Niemand gelooft er in...

Als mijn moeder om 5 uur thuis komt, schrikt ze. 'Kindje, wat is er met jou gebeurd?'Ze komt naar me toe en omarmt me.
Ik wil het haar uitleggen, ook al was zij de eerste die zei dat het maar onzin was. 'Ik... Sascha... Justin Bieber...'
Ze zucht als ik zijn naam uitspreek. 'Meisje toch, ben je daar nu nog niet over?'
Ze snapt er natuurlijk helemaal niets van. Was zij niet degene die zei dat je over een échte verliefdheid niet overkomt? Dan zou ze dit toch moeten begrijpen?
'Toen ik jong was-'gaat ze door, maar ik heb genoeg gehoord. Ik maak me los uit haar omhelzing, en loop naar mijn kamer. Ik smijt extra hard met de deur, want ook al ben ik verdrietig, doordat niemand in me gelooft, ben ik ook boos.
Ik begin dan maar aan mijn huiswerk Engels. Normaal is Engels mijn lievelingsvak, het is dan ook de taal van Justin, maar nu haat ik het zó hard. Bij elke zin denk ik aan Justin. En na 2 minuten merk ik op dat ik eigelijk niet eens meer met mijn huiswerk bezig ben, maar dat ik de hele tijd naar de poster van Justin kijk die recht voor me hangt...