- 8 -

Oliver moest eerst zijn eigen boodschappen thuis afleveren, dus gaf Percy hem het adres. Daarna gingen ze ieder hun eigen weg, voorlopig. Het duurde een tijdje tot het echt tot Percy doordrong dat hij Oliver had uitgenodigd voor het avondeten. Waarom? Wat was die rare obsessie van hem met het nemen van exact de verkeerde beslissingen?
      Lucy was wel nog steeds enthousiast, ook toen ze thuis de keukenkastjes aan het bijvullen waren. Dat gaf Percy iets anders om zich op te concentreren dan de drang om naar zijn kledingkast te lopen en te klagen dat hij niets had dat paste bij de gelegenheid. Hij was dankbaar voor die afleiding, want dit was geen date en hij was geen slungelige, nerveuze tiener. Hij voelde zich misschien zo, maar hij was het niet. Hij was een verstandige, verantwoordelijke dertiger met twee dochters, die per ongeluk de leraar van een van deze dochters had uitgenodigd voor het eten. Geen reden voor paniek. Hopelijk.
      De bel ging net toen hij de eerste lepel pannenkoekbeslag in de verwarmde pan met olie wilde gieten. Lucy sprong van het krukje waar ze op stond om beter te kunnen zien wat Percy deed bij het fornuis. “Ik ga wel,” zei ze, en ze stoof naar de gang.
      Percy haalde diep adem en concentreerde zich op zijn twee pannen. Hij kon ook koken met magie, maar hij gaf de voorkeur aan de directe aanpak. Op die manier kon hij beter in de gaten houden of er niets in de fik vloog, wat nog meer essentieel was als hij moest koken met een publiek groter dan alleen Molly of Lucy, zoals vandaag.
      Lucy stuiterde de keuken weer binnen met Oliver achter zich aan. “Meester is hier,” meldde ze. “En hij heeft iets bij zich.”
      Oliver knikte. “Ik kom met cadeautjes. Nou ja, één cadeautje.”
      “Wat is het?” vroeg Lucy. “Mag ik het zien?”
      Oliver gaf het Tupperwarebakje dat hij in zijn handen had aan Lucy, zodat zij onder het deksel kon gluren. “Het is chocoladecake,” zei Oliver. “Zonder chocokikkers, helaas.”
      Percy kon over Lucy’s schouder de vijf plakjes cake zien. “Dat ziet er goed uit. Zelfgebakken?”
      “Ik zou heel graag ja zeggen, maar het zijn resten van een familiefeest. Ik ben bepaald geen keukenprins.”
      “Papa wel,” zei Lucy.
      Percy liet de eerste naturelpannenkoek op een bord glijden en schepte een nieuwe lepel beslag in de pan. “Alleen omdat jij helpt.”
      “Mag ik de appel doen?”
      “Ga je gang. Kijk uit dat je de pan niet aanraakt -”
      “- want die is heet.” Lucy pakte het bakje waar Percy de eerder in schijfjes gesneden appel in had gelegd en gooide de stukjes in het nog vochtige beslag. Percy duwde de laatste twee een beetje naar beneden met zijn spatel om te zorgen dat ze goed zouden blijven zitten. Hij schudde de andere pan om te controleren of er niets aan de bodem plakte, maar alles leek in orde. Toen bleef er niet anders over zich naar hun gast toe te draaien.
      Olivers uitdrukking verbaasde Percy. Ze hadden hem net een moment lang genegeerd en hij had alleen naar hun achterhoofden kunnen staren, maar toch glimlachte hij zachtjes. “Het ruikt goed. Zal ik de tafel alvast dekken?”
      “Eh,” bracht Percy uit. “Ja, graag. De borden staan in die kast.”
      Oliver volgde Percy’s aanwijzingen om drie borden, drie paar bestek en wat er verder nog nodig was op tafel te zetten, terwijl Percy de pannenkoeken in de gaten hield, met Lucy’s hulp. Het duurde niet lang tot ze aan tafel konden. Alles voelde veel minder ongemakkelijk of raar dan Percy half had gevreesd, half verwacht. Er werden complimentjes uitgewisseld over de pannenkoeken en de chocoladecake en het ging zelfs allemaal zo goed, dat Percy pas merkte dat het al een half uur na Lucy’s bedtijd was toen ze begon te gapen. Dat ze inderdaad moe was viel nog beter te merken aan het feit dat ze totaal niet probeerde om tegen Percy in te gaan toen hij voorstelde dat het tijd werd dat ze onder de dekens kroop.
      Ze had in complete stilte haar tanden gepoetst en lag al in pyjama in bed met haar knuffelbeer toen ze Percy weer aansprak. “Papa?”
      “Ja?” vroeg Percy. Hij hurkte neer naast haar bed om op ooghoogte met zijn dochter te komen.
      “Blijft meester hier slapen?”
      Percy glimlachte en gaf een aai over Lucy’s haar. “Nee, hij heeft thuis een eigen bed waar hij waarschijnlijk graag heen wil. Ik zal aan de overkant van de gang in de woonkamer zitten, dus je weet dat je niet bang hoeft te zijn voor monsters.”
      “Iedereen weet dat monsters niet echt zijn, papa.” Lucy gaapte en trok Beer wat dichter tegen zich aan. “Maar als meester hier blijft, ben jij niet zo alleen.”
      Percy moest even slikken. “Slaap lekker, Lucy.”
      Lucy mompelde iets soortgelijks, maar haar ogen vielen al dicht en het was maar half verstaanbaar. Percy drukte een nachtzoen op haar kruin, deed het licht uit en sloot stilletjes de deur achter zich.