Hoofdstuk 4.1

De ontvoering van J.K. Rowling was veel groter nieuws dan Simon voor mogelijk had gehouden, zo ontdekte hij toen hij terugkwam in Londen. Alle kranten - zowel die van tovenaars als die van dreuzels - stonden er vol mee en zelfs in de lift naar het departement waar hij werkte, ging het over de schrijfster.
Hijzelf was echter bezig met andere zaken en hij was van plan om zich dit weekend volledig te verdiepen in spreuken die het geheugen zouden kunnen wissen. Vanzelfsprekend was er de vergetelheidsspreuk, maar het was onmogelijk om die massaal uit te spreken en zelfs als men dat zou proberen, zou het risico te groot zijn dat er andere herinneringen zouden verdwijnen van dreuzels - of erger, van tovenaars.
Toen hij op de goede verdieping was, bleek het erg rustig te zijn op de gang. Hij liep in één rechte lijn door naar de bibliotheek, waar hij verschillende boeken sommeerde en er doorheen begon te bladeren. Het meeste ging over de geschiedenis van het geheugenwissen, er zat een gebruiksaanwijzing bij en er was één boek die alternatieven aanbood, maar geen van allen leek het effect te hebben dat hij zocht. Natuurlijk niet. Als het zo simpel was geweest, was er allang iemand anders mee gekomen.
Na tweeënhalf uur had hij het voor gezien en en verliet hij enigszins gefrustreerd de ruimte om te lunchen. Terwijl hij door de gang liep, zag hij door een openstaande deur net een glimp van Blithe. Hij had haar niet meer gezien sinds de dag van de vergadering, maar ze zag er nog steeds even mooi uit als toen. Hij bleef even staan om naar haar te kijken. Heel kort keek ze terug en toen hun blikken elkaar ontmoetten, zag hij verbazing op haar gezicht. Ze glimlachte naar hem en richtte zich toen weer tot de persoon met wie ze sprak. Hij hoorde haar praten, maar kon haar niet verstaan en hij wilde ook niet blijven staan zodat het leek alsof hij hen afluisterde. Daarom liep hij naar de lift toe.
Hij twijfelde of hij naar beneden moest gaan of dat hij op haar moest wachten. Het gesprek leek enigszins aan een einde te komen, maar hij wist niet zeker of dat werkelijk zo was en hij wilde ook niet als een stalker overkomen.
Uiteindelijk besloot hij dat hij alsnog naar beneden zou gaan om te lunchen, terug zou komen en haar dan hopelijk toevallig tegen zou komen. Eventueel kon hij dan alsnog beslissen op haar te wachten - ze moest toch ergens rond deze tijd iets eten - en dan zou hij haar aanspreken. Hij had weinig aan haar gedacht sinds de laatste keer dat hij haar zag, maar toen hij haar had zien glimlachen, was dat voor hem genoeg reden om er weer wat moeite in te steken. Hij was nieuwsgierig naar haar en wilde graag meer van haar te weten komen.