18.

Duizenden sterren schitterden in de heldere nacht en de maan scheen zijn felle stralen over heel Middle-Earth. Elfen zochten hun bedje op en de paarden stonden achter slot en grendel op stal. Het was vredig in Rivendell, maar toch heerste er een onrust door de gangen. Ethir werd binnenkort begraven, over twee dagen. Velen Elven waren ermee bezig, en er heerste veel verdriet, en chaos.
Vooral Elrond treurde veel om haar. Iedere dag kwam hij een paar kaar in haar kamer en keek dan verdrietig toe hoe het meisje wat hij al voor jaren als zijn dochter beschouwde daar lag, dood. In zijn verdriet merkte hij zelfs niet dat haar lichaam zichzelf leek te herstellen. In de week dat ze daar lag begonnen wonden te vervagen, en soms, in de nacht wanneer iedereen sliep, kwam adem haar luchtpijp in. Het was niet veel, maar het leek haar op wonderbaarlijke manier te genezen. Ook hadden de bacteriën haar nog niet te pakken gehad, en haar oren groeiden. Helaas ontging dit alles Elrond zijn ogen.
In de gangen van Rivendell klonken de snelle hoefstappen van een paard. Keano was weer is de stallen ontglipt, zoals het hem deze week al de hele tijd lukte. In een onrustig drafje trippelde hij vooruit, en stopte bij Ethirs deur. De deurklink was geen uitdaging meer voor hem. Hij was er handig in geworden, en duwde de klink met zijn mond naar beneden. Onrustig liep hij naar zijn baasje toe en ging naast haar bed staan, zoals hij de laatste dagen al vaker had gedaan.
Een tijd bleef hij zo staan, en duwde uiteindelijk met zijn neus tegen Ethirs hoofd, alsof hij haar wilde wekken. Natuurlijk kwam er geen reactie.
Zacht brieste het dier en liep van zijn plaats weg. Hij vertoonde vreemd gedrag. Hij liep door de kamer, en steigerde uiteindelijk. Daarna hinnikte hij en galoppeerde door de niet zo grote kamer. De vloer was vreselijk gehorig, dus het was nog een wonder dat er geen elf was gekomen.
Toen Keano weer naar het bed was gegaloppeerd en bijna tegen de muur knalde maakte hij een noodstop. Opnieuw steigerde hij hinnikend. Het leek wel of hij de elven probeerde te halen. Maar nadat hij zo tekeer was gegaan bleef hij doodstil staan, en keek naar zijn baasje. Enkel snuffelde hij soms wat of duwde voorzichtig met zijn neus tegen haar hoofd.

