samen gezien - ze hadden er best schattig uitgezien samen. Hazel bloosde lichtjes, maar ze liet het helemaal niet merken. Het onderwerp ging al gauw weer over op Isaac die nog steeds die twinkeling in zijn ogen had, alsof hij nog steeds naar het buitenaardse vuurwerk keek met het prachtige gezang op de achtergrond. Eigenlijk was hij helemaal niet klaar om te terug naar huis te gaan, maar hij kon niet nog een reis maken - hoe geweldig het ook was. Hij knikte. 'Yes.' Het vertrouwde geluid van de TARDIS klonk, die zou Elisabeth overal herkennen.


De Doctor was al bezig met de juiste tijd en locatie in te vullen door aan wat knoppen te draaien en in te drukken en hij hoorde het antwoord van Isaac, maar er klonk toch nog wat teleurstelling in zijn stem. "Denk maar niet dat je nu dan voor altijd van me af bent hoor, Isaac." zei de Doctor lachend. "Houd je vast! Allons-y!" riep hij erna en hij trok een grote hendel omlaag terwijl hij een andere knop omdraaide en zich vast hield aan de hendel. De TARDIS begon zijn vertrouwde geluid te maken en te bewegen, wat langzaam overging in een halve aardbeving, alleen ging er niks kapot, zover de Doctor in de gaten had. Enkele seconden duurde de draaiende bewegingen van de TARDIS toen hij weer langzaam materialiseerde in Elisabeth haar straat ongeveer een half uur nadat ze weg waren gegaan. De Doctor liet het paneel los en keek of iedereen in orde was, Hazel en Jack hingen half over de rand te lachen, ze hadden zich sowieso niet op tijd vast kunnen pakken, Isaac had de railing vast kunnen pakken en zijn ogen gleden toen als laatste naar Elisabeth. Sweet sweet Elisabeth. Hij hoopte wel dat ze nu niet thuis zou blijven zitten en hij alleen met Jack en Hazel verder zou moeten voor een tijdje. "En we zijn er weer." riep de Doctor terwijl hij met een knip van zijn vingers de deuren van de TARDIS open liet gaan en zijn ogen nog steeds op het blonde meisje gericht waren.

Het lukte Elisabeth nooit om recht te blijven staan als de TARDIS zijn eigen, kleine aardbeving maakte. Ze werd altijd alle kanten opgegooid, al helemaal als ze zich niet op tijd beet pakt. Deze keer was het haar wel gelukt om het paneel beet ze pakken voordat ze haar evenwicht verloor. Grotendeels omdat de Doctor zichzelf verraadde toen hij Allons-Y riep, wat hij echt te vaak deed. De deur van de TARDIS was alweer open gegaan, Isaac was naar buiten gegaan. 'Zo terug.' Zei ze voordat ze achter Isaac naar buiten ging. De deur van de TARDIS sloot achter haar toen ze op de stoep stapte. Ze stonden op de hoek van de straat waar ze woonde, in de buurt van de grote eikenboom waar ze vroeger in de herfst altijd *** verzamelde. 'Dat was het beste verjaardagscadeau ooit.' Isaac keek grijnzend naar zijn zus. Vroeger was hij altijd vreselijk geïrriteerd geweest, omdat ze enkele centimeters langer was dan hem. Maar nu moest hij naar beneden kijken, omdat de rollen waren omgekeerd. 'Ik kon niks beters verzinnen.' Ze loog, het was de Doctors idee geweest om hem mee te nemen. 'Leugenaar, je had gewoon niks gekocht.' Zei hij en gaf haar een stoot.

