29/01/2015 - Personages

Bij het creëren van een personage weet je altijd wat hij of zij denkt of voelt. Je kent hun achtergrondverhaal, hun verleden. Hun gedachten of gevoelens verwoorden gaat haast vanzelf. Het vloeit altijd automatisch uit mijn pen, zonder dat ik er echt moeite voor hoef te doen. Ik heb op voorhand wel altijd een ruw idee over hoe mijn personages in elkaar zitten en hoe ze eruit zien maar de rest groeit doorheen het verhaal. Zo schrijf ik het liefst, omdat je personage mee evolueert met je verhaal, als je alles op voorhand vaststelt is er minder spelingruimte. Of dat is toch mijn mening.

Personages, jij hebt ze gecreëerd dus je kent ze door en door. Al hun geheimen, al hun passies, en je moet kiezen wat je aan de lezer doorgeeft en wat niet. En dat is het moeilijke aan het creëren van personages. De lezer moet met hen kunnen meevoelen, ze moeten zich in de plaats kunnen stellen van het personage, je moet ze zo neerzetten dat de lezer hen beschouwd als iemand die ze goed kennen. Maar tegelijkertijd kun je ook niet àlles prijsgeven. In het echte leven geef je ook niet altijd alles prijs van jezelf. Doseren is de boodschap. De reden waarom ik mijn personages nooit op voorhand volledig vaststel is omdat ik ze wil laten evolueren met het verhaal, als ik vind dat ze een duister verleden moeten hebben dan geef ik ze dat, maar als dat niet bij het verhaal past dan verzin ik iets anders. En het helpt ook om te doseren, om te kiezen hoeveel je de lezer wilt laten weten en hoeveel je hem of haar wilt laten fantaseren. Want geef maar toe: bij sommige personages waar je over hebt gelezen heb je zelf eens iets gefantaseerd. En dat is het mooie aan lezen, dat dat mogelijk is. Juist omdat je niet alles van je personage prijsgeeft
.
Er is ook een verschil tussen wat je je lezer laat weten en wat je de tegenspeler van je hoofdpersonage laat weten. Ik vind het persoonlijk altijd leuk om de lezer net iets meer te laten weten dan het tegenpersonage, zodat zij een stap verder staan. Of ik laat ze samen met de tegenspeler het hoofdpersonage langzaam aan beter leren kennen. Het is een afweging die je moet maken.

Het is ook altijd tof om een mysterieusheid toe te voegen aan je hoofdpersonage, hem zo neer te zetten dat de lezer weet dat er iets is, iets dat hij of zij niet wilt vertellen maar dat je toch heel graag wilt weten. Een mysterie dat je doorheen het verhaal moet ontdekken, een mysterie waar je als lezer zelf antwoorden op zoekt. Antwoorden die alleen de schrijver weet en pas later of misschien zelfs helemaal niet uit de doeken doet.

Ik vond het persoonlijk altijd spannend als het hoofdpersonage een geheim had dat je niet kon achterhalen tot het helemaal op het einde toch aan je werd verteld. Het draagt bij aan de spanning van het verhaal. Het maakt een verhaal interessanter, het zorgt ervoor dat de lezer het boek niet meteen weglegt.
Maar personages kunnen ook een hindernis zijn. Als de lezers hen niet leuk vinden of als ze zichzelf niet in hun schoenen kunnen plaatsen gaan ze minder geneigd zijn om over die personages te lezen. Iedereen heeft wel een voorkeur. Er bestaat niet zoiets als het perfecte personage dat iedereen leuk vindt. Maar dan is er de uitdaging om meerdere personages te creëren zodat de lezers elk hun favoriet kunnen hebben en elk om een andere reden het verhaal blijven lezen. Je leeft automatisch meer mee met het ene personage dan met het andere en dat is het mooie aan verhalen. De schrijver kan nog zo zijn personages neerzetten dat je wel medelijden moet hebben met het ene personage maar de lezer kan nog altijd beslissen om medelijden te hebben met een ander.

En daar kan een schrijver niets aan veranderen.