Een klein uurtje nadat Keano tot bedaren was gekomen, en voor de zoveelste keer tegen Ethirs hoofd duwde gebeurde er iets heel vreemds. Alles ging opeens erg snel. Haar huid werd langzaam warmer, en het paard duwde tegen haar borst. Het zorgde voor beginnende ademhalingen. Haar bloed begon weer te stromen. Alles kwam weer in werking. Haar hersens leken wel ontwaakt te worden uit een hele diepe slaap. Haar huid kreeg weel kleur, en ook haar ogen kregen hun kleur weer terug. Opeens gingen ze open. Ethir snakte naar adem, en ze schoot overeind.
Haar hele leven schoot door haar hoofd. Vanaf het moment dat ze als klein meisje halfdood aan kwam strompelen tot de laatste beelden die ze had gezien voor ze weg was gezakt in de ellendige pijn die haar hier in haar bed had gekregen. Ook een aantal beelden van een vrouw schoten door haar hoofd.
Hierna viel ze weer terug in haar bed, en haar ogen sloten weer. Er was een kort moment dat alles weer weg leek te vagen, maar dat gebeurde niet. Haar gevoel kwam terug, en ze kon haar lichaam eindelijk weer gebruiken.
Het eerste wat ze voelde was het prikken van een aantal vervelende wonden, maar dat was niet echt iets waar ze haar aandacht aan gaf. Ze snoof de geur van Keano op, beter als ooit tevoren. Ze zag hem boven haar hoofd hangen, beter als ooit tevoren. Ze voelde zich als herboren, hoewel haar lichaam zich nog niet echt kiplekker voelde.
Langzaam, en met moeite, tilde ze haar hand op naar het dier, en raakte met haar nog wat bleke, lange vingers de wang van Keano aan. 'Keano.'
Zijn naam kwam moeilijk uit haar mond. Praten en slikken bleek erg moeilijk, met een keel die een week nog geen druppel water had geproefd. Drinken zou wel handig zijn, maar ze stond nog niet op. Ze besefte zich maar al te goed wat er zou gebeuren als ze ging staan of überhaupt al rechtop zou zitten. Ze had het idee dat ze eerst even moest bijkomen.
Toen haar paard zacht brieste ontstond er een lichte en zwakke glimlach rond haar lippen, waarna ze haar hand in zijn warme hals nestelde, onder zijn prachtige manen.
Een kort moment lag ze daar bij te komen van haar ontsnapping uit de dood, maar haar gedachtes schoven al snel op naar de dwergen en Bilbo. Ze stond niet eens stil bij het feit dat ze zomaar uit de dood was gekomen. Ze vond de groep belangrijker. Een aantal vragen schoten door haar hoofd. Vragen zoals, zou ze sterk genoeg zijn? Sterk genoeg om ze te volgen? Om dagenlang een route te rijden met haar paar zonder enige rust? Dag en nacht, slapend op de rug van haar paard als het moest. En zou ze het er wel voor over hebben? Zou ze haar eigen gezondheid riskeren voor een groep die ze nog maar een dag kende?
Een tijdje dacht ze over haar vragen na en probeerde toen rechtop te gaan zitten. Ze voelde zich zo zwak als ze lag. Met behulp van Keano die zijn hals aanbood kwam ze met wat moeite overeind. Ze voelde de pijn die in haar rug zat erg goed, maar probeerde die en de andere pijn te negeren, wat haar nog best goed lukte. Het rechtop zitten kostte haar wel veel moeite. Ze voelde zich nog niet sterk genoeg. Misschien kon ze dat hele achtervolg idee maar beter meteen uit haar hoofd zetten.
Toch lukte het niet om op een andere gedachte te komen. Het verlangen naar gevaar begon weer te groeien. Ze voelde zich geboren om op avontuur te gaan, zoals Gandalf ook altijd deed. Ze wilde de dwergen achtervolgen.

Met veel hulp van Keano was Ethir na een tijdje opgestaan. Ze was uitgehongerd en haar keel was niet gezond droog, dus ze besloot dat ze eten en drinken ging halen. Leunend op Keano's hals -waar ze ook maar net bij kon- liep ze over de gangen. Soms zakte ze door haar benen, maar haar paard hield haar op de been. Vroeger was haar altijd verteld dat paarden hele speciale wezens waren. Ze kon het nu goed merken. Niet alle dieren waren zo gevoelig voor deze dingen.
Soms brieste het paard terwijl ze naar de voorraadkast liepen. Ze keek er met een verbaasd gezicht naar. Geen vleeswaren meer? Dat ze paar dagen weg was geweest werd haar duidelijk. Normaal was er altijd wat vlees voor haar omdat ze weigerde om elke dag groentes te eten. Of de dwergen hadden het ingenomen, want die zouden vlees waarschijnlijk ook wel boven groentes verkiezen. Gelukkig was er nog wel brood, waar ze voor nu erg blij mee was. Paar gesneden stukken pakte ze eruit en at er langzaam van. Ze kon natuurlijk ook een bord pakken maar was daar veel te lui voor. Daarbij kwam ook nog eens dat ze er in haar staat best veel moeite voor moest doen en ze wilde niet onnodig energie uitgeven.
Ook regelde ze wat water en slokte het snel naar binnen. Het voelde al veel beter. Haar keel was niet meer zo droog en het eten wat ze naar binnen had gewerkt had al snel invloed op haar hoeveelheid energie, waardoor ze niet meer zo erg hoefde te leunen op Keano.
'Heb je ook honger jochie?' vroeg ze het paard waarna hij zacht hinnikte. Met een glimlach liep ze naar de voorraadkast. Heer Elrond zou vast niet geven om een kleine hoeveelheid sla die ze aan Keano zou geven. Een beetje sla haalde ze van een krop af en voerde het aan het paard, die er gulzig van at.
Een glimlach sierde bij Ethir om haar lippen. Ze was blij om hier weer te staan, samen met haar paard. Ze was blij dat ze nog leefde.