02/01/2015 - Schrijven en verbeelding

Een quote van Einstein die ik eigenlijk wel mooi vind is de volgende :
"Imagination is more important than knowlegde. For knowledge is limited to all we now know and understand, while imagination embraces the world and all there ever will be to know and understand."

Kennis is begrensd tot wat we weten en begrijpen terwijl verbeelding zich veel verder uitstrekt, tot het onbegrijpbare toe. Het is een manier om dat onbegrijpbare, datgene dat kennis niet weet te dekken, toch voor een stuk te verklaren, elk op zijn eigen unieke manier.
Niet iedereen heeft een grote verbeeldingskracht, maar iedereen bezit wel verbeelding en ik ben blij dat mijn verbeeldingskracht groot is. Want zonder mijn verbeelding zou ik geen verhalen kunnen schrijven en schrijven is voor mij een uitlaatklep om de ideeën die in mijn hoofd ontspringen een eigen dimensie te laten beleven. Zodat de zwarte letters op die witte achtergrond die duizenden gedachten die in mijn hoofd rondzweven kunnen vangen en opslagen, en ik weer even tot rust kan komen, de zoemende gedachten even verdwenen tot er nieuwe ontstaan.
Schrijven is voor mij even ontsnappen aan de realiteit, mezelf verliezen in een wereld die ik zelf heb gecreëerd, versmelten met mijn personages zodat ik even iemand anders kan zijn en aan de zorgen die in mijn hoofd genesteld zitten kan ontsnappen. Zodat ik me even vrij kan voelen.
Schrijven vormt een mogelijkheid om mijn diepgewortelde gedachten over bepaalde onderwerpen zoals de dood, onderwerpen die niet via kennis te verklaren zijn, via mijn personages weer te geven, via het luik van de verbeelding. Het geeft me de kans om mijn gevoelens te verwerken in hetgeen mijn personages meemaken. Elk hebben ze hun eigen persoonlijkheid maar toch zit er altijd een stukje van mezelf in.
Schrijven is voor mij eventjes verdwijnen, alle geluiden rondom mij doen verdwijnen, me verschuilen in een cocon met mezelf, mijn verhaal, mijn personages, mijn verbeelding.
Schrijven is voor mij mijn verbeelding loslaten uit mijn hoofd en er een verhaal mee creëren.

Iedereen bezit verbeelding, je moet het alleen durven loslaten, aanvaarden dat je het bezit en het dan verwerken in een creatief omhulsel. Sommigen zullen zich hierdoor beter voelen, zoals mezelf, anderen willen het niet eens proberen.
Creativiteit en verbeelding leunen dicht bij elkaar aan. Verbeelding is geen kennis. Het zijn geen feiten maar hersenspinsels, verzinsels die je zelf hebt gecreëerd en je kan ze enkel maar naar buiten laten via een creatieve weg. Schilderen, schrijven, fotografie, muziek. Je hebt die creatieve weg nodig juist omdat het geen kennis is. Je kan het niet afbakenen, niet in een hokje duwen.
Creativiteit is het omhulsel waarin de verbeelding, de fantasie kan openbloeien, zoals een rups in een cocon wacht tot hij een vlinder kan worden. Het is een omhulsel waarin je de grenzen van je eigen fantasie, je eigen verbeelding kan aftasten om dan uiteindelijk te beseffen dat er eigenlijk geen grenzen zijn, dat jij bepaald hoe ver je je verbeelding laat reiken. Hoe absurd je het wilt maken.
En daarbij komt nog dat verbeelding oneindig is, als je ene tekening af is, maak je een andere, als je ene verhaal eindigt, schrijf je een nieuw, als je ene lied gezongen is, dan zing je er nog een.
En dat vind ik juist het mooie aan verbeelding: dat het geen grenzen heeft, dat je zover kan gaan als je zelf wilt. Het moet niet kloppen, het moet niet juist zijn, er moeten geen bewijzen geleverd worden om te zien of je verzinsels wel kloppen, of ze wel mogelijk zijn. Je mag het zo bizar maken als je zelf wilt. En dat is hetgeen dat verbeelding voor mij doet uitstijgen boven kennis. Want met kennis kan je niet spelen, je moet je houden aan regels. Terwijl je bij verbeelding vrij bent.