De Doctor ging weer recht staan en zijn hand gleed door zijn haar wat nog heel erg door de war zat, maar toch wel omhoog stond, in verschillende richtingen. Het had nog wat weg van een kuif en terwijl iedereen naar buiten ging haalde hij een onderdeel van het paneel te voorschijn waarin hij zijn spiegelbeeld kon zien en hij fatsoeneerde zijn haar een beetje. Het was lang en pluizig, waardoor het vaak alle kanten op stond. Zijn handen probeerde er een soort hanenkam/kuif van te maken waar hij vaker wel voorging, maar het was gewoon zijn haar bij elkaar doen en schuin naar voren. Na een paar keer zijn haren een beetje bij elkaar proberen te krijgen hield hij ermee op, het zat al iets netter als voorheen. Hij zuchtte en duwde het voorwerp wat hij als spiegel gebruikte weg en draaide op de hak van zijn oude converse om en slofte met zijn handen in zijn zakken richting de deur die nog open stond. De frisse wind van de aarde deed zijn haar weer door de war maken en hij rolde even met zijn ogen en liep toen langzaam richting Isaac en Liz. Jack en Hazel hingen tegen een tuinhek aan en ze leken elkaar weer te irriteren, zoals gewoonlijk, het kon ook niet anders. Hij ving nog iets op van dat Isaac zei dat Liz gewoon niks had gekocht en de Doctor grinnikte. "That's very true." zei hij grijnzend en keek van Isaac, die begon te lachen naar Liz en hij trok grijnzend zijn wenkbrauwen op. "Vraagje, ga je mee met Isaac of mee met mij, Hazel en Jack terug in de TARIDS?" vroeg hij toen en haalde zijn handen weer uit de zakken van zijn strakke pak en zijn hand gleed door zijn haren, waarna hij over zijn nek wreef en met zijn grote bruine ogen naar Elisabeth keek.

'Je had op z'n minst kunnen zeggen dat ik wel een cadeau had.' Elisabeth keek naar de Doctor die bij haar en Isaac was komen staan. De Doctors haar zat nog steeds door de war, maar niet meer zo erg als toen ze uit de achtbaan waren gekomen. Hoe lang waren ze eigenlijk in het pretpark geweest? Het kon niet erg lang zijn, want Jack had al snel met dat ene meisje geflirt waardoor ze moesten rennen. En rennen gebeurde echt veel te vaak, je moest een conditie hebben om in die TARDIS te kunnen reizen. 'Natuurlijk ga ik mee met jullie.' Het klonk misschien een beetje beledigend naar Isaac toe, maar die stond zelf nog steeds te lachen - dus hij bleek het in ieder geval niet zo op te vatten. Het gelach van Jack en Hazel kwam dichter bij, totdat ze bij de andere drie stonden. 'Leuk je ontmoet te hebben.' Zei Hazel die lachte naar Isaac, ze balanceerde op één voet waardoor ze automatisch een beetje tegen Jack aan leunde voordat ze weer met twee voeten op de grond stond. 'Het was erg.. gezellig.' Was wat Jack zei en hij kon het duidelijk niet laten om vlug naar Isaac te knipogen, ook al kreeg hij een stoot van Hazel. Dat hij niet helemaal vol zat met blauwe plekken. 'Bye.' Zei Hazel die Jack mee trok naar de TARDIS waarin ze verdwenen, de deur achter hen dicht. 'Hé, hoe lang ben je eigenlijk in die box?' Isaac keek nieuwsgierig naar Liz en toen even naar de Doctor. 'Oh, niet zo lang.' Wat zou Isaac wel niet denken als ze eigenlijk weken al niet meer thuis was geweest. 'Hoe lang?' Isaac bleef door dringen. 'Agh, maakt niet uit.' Zei ze vlug en gaf hem een knuffel. 'Ik zie je snel weer, oké? Niemand moet Jack en Hazel alleen achterlaten in de TARDIS, dat weet ik nu al.' Zei Liz voordat ze Isaac nog een knuffel gaf en terug naar de TARDIS liep.

