O47 • Let me go...

'En, hoe zie ik er uit?' vroeg ik de blonde jongen toen ik de leerlingenkamer binnen gestapt kwam. Verscheidene leerlingen keken naar mij om en wierpen minachtende blikken, aangezien zij niet waren uitgenodigd, maar ik negeerde het.
Voor een lange tijd staarde Draco mij enkel aan voor hij zijn mond opende om antwoord te geven. 'Zoals altijd; prachtig.' mompelde hij zacht terwijl hij de jurk die ik aan had aandachtig bestudeerde. 'Dit is al de tweede keer dat die Potter zo'n geluk heeft.'
Ik glimlachte zwakjes. 'Het spijt mij, Draco.'
'Hé, jij kunt er ook niks aan doen. Ik vind het gewoon ontzettend jammer.' Hij stapte dichter naar mij toe en plaatste zijn ene hand op mijn wang en nam met zijn andere hand die van mij. Voor een lange tijd staarde ik naar onze handen en merkte de ringen op die wij beide droegen.
'Waarom heb jij jouw ring nooit af gedaan?' vroeg ik hem zacht zodat alleen hij het kon horen.
Toen ik weer op keek in Draco zijn ogen glimlachte hij echter. 'Ik kan beter aan jou vragen waarom jij die van jouw nooit hebt afgedaan.'
Het bloed steeg naar mijn wangen. Ik wilde eigenlijk mijn blik afwenden, maar Draco zijn ogen wisten mij altijd gevangen te houden. 'Want ik hou nog steeds van je, Draco.'
Hij leek voor enkele seconden overdonderd door mijn woorden, maar boog zich toen dichter naar mij toe en drukte liefdevol zijn lippen op de mijne. Vol overgaven kuste ik de jongen terug.
De stemmen om ons heen begonnen plots te fluisteren en ik kon horen dat zij het over ons hadden. 'Ze hebben het over ons.' fluisterde ik zacht terwijl ik mijn lippen voorzichtig van de zijne trok.
'Laat ze maar.' Hij kuste mij opnieuw, ditmaal langer en lustiger. Toen hij zijn lippen weer van de mijne haalde merkte ik op hoe hij mij met zijn ogen van top tot teen bekeek. Ik voelde mij een beetje ongemakkelijk worden en stapte toen voorzichtig bij de jongen vandaan.
'Ik denk dat ik maar ga.' knikte ik naar hem.
Draco glimlachte. 'Ik zal op je wachten.' beloofde hij.
Zijn woorden deden mij glimlachen. 'Dat weet ik, dat doe je altijd.' Ik dacht even na. 'Waarom eigenlijk?' Dat was een vraag die ik al zo lang wilde stellen, maar nooit kreeg ik daar de gelegenheid voor. Waarom wachtte Draco inderdaad altijd op mij?
'Ik kan niet slapen als ik niet weet waar jij bent.' bekende hij. 'Het idee dat de duisternis jou elk moment iets kan aandoen bezorgt mij gewoon rillingen.'
Ik voelde het bloed naar mijn wangen stijgen en staarde verlegen naar mijn voeten. Ik wist voor een lange tijd niet wat ik moest zeggen. Ik wist überhaupt niet of Draco meende wat hij zo juist zei.

Toen Harry en ik waren aangekomen bij het feestje van Slughorn werden wij hartelijk door de man hem zelf begroet. Hij had zijn klaslokaal helemaal weten om te toveren tot een kleine balzaal waarvan er overal ronden tafels stonden, prachtige gordijnen voor de grote ramen hingen, vele versiering en vooral vele kerstverlichting. Kortom; het was prachtig.
'Waar is Hermione eigenlijk?' vroeg ik Harry toen ik haar nog niet tussen de menigte had gezien.
'Geen idee, ik denk dat zij zo wel zal komen.' beantwoordde hij mijn vraag. 'Wil je iets te drinken?'
Ik scheurde mijn blik los van de menigte en keek naar Harry. 'Graag.' zei ik hem dankbaar. Hij glimlachte nog een laatste keer warm naar mij voor hij zich omdraaide en vervolgens richting een grote tafel liep waar allemaal dranken en eten op stond.
'Audrey!' Hermione haar opgewekte stem klonk vanachter mij en toen ik mij omdraaide zag ik haar in een prachtige zeeblauwe jurk waarvan de schouders bloot waren en de jurk tot op de grond kwam. Haar bruine haren waren prachtig opgestoken en er hingen enkele plukken langs haar gezicht. Haar make-up was bescheiden, aangezien Hermione eigenlijk nooit make-up droeg, iets wat zij naar mijn mening ook niet nodig had.
'Je zit er prachtig uit Hermione.' glimlachte ik breed naar haar en sloeg toen mijn armen om haar heen. Ook zij sloeg haar armen om mij heen en bedankte mij. 'Met wie ben je eigenlijk gekomen?'
'Met Neville.' Hermione stapte opzij zodat ik de jongen beter kon zien.
'Neville, wat zie jij er goed uit!' complimenteerde ik de jongen opgewekt. Het pak dat hij droeg stond hem zeer goed, en hij had eindelijk een keer aandacht besteed aan zijn donkere haren.
'Dankje, Audrey.' glimlachte de jongen. 'Jij ziet er zoals altijd ook weer prachtig uit.'
Niet veel later kwam Harry weer terug met twee champagne glazen in zijn handen en overhandigde mij er één. Nadat wij alle vier hadden gedronken besloten wij met zijn alle de dansvloer op te gaan.
'Laat mij los! Houd je handen van mij af!' Draco zijn kille stem sneed door de kamer, boven de muziek uit. Iedereen stopte abrupt met dansen door al het lawaai en draaiden zich richting de deur waar Filch zojuist doorheen was gekomen, met Draco aan zijn arm.