12.

'Help me!' huilde Ethir. Bang keek ze naar het beest, dat zijn tanden ontblootte, en probeerde haar troost daarna bij de dwergen te zoeken. Ze renden voor hun leven, maar helpen deden ze niet. Ze keken naar haar, maar renden door.
'Bilbo!' riep ze smekend. Al rennend keek hij naar haar, al in de verte. Toch weken zijn ogen niet meer af. Hij verliet de groep, die inmiddels bij een hol kwamen, waar ze zouden kunnen schuilen. Ieder ging erin, Kili en Fili niet. Fili keek haar als versteend aan. De dwerg kon niet normaal functioneren bij het zien van haar situatie. Thorin probeerde hem mee het hol in te krijgen, maar rende toen achter Bilbo aan. Kili was echter op zijn plaats gebleven, en probeerde alle wargs en orks die hem trotseerde af te schieten. Alles wat Bilbo op zijn pad niet kon vermoorden deed Kili voor hem. Ook zijn broer, die er inmiddels dus ook op af was gegaan, hielp hij in het bereiken van het meisje.
Ze kreeg weer een beetje hoop bij het zien van deze actie, maar dat gevoel was van korte duur. De zwarte kop van de warg hing boven haar hoofd, kwijlend. Ze voelde zich verlamd -wat ze ook enigszins was- bij het zien van de reusachtige, gele tanden. Druppels van zijn speeksel vielen op haar gezicht. De angst overmande haar. Het beest gromde kort, en opende toen zijn bek. Ethir probeerde zich te verzetten, wilde wegrennen, maar ze was verloren. Ze kon niks meer door de pijn. Ze kon nauwelijks nog nadenken. Enkel een ding werd haar duidelijk : ze ging dood.
Grommend pakte het beest haar op en zette zijn tanden in haar huid. Ze schreeuwde het uit. De pijn was overweldigend, alsof al haar botten werden gebroken, opnieuw en opnieuw. Deze pijn was niet te hanteren. Niet zoals toen de pijl haar raakte. Dat was niks vergeleken met dit.
De warg beet opnieuw, en opnieuw, alsof ze zijn speeltje was. 'Stop!' huilde het arme meisje, maar er werd niet naar haar gesmeek geluisterd.
Toen ze naast haar eigen schreeuwen ook nog een andere hoorde opende ze met alle kracht die ze nog had haar ogen. Door het waas van haar tranen zag ze Bilbo op haar afkomen. Fili volgde hem op de voet.
Luid schreeuwend viel de hobbit de warg aan. Zijn zwaard, hoewel het eerder een briefopener was, stak het beest overal. De warg was al dood voor hij kon reageren. Hij viel neer op de grond samen met Ethir, die het uitschreeuwde van de pijn. Zijn bovenkaak sloeg voor een laatste keer tegen haar verminkte lichaam aan.
'Hou vol,' sprak Bilbo haar toe, met een grote wanhoop in zijn stem. Ethir probeerde te knikken, maar zelfs dat lukte haar al niet. Bilbo keek haar nog even bezorgd aan, maar luide warg kreten dwongen hem om zich weer op het schorem te focussen.
Fili had het meisje inmiddels ook al bereikt, en stortte zich bij haar neer. 'Ethir,' zei hij doordringend. 'We gaan je helpen. We brengen je naar Rivendell, waar ze je kunnen helpen. Alles wat je moet doen is blijven ademen.'
Ze probeerde opnieuw te knikken, wat haar met de grootste moeite nog net lukte. 'F-Fili,' zei ze. 'Je m-moet Bilbo help-p-pen.'
Bezorgd legde hij zijn hand op haar wang. 'Ik weet het.. Hou vol.'
Hierna kwam Fili naast de hobbit staan, en hielp hem met het trotseren van de gevaarlijke beesten, die net hondsdol leken met hun schuimende bekken. Ze konden ze niet lang aan. Ze waren met teveel, en ze konden ze niet echt afschrikken met hun briefopener, boogschutter -Kili- en Fili, die er helemaal niet bij was met zijn hoofd, die bij zijn zorgen over Ethir zat.
Wel schrok een luide hoorn ze af. Elfen, rijdend op paarden, kwamen overal vandaan, en schoten de wargs af, samen met hun berijders. De beesten vluchtten alle kanten op. Een ervan schoot precies Bilbo's kant uit, vastberaden om langs de hobbit te komen.
De hobbit slikte, en wachtte af op de aanval van het beest, die al snel kwam. Heldhaftig vocht hij tegen het beest waar geen ork op zat. Zijn zwaard sloeg verscheidene keren tegen de happende bek. Het prikte in de warg zijn neus. Uiteindelijk sloeg Bilbo zijn kop eraf. Hijgend keek hij naar het beest om vervolgens nog een keer benaderd te worden door een andere warg, die Fili voor hem te lijf ging.
Ondertussen begon Ethir het licht te zien. Ze voelde zich op en begon het te accepteren. Ze had alles gegeven, niks had ze kunnen doen. Toch schoot door haar hoofd dat ze haar positie in het gezelschap niet had bewezen, zeker niet na een dag. Het was als een toegeving dat ze niet kon overleven in de wildernis. Ze moest doorzetten! Al was het maar om iedereen te laten zien dat ze kon overleven en sterk was. Ze dacht er niet aan om herinnerd te worden als ''dat wezentje dat nog geen dag kon overleven in de wildernis.'' Daar ging haar acceptatie dan, maar dat maakte niet uit. Ze voelde dat er niet meer in haar zat. Er was geen vechten meer want het zou toch niet meer helpen. Er was geen doorzetten meer, geen kansen meer, niet voor haar.
Toen Fili om zijn schouder keek zag ze het meisje wegvallen. Paniekerig hurkte hij bij haar neer, en tilde haar hoofd op. 'Ethir! Je kunt ons niet verlaten! Niet nu. Blijf bij me, alsjeblieft.'
De dwerg ratelde nog aan een eind door, maar de rest drong haar niet meer binnen. Ze nam een laatste hap naar lucht, en sloot toen haar ogen, met als laatste blik de ogen van Fili. Hoewel het niet zijn ogen waren die ze voor zich zag.
Ethir sloot haar ogen. Ze hoorde Fili's wanhopige kreten nog, voordat ze compleet wegviel in het zwarte gat, bekend als de dood.