De Doctor trok zijn neus een beetje op en er ontstonden rimpels tussen zijn wenkbrauwen. "Nah, ik ga niet liegen." zei hij en deed zijn gezicht weer in de normale vorm. Oh ze moest eens weten wat een ironie in dat antwoord zat, de Doctor had het zelf niet eens door, maar een brede glimlach vol geluk. Hij zou het echt niet lang uithouden zonder de lieve Liz. De Doctor hield zijn hoofd een beetje schuin toen Hazel en Jack vaarwel zeiden tegen Isaac. Toen Jack zijn mond opende kwam er wat uit wat de Doctor eigenlijk had kunnen verwachten. Hij proestte en sloeg zijn hand voor zijn mond en probeerde niet te lachen, terwijl hij kwaad naar Jack keek, die op een Jack manier zelfvoldaan voor zich uit keek en met Hazel weer werd meegetrokken richting de TARDIS. De Doctor schudde zijn hoofd lichtelijk en liet zijn handen weer zakken langs zijn lichaam en luisterde weer naar het gesprek tussen broer en zus. Een mondhoek ging omhoog tijdens het gesprek en keek Elisabeth na toen ze achter Hazel en Jack naar de TARDIS liep en in zijn blauwe telefoonbox verdween. De Doctor draaide glimlachend zich naar Isaac. "Nou Isaac, het was me een genoegen om je te ontmoeten." zei de Doctor en schudde de jongen de hand. Hij had eigenlijk meteen zich om willen draaien en verdwijnen in de TARDIS, want afscheid nemen was een van zijn zwakheden en hij had zich al half omgedraaid maar Isaac had zijn hand niet losgelaten. De jongen was niet zo groot, de Doctor was groter, maar hij was wel wat gespierder, waardoor hij wat groter oogde. De Doctor keek hem aan met een frons. "Thank you." kwam er na een korte pauze uit de mond van Isaac en de Doctor keek hem vreemd aan met een frons op zijn voorhoofd en draaide zijn lichaam weer terug zodat hij recht voor hem stond. Langzaam liet Isaac de hand van de Doctor los, maar de Doctor bleef staan. "For what?" vroeg hij na alweer een korte stilte. "Isn't that obvious?" vroeg Isaac toen met een klein lachje. "For making Liz happy." Toen die woorden uit Isaac's mond waren gekomen en tot de Doctor waren doorgedrongen. Zijn mond viel een heel klein beetje open en een verbaasde blik vormde er op zijn gezicht terwijl hij naar Isaac keek en hij zei niks. "I haven't seen her this happy since our parents died." zei Isaac na enkele seconden stilte erachter aan. "En ik vraag me af ik of ik haar daarvoor ooit zo vrolijk heb gezien." De Doctor wist niet wat hij moest zeggen, hij was sprakeloos. Hij was een man die veel wist, kennis had van veel dingen, maar de mensheid verbaasde hem toch regelmatig, niet wetende of het nu een goed punt was of juist niet. Hij verbrak het oogcontact met Isaac en keek naar de grond terwijl hij knikte met een glimp van een glimlach op zijn lippen. Hij wist niet wat hij nu moest zeggen. Lichtelijk aarzelend zette hij een stapje naar achteren en keek even opzij naar de blauwe TARDIS. "Doe een ding voor me wil je?" zei Isaac toen en de Doctor zijn ogen schoten terug naar Isaac. "Wat wil je?" vroeg hij toen voorzichtig en kantelde zijn hoofd een beetje opzij en bewoog heen en weer op zijn voeten. "Pas goed op haar, breng haar heelhuids thuis. Ik wil haar het liefste gelukkig zien, maar ik zou haar graag nog terug zien.." antwoordde Isaac zachtjes en keek naar de Doctor en de Doctor keek hem aan en hij beet zachtjes op zijn lip. "Ik kan het je niet beloven, maar ik zal haar beschermen ook al wordt het mijn dood." zei de Doctor na een korte pauze en knikte naar Isaac toe en stapte nog een keer achteruit, Isaac knikte. Hij glimlachte naar de Doctor, maar je kon zien in zijn ogen dat hij toch wel verdrietig was, maar voor hetzelfde geld zette hij Liz over een paar uur weer af bij haar huis, maar zijn er voor haar jaren voorbij gegaan maar voor Isaac maar een paar uur. De Doctor keek Isaac nog even aan en liep toen langzaam richting zijn TARDIS. Isaac had zich ook omgedraaid om terug naar huis te lopen, zonder Elisabeth. "Isaac." riep de Doctor toen nog voordat hij zijn TARDIS deur had open gemaakt. "I also haven't been so happy like this in years, but now I am, more than I've ever been and that's thanks to your beautiful sister." zei de Doctor hard genoeg zodat Isaac het nog kon horen en hij kon zien hoe Liz haar broertje breed glimlachte. "Just look after her, Doctor." zei hij nog. "Alsof ik dat niet zou doen." zei hij lachend en Isaac zwaaide nog naar hem, met een toch nog een beetje droevige glimlach en verdween toen om de hoek en de Doctor zuchtte even, herstelde zichzelf en trok toen de deur van de TARDIS weer open en liep met een kleine glimlach door de TARDIS naar het controle paneel. "Allons-y!" riep hij enthousiast en stuurde de TARDIS naar god weet waar in het universum.


