1.1 Memories

Met een mok thee in zijn handen stond hij tegen het aanrecht aangeleund. Hij bevond zich in complete stilte, enkel het geluid van zijn ademhaling herinnerde hem eraan dat hij niet doof was.
Zijn appartement was leeg, geen levende ziel was er te bekenen op hem na. En iedere keer als hij zich dat realizeerde, verdronk hij in een leeg gevoel. Wat had je aan zo'n prachtig appartement, zoveel geld, als je het met niemand kon delen? Zijn carriére maakte zoveel kapot dat hij lief had en soms wenste hij dat het nooit gebeurd was. Vrijwel meteen kon hij zichzelf wel slaan om het überhaupt al te denken terwijl er duizenden mensen met hem zouden willen ruilen. Maar toch kon hij het niet laten om die gedachte op te laten doemen. Hij kon niet eens een huisdier hebben omdat hij teveel weg was voor werk, laat staan een relatie behouden.
Het was voor hem dan ook een grote vraag hoe de rest het deed. Want iedere keer weer wist er een einde aan zijn relaties te komen. Nu was hij niet zo van het daten en had hij dan ook maar twee relaties gehad sinds hij beroemd was geworden, maar toch knaagde het aan hem. Voornamelijk het einde van zijn laatste relatie. Het was dan ook nog niet zo heel erg lang geleden dat het was geëindigd en nog iedere keer weer speelde het moment zich af in zijn hoofd.

"I promise I'll make it up to you Hailey, I promise." Hij hield haar handen vast in de zijne en keek haar verontschuldigend aan. Maar de reactie die hij kreeg was niet zoals gehoopt. "That's exactly my point Liam, you always promise things. Try following them up." Zowel woede als onmacht waren goed uit haar ogen te lezen en hij wist dat dit gesprek ergens naartoe zou leiden wat hij had proberen te voorkomen. "Please don't.." Stamelde hij gekweld, maar het maakte al niets meer uit. Hij wist dat ze haar keuze had gemaakt en hij er niets meer aan zou kunnen doen om die keuze te veranderen. Hij kon het zien in haar ogen, haar ogen die altijd een open boek voor hem waren geweest.
"I need someone who can be there for me when I need them and you're not that person, Liam. I really wish you were, but I can't count on you. When you're not on the road, you're recording a new album or doing some promotion stuff, and I get that, it's your job. But I don't want to be the woman who's always waiting for her boyfriend to come home. We should end this." Tranen stonden in haar ogen en hij wilde haar knuffelen, haar troosten maar hij wist dat hij de reden was van de tranen en het daarom niet kon doen. "I can change, I can do better." Bracht hij er tegenin, hij wilde haar niet laten gaan, hij kon haar niet laten gaan. Maar ze schudde enkel haar hoofd. "Don't make promises you can't keep. We're over, we have been for a long time but we just couldn't admit it." Ze trok haar handen voorzichtig uit de zijne en keek hem nog een laatste keer aan. "I'm sorry Liam, but it's for the best." En met deze woorden stapte ze met een gepakte tas uit zijn appartement, hem compleet verslagen achterlatend.

Zijn blik was gericht op de deur, de deur waardoor ze was vertrokken en nooit meer door was gelopen. Het was alsof ze haar hele bestaan uit zijn leven had gewist, bijna. Want naast een kapotte relatie kreeg hij ook de pers over zich heen. De eerste paar dagen was het rustig geweest, had hij nergens last van gehad. Maar toen ze hem steeds vaker alleen zagen en er geen spoor te bekennen was van Hailey, begonnen de geruchten en zo ook de vragen. Waar was Hailey? Was het over tussen hen? Waarom? Vooral die laatste vraag wist iedere keer weer een gevoelige snaar te raken. Waarom? Waarom was hij de eerste keer niet doorgegaan? Waarom was hij uitgekozen om in een groep te worden gezet? Waarom waren ze zo'n groot succes geworden? Waarom? Waarom? Waarom?
Het was een vraag die dagelijks door zijn hoofd speelde, een vraag waar hij geen antwoorden op wist te bedenken. Misschien durfde hij er ook wel gewoon geen antwoorden op te bedenken. Hij wilde niet weten waarom Hailey bij hem weg was gegaan. Hij wilde niet weten waarom hij het leven had dat hij nu leidde. En hij wilde al helemaal niet weten waarom hij zich ondanks alles, ondanks de dromen die werkelijkheid waren geworden, zich zo ongelukkig voelde. Want die antwoorden zouden leidden tot nog meer stof om over na te denken en dat zou weer leiden tot nog meer vragen, wat weer zou leiden tot antwoorden die hij niet wilde hebben. Nee, zolang hij de waarom vraag vermeed, ging het goed. Zolang hij geen antwoord bedacht op het waarom, zou hij in zijn eigen wereld kunnen blijven, zijn zorgeloze wereld.
Het was niet zo dat hij geen plezier meer had in het leven of dat zijn leven uit alleen maar verschrikkelijke dingen bestond, totaal niet. Hij had fans die van hem hielden, mensen die om hem gaven en een beroep met een inkomen waar hij alleen van had kunnen dromen. Daarnaast deed hij dat alles met zijn beste vrienden. Maar hij verwachtte meer van het leven, hij wilde meer. Iedere keer als hij thuiskwam in een leeg appartement werd hij er weer mee geconfronteerd dat zijn leven niet alles had wat zijn hartje begeerde.
Zijn mok spoelde hij om en zette hij in de vaatwasser, waarna hij zijn telefoon uit zijn broekzak viste en door zijn contactenlijst scrolde. Met zijn duim bleef hij boven haar naam hangen. Hij wilde haar zo enorm graag bellen, haar stem weer horen. Misschien was het nog niet te laat, misschien kon hij het nog goed zetten. Maar voor hij ook nog maar op het icoontje kon drukken, verscheen de naam Zayn op zijn beeldscherm gepaard met vibraties. Een zucht verliet zijn lippen voordat hij op het groene icoontje drukte en de telefoon bij zijn oor bracht. "Yes?"
"Stop staring at her name and start living a little mate." Automatisch keek Liam om zich heen om te controleren of hij zeker wel alleen was. "I know you Liam, I don't have to actually see you to know you were staring at her name." Dit zorgde voor een lichte frustratie bij hem. Nog zo'n nadeel aan zijn werk, doordat hij en de jongens praktisch samen in een tourbus leefden, kenden ze elkaar door en door. Geheimen houden was dan ook vrijwel onmogelijk.
"You're unbelievable. But I found some stuff she left here and-" Maar voor hij zijn slechte excuus kon afmaken, onderbrak Zayn hem al. "Don't lie to me, I know she took everything with her and even if she left something she probably did it because she didn't want it anymore."
"Why did you call me anyway?" Niet erg subtiel, maar het was toch een vraag die uiteindelijk gesteld zou worden. Hij kon Zayn vrijwel door de telefoon zijn hoofd horen schudden en zijn ogen ten hemel slaan. "Because me and the boys were wondering if we could do dinner tonight. Just the five of us. You in?" Hij wreef met zijn hand over zijn voorhoofd en wierp een blik op de klok. "Sure, what time and where?"
"Niall's place, at six. See you there!" Liam mompelde nog een afscheid en hing op. Hij wilde zijn gevoel niet op de jongens afreageren, maar ondanks zijn pogingen kwam hij toch altijd botter uit de hoek dan zijn bedoeling was.