18/05/2015 | Herinneringen, Een huis

De eerste herinnering die ik met jullie wil delen is de herinnering aan een huis. Niet bepaalde spannend, ik weet het. Maar het is een speciaal huis, dat beloof ik u. Het gaat niet over mijn huis maar wel een huis waarin ik opgroeide, waarin ik mezelf leerde kennen, waarin ik gelukkig was maar eveneens ongelukkig mocht zijn. Maar op de één of andere manier werd ik gelukkig van zodra ik door de achterdeur naar binnen liep. En nog gauw een snoepje uit de snoeppot graaide in de keuken. Ik kan mij niet herinneren dat ik hier ooit ongelukkig of bang was. En dan heb ik het over het huis van mijn grootouders.
Een avonturenhuis dat kon vliegen en steeds in nieuwe werelden aanbelanden. Een huis dat werd gedomineerd door warmte, gezelligheid en bovenal de kinderlijke fantasie, van een hele kroost kleinkinderen. Er werden zoveel levens geleefd in de speelkamer boven en zoveel boeven, bandieten en moordenaars werden gevangengenomen in de garage.

De moeder van mijn vader, mijn oma, stierf toen ik elf jaar was en mijn opa stierf toen ik zeventien of achttien was. Mijn oma stierf onverwachts, Mijn opa vocht al jaren lang tegen zijn uitgeputte lichaam, met behulp van medicatie en doktersbezoekjes. Totdat hij volledig uitgevochten was en wist dat hij zijn ogen mocht sluiten, moest sluiten zelfs . Want ook wij waren uitgevochten. En al wat overbleef was dat huis en alle herinneringen die daar al geesten ronddwaalden.
Het was een slechts een huis want van het thuis dat daar diepgeworteld had gezeten, blijf niets over. De meubels bleven nog enkele weken staan maar alles voelde zo kil en vergeten. Doch wilde ik steeds terug naar dat huis alsof ik terug kon gaan in de tijd en weer gelukkig kon zijn daar. Alleen meer gelukkig in een periode waarin ongeluk delegeerde. Maar al wat ik was, was ongelukkig elke keer als ik door de voordeur naar binnen liep.
De living waar niet langer naar Peter Pan of Flikken wordt gekeken. Waar geen Uno meer wordt gespeeld. Waar geen tafel meer gedekt staat en geen buffet vol eten meer wordt klaar gezet. De keuken waar geen snoeppot meer staat waar je standaard bij het binnenkomen en buitengaan in kan graaien. De bovenverdieping waar geen logeerpartijtjes meer plaatsvinden. De speelkamer waar niet langer boeken uit de rekken worden gehaald en verkleedkleren worden aangetrokken. De tuin waar niet langer een zwembadje wordt opgesteld in de zomer. De schuifaf waar niet langer op en neer wordt gelopen. De schommel die niet langer heen en weer schommelt. En bovenal geen frietkraampje meer aan het raam in de keuken.
Het is alsof die herinneringen aan dat huis geketend zijn en van zodra ik het huis verliet, was ik bang dat ik die herinneringen zou verliezen. En toen werd het huis verkocht. Dat huis waarin ik opgroeide en waar ik werd wie ik nu ben. Dat huis loslaten, was ontzettend angstaanjagend. En nog steeds wil ik teruggaan naar die plek, alsof hun geur nog steeds in de lakens zit en mijn grootvader in de zetel voor de tv of achter het kookfornuis en mijn grootmoeder nog steeds aan de keukentafel met haar zus of één van mijn nonkels. Alsof dat huis nog steeds mijn thuis is op één of andere manier... Maar dat is het zonder hen nooit geweest.

Is jullie huis een thuis?

Intussen zijn we weer acht verder en heb ik ontzettend goed nieuws gekregen, Ja ik heb gehuild.
Mijn nonkel heeft het huis van mijn grootouders overgekocht van de vorige eigenaars. Het huis komt terug naar onze familie. En kan opnieuw een herinnering zijn aan een lang vervlogen thuis. Ik ga er nog eens kunnen rondlopen, al is alles reeds veranderd. Ik ga de herinneringen opnieuw kunnen bleven, voor heel even. Want het wordt nu hun thuis. Maar de herinneringen zijn veiliggesteld. In dat huis. In liefdevolle handen.