'Nee, hij heeft géén interesse.' Zei Elisabeth voor wat aanvoelde als de honderdste keer. Ze stond tegen het controlepaneel aangeleund met schuin tegenover haar Jack en Hazel die rond het paneel heen liep. 'Het had gekund.' Zei Jack nog steeds, hij kwam steeds met andere opmerkingen waardoor er mogelijkheid was dat Isaac wel interesse in Jack had. Wat hij dus echt niet had. 'Niemand, heeft interesse in jou, niemand.' Hazel kwam uit eindelijk naast Liz te staan, net toen de Doctor de TARDIS weer in kwam. Het had best lang geduurd, Liz had eigenlijk gedacht dat hij meteen achter haar achter zou aan komen. Maar hij had nog een paar minuten buiten gestaan. Ze was nieuwsgierig naar wat hij had gedaan, of hij nog met Isaac had staan praten. En zo ja, waarover. Ze kon zich niks bedenken, dus liet ze het er voor nu maar bij. Jack viel deze keer echt om toen de TARDIS de Time Vortex in ging. Hazel en Liz begonnen allebei te lachen toen Jack een buis vast greep zodat hij niet weg zou glijden terwijl de TARDIS nog steeds bewoog. Al snel was het ergste trillen voorbij en had Hazel het controle paneel los gelaten om te kijken waar ze waren. 'We're just in space.' Zei ze met een gezicht, ze had natuurlijk verwacht dat ze op een andere planeet waren of een andere tijd. Jack krabbelde overeind toen de telefoon van de TARDIS ging. Liz was er pas achter gekomen dat de TARDIS een telefoon had en dat je ook kon praten met anderen via het scherm, ook al kon Liz nooit vinden waar een camera of microfoon zat. Niet dat ze er echt naar had gezocht. Ze was als eerste bij de telefoon en leunde tegen het paneel aan terwijl ze die naar haar oor bracht. 'Doctor's phone, how can I help you?' Jack was eindelijk opgestaan en rolde met zijn ogen toen hij Hazel zag lachen. 'It's Gregor, we have a problem at T.A.M.' Liz fronste en keek in de richting van de Doctor. 'Wat is T.A.M?' Vroeg ze, ze had de telefoon weggehaald bij haar oor zodat de man aan de andere kant van de lijn haar niet kon horen.


De Doctor trok aan een aantal hendels terwijl de TARDIS lichtelijk schudde en hij haar door ruimte en tijd stuurde. Ondanks zijn concentratie hoorde hij de telefoon van de TARDIS op de achtergrond en zijn ogen gleden naar de telefoon en zagen dat Liz de telefoon op pakte. De Doctor glimlachte klein en de woorden van Isaac galmde door zijn hoofd en hij keek weer terug naar het controlepaneel, maar niet voor lang. De stem van Elisabeth deed hem op kijken en een geirriteerde kreun kwam er uit zijn mond. "Wat moet Gregor nu weer?" zei hij en hij schudde zijn hoofd even. "De T.A.M is de Alien maffia en ze zijn niet echt de meest fijne wezens om bij betrokken te zijn." De Doctor liet het controle paneel los en stapte een paar passen naar achter. Jack en Hazel hadden de woorden alien en maffia overduidelijk al eens eerder gehoord en liepen met een grijns op hun lippen naar Elisabeth en de Doctor toe. De Doctor was naar Liz toegelopen en had de telefoon uit haar handen gegrist. Hij was al eens in aanraking gekomen met de Alien Maffia. "Gregor? Yes, hello, it's the Doctor speaking now." Hij keek even naar Elisabeth en glimlachte naar haar aangezien hij zomaar de telefoon uit haar handen had getrokken. Hij grinnikte heel kort en niet te hard, zodat Gregor het niet hoorde, terwijl hij het hele verhaal aan het vertellen was over dat de alien maffia bij een zou komen en iets over dat er vreselijke dingen ging gebeuren, maar de Doctor kreeg niet alles binnen, aangezien de woorden van Isaac nog steeds door zijn hoofd galmden en de woorden van Gregor werden deels verdrongen.

Elisabeth hoorde wat gemompel aan de andere kant van de lijn ook al hield ze 'm niet bij haar oor. Haar blik bleef gevestigd op de Doctor die iets verder aan het paneel stond, zoals altijd bezig met de TARDIS in controle te houden - ook al bleek een soort aardbeving normaal te zijn als ze door de time vortex gingen. 'T.A.M staat voor alien mafia?' Elisabeth kon het niet laten om te lachen, ook toen de Doctor de telefoon uit haar hand griste. De afkorting had nog zo serieus geklonken, hadden ze niks beters kunnen verzinnen? Als het echt de mafia was, zou je toch denken dat ze een wat originelere naam zouden bedenken. 'Yes, it does.' Zei Hazel die nieuwsgierig naar de Doctor keek, hopend of ze iets op kon vangen van het gesprek. 'En jullie zijn er al een keer geweest?' Liz was nieuwsgierig, nu toch de Doctor aan de telefoon was met die Gregor kon zij wel wat informatie krijgen van Hazel en Jack, toch? 'We've been there once.' Jack stond aan de andere kant van het paneel, geen idee wat hij aan het doen was. 'Yeah, we were. And I totally saved his ass back then.'


De Doctor eindigde zijn gesprek met Gregor en beloofde hem dat hij zou komen helpen. Hij legde de hoorn weer op de haak en draaide op zijn hak naar de rest toe, waarna hij zijn handen in elkaar klapte en een enthousiaste uitdrukking op zijn gezicht had. "Hazel, Liz, ik heb een leuk werkje voor jullie." zei de Doctor grijnzend en hij keek de twee meiden even kort aan en toen keek hij naar Jack. "Jij niet Jack, jij moet bij mij blijven, jij trekt teveel aandacht." Jack trok grijnzend zijn wenkbrauwen op. "Dat maakt mij niks uit." Zei Jack waarna hij een mep ontving van Hazel, zoals gewoonlijk. Jack trok geamuseerd zijn wenkbrauwen weer op en Hazel schudde zijn hoofd net als de Doctor. "Wat moeten we doen, Doctor?" vroeg Hazel terwijl haar lichte ogen even naar Liz keken en toen weer terug naar de Doctor. "Well." zei de Doctor en liep langs de twee meiden en draaide zich toen weer om en liep achteruit de helling af naar de kamers die verstopt waren in de TARDIS. "Come with me." riep hij en draaide zich toen om op zijn hak en marcheerde de eindeloze gangen van de TARDIS in. "T.A.M komt weer bij elkaar en Gregor vreest dat ze een oorlog willen beginnen en wij moeten infiltreren bij hun bijeenkomst. Alleen, mij kennen ze al te goed en Jack trekt te veel aandacht. Liz en Hazel, jullie kunnen het beste samen gaan. Hazel kennen ze misschien nog, maar daar ga ik niet van uit aangezien de T.A.M. niet echt de meest slimme wezens zijn, maar wel erg gevaarlijk, dus wapens mee nemen is zeker geen slecht idee. Jullie moeten jullie verkleden en undercover gaan, zodat jullie informatie los kunnen krijgen. Jack en ik zijn er ook, maar dan buiten het gebouw waar het plaats vindt, zodat we kunnen binnenvallen als er iets mis gaat." ratelde de Doctor terwijl hij door de gangen van de TARDIS liep, niet eens wetend hoe ver de anderen achter hem liepen. Terwijl hij wat gebaren maakte met zijn armen en de hele tijd aan zijn haar zat te frunniken. Hij gaf de anderen niet eens de tijd om wat te zeggen. "Maar wat het punt dus is, jullie moeten je verkleden zodat jullie niet opvallen en daarom moeten jullie beide jurkjes aan, en waarschijnlijk gaan jullie me nu verm**rden, maar het moet. De TARDIS heeft er een paar uitgezocht, in jullie maat zodat jullie uit kunnen kiezen welke jullie gaan dragen en welke het beste zit, aangezien ze nogal kort zijn.... Hier is het!" ratelde de Doctor weer en trok toen een kleine deur open die naar een soort grote kleding ruimte leidde en in het midden stond een grote ronde bank met een stapel jurkjes en schoenen. Stiekem vond de Doctor het erg leuk dat Liz, en Hazel, zich moesten verkleden, maar dat liet hij natuurlijk niet merken.


'En waarom zijn we hier ook alweer mee akkoord gegaan?' Hazel had zichzelf net in een jurk gewrongen, maar ze keek met een afkeurend gezicht naar zichzelf in de spiegel. 'Dat zijn we niet.' Zuchtte Elisabeth terwijl ze zelf nog een jurk beet pakte. Ze waren allemaal veel te kort en anders hadden ze een zo laag uitgesneden decolleté dat ze er eigenlijk geen beha onder aan kon. 'Het zou me ook niet verbazen als Jack dit speciaal heeft geregeld.' Ging Hazel verder terwijl ze zich van alle kanten bekeek in de spiegel. 'En dat hij zelf ook nog eens de jurken heeft uitgekozen.' Zei Liz lachend terwijl ze dan toch de meest simpele jurk pakte, een zwarte jurk die maar met dunne bandjes - ze was al blij dat het geen spaghetti bandjes waren - op haar lijf zou moeten blijven zitten. 'Ik denk dat ik het maar bij deze houd. Niet omdat ik denk dat ik er niet meer uit ga komen.' Hazel liep weg van de spiegel met een hand op haar buik. 'Volgens mij moet ik ook de hele tijd mijn adem inhouden.' Zei ze er achterin. Liz kon het niet laten om toch even te lachen terwijl zij zichzelf in haar jurk hees. Het lukte haar net aan om zelf de rits dicht te doen en op blote voeten liep zij nu naar de spiegel. 'God, this dress's so tight it feels like a second skin.' Dat waren de woorden waardoor Hazel toch echt ging lachen. Op Liz' gezicht verscheen ook een lach. 'Well, second skin, you need to learn to walk heels if you want to go to T.A.M.' Zei Hazel die een paar zwarte hakken om hoog hield, Liz begon te kreunen - ze haatte hakken.

De Doctor had zich op een draaistoel neer gezet en Jack hing tegen de muur aan, terwijl de Doctor halve rondjes op en neer draaide met de stoel. Hij haatte het als hij moest wachten, wachten en niets kunnen doen. Maar het resultaat zorgde er wel voor dat hij bleef wachten. Hij had niet echt gezien wat voor jurken er lagen maar hij wist dat het vooral korte jurkjes waren en ook nog strak. Het was niet dat hij erop g"eilde of iets maar hij was benieuwd hoe ze Liz zouden staan. Jack daarintegen.. De Doctor grijnsde even en stopte met draaien door zijn vuile converse plat op de grond neer te zetten en hij keek naar Jack. "You look a little bit too excited, Jack." zei de Doctor en hij ging met zijn hand door zijn warrige haren die omhoog stonden en alle kanten op, en om een of andere reden ook altijd omhoog bleven zitten. "Well Doctor, can't I be excited to see my partner in a hot dress?" zei Jack op zijn eigenwijze flirterige Jack toontje en de Doctor maakte een verafschuwend geluid en rolde met zijn ogen en Jack grinnikte. "Apparently I can't." zei Jack toen en de Doctor rolde met zijn ogen. "Ik vind het knap dat Hazel het nog met jou in de buurt kan uithouden." zei de Doctor met een grijns op zijn gezicht tegen Jack en Jack lachte weer. "I am just irrestible." zei Jack toen en de Doctor kon het niet laten hard te lachen en Jack keek hem verontwaardigend aan maar ging er niet op in en grijnsde alleen maar. De Doctor plukte aan het uiteinde van zijn mouw van zijn strakke bovenstuk van zijn pak en trok er een dun draadje stof uit. Hij hoorde Jack zuchten, hij haatte wachten net zo erg als hij, maar ja wie haatte wachten nou niet? In de tussen tijd had de Doctor wel al allerlei informatie weer opgehaald over de T.A.M en dat soort dingen dus wachten was toch wel ergens goed voor. De Doctor stond op, waarna de draai stoel tegen de muur aan kwam met een zachte bons. Hij liep met een paar passen naar de deur toe waarachter de meiden zich aan het omkleden waren en hij klopte vier keer op de deur. "Are you guys almost ready?" riep de Doctor en hij hield zijn hand bij de deur en zijn chocolade bruine ogen keken naar Jack die met opgetrokken wenkbrauwen ook op antwoord wachtte. Hij vroeg zich nog steeds af hoe Hazel met Jack om kon gaan.
Bewerken
2. juni 2014 15:44 › Our ImaginationLevel: BeroemdSuper Pas

'Ooit eerder hakken gedragen?' Vroeg Hazel terwijl ze een paar zwarte naar haar uitstak, Liz was al blij dat Hazel ze niet gooide met het idee dat Liz ze kon vangen. 'My moms, once, but I was maybe eight and they didn't fit.' Hazel begon te lachen. 'Goed begin.' Liz nam de linker hak aan en stapte er in, meteen was ze al een stuk langer. Ze was blij dat ze niet van zichzelf al heel lang was, anders was ze nu een reus geweest vergeleken met de anderen. Toch merkte ze dat ze wel vijf centimeters langer werd door de hak, nu nog de ander. 'Heb jij al eens op hakken gelopen?' Vroeg Liz terwijl ze de rechter hak pakte en 'm aan deed. Terwijl ze voor een tweede keer in de hak stapte, omdat ie toch niet goed zat - deed Hazel in één keer haar hakken aan. 'Ja, maar ik haat het. Het is niet heel moeilijk om er op te lopen, maar het doet vreselijk veel pijn na vijf seconden.' Liz begon te lachen, dit was het eerste echte gesprek dat ze met Hazel had en eigenlijk had ze niet gedacht dat het hier over zou gaan. Er werd op de deur geklopt net toen Liz weer recht op ging staan. 'Bijna.' Riep Hazel zuchtend, nog steeds kijkend naar Liz. 'Oké, loop even een rondje en dan gaan we.' Hazel had gelijk, na vijf seconden deden de schoenen al pijn. Al helemaal toen Liz begon te lopen. 'Het ziet er niet heel slecht uit..' Zei Hazel langzaam, dit ging wat worden. 'Je leert het wel, en als je valt gewoon opstaan.' Hazel pakte vlug twee jasjes en gooide er één naar Liz. 'Laten we maar gaan, voordat ze ongeduldig worden.' Hazel liep al naar de deur toe. 'Volgens mij zijn ze dat al.' Mompelde Liz toen ze achter haar aan ging.

De Doctor zette net op tijd een stap opzij, zodat de deur hem om een haar na niet raakte en het duurde twee seconden om zichzelf te herstellen. Hij schudde zijn hoofd heel kort en knipperde met zijn ogen, waarna hij zijn beide wenkbrauwen omhoog trok. Zijn bruine ogen keken recht naar Elisabeth en Hazel in beide erg strakke jurkjes, met hakken waardoor ze een heel stuk groter waren geworden en ze zagen er angstaanjagend maar ook heel knap uit. Een mix ervan, de Doctor wist niet precies wat hij ervan moest vinden, maar hij kon het niet helpen dat zijn mond een beetje open viel en zijn mondhoeken lichtjes omhoog gingen terwijl hij de twee meiden en dan vooral Elisabeth van top tot teen bekeek. Hij wist niet precies hoe lang hij zo idioot had zitten staren, maar hij merkte wel dat Jack precies hetzelfde deed. Hij deed altijd wel zo stoer en alsof hij Hazel zo goed kende, maar hij had haar in ieder geval nog nooit in zo'n jurk gezien en overigens, de Doctor had de Captain nog nooit zo gezien, niet wetende wat te moeten zeggen. Maar hijzelf had precies hetzelfde. "Wow." kwam er alleen maar uit zijn mond, die hij daarna sloot en hij beet een beetje op zijn lip terwijl. Hij knipperde een paar keer met zijn ogen, waarna hij weer wat normaler keek en wreef toen over zijn voorhoofd, niet wetende hoe hij naar de prachtige Liz moest kijken wiens vorm heel erg goed te zien was in de strakke zwarte jurk. "Jack, you idiot, stop staring." riep Hazel toen en de Doctor keek heel even opzij en zag dat Jack nog steeds met open mond aan het kijken was en zich snel herstelde, maar niets zei. Nog steeds sprakeloos, het was wel rustig zo, erg fijn. Hazel haar wangen waren lichtelijk rood gekleurd terwijl ze met haar armen over elkaar geslagen weg keek van Jack en de Doctor schudde zijn hoofd even en stapte naar Liz toe. "You look amazing. And I think the men of T.A.M are gonna think that too, and some women of course." zei de Doctor en ging met zijn hand door zijn haar terwijl hij zijn mondhoeken omhoog trok om te lachen. Het was wel wat anders dan een broek met een vest, maar in beide was ze prachtig en in beide liet ze hem altijd glimlachen.