• 2.2 •

De twee onbekende wezens heetten Rodey en Xiähylde. Emily was onder de indruk van hun kracht toen ze samen Kato optilden, die niet langer in staat was om een eind te lopen. Met z’n vijven liepen ze naar het schoolgebouw.
Het schoolgebouw was een enorm. Het was opgebouwd uit grijsbruine stenen en was immens groot. Emily wist niet hoe ze het kon beschrijven en was overweldigd door de schoonheid ervan, tot ze doorkreeg dat een heel groot deel van het gebouw verwoest was. Brokken rots knalden lagen verspreid over de grond; houten stoelen en tafels (Emily had gevraagd wat het waren) waren half gebroken en lagen tussen de rotsen in.
Emily volgde de rest het gebouw in. Ze liepen wat gangen door en kwamen uiteindelijk in een ruimte, waar Rodey en Xiähylde Kato neerlegden op iets waarvan Xiähylde zei dat het een bed was. Cordelia bleef bij hem en Emily volgde Rodey en Xiähylde, die weer wegliepen uit de ruimte.
Ze liep over van vragen en wist niet goed waar ze moest beginnen, dus begon ze maar met de vraag wat voor wezens de twee waren.
‘Ik ben een woudmens,’ was Xiähyldes antwoord. ‘Ik lijk op een boom en zo eet ik ook. Ik kan met ze communiceren.'
Ze leek inderdaad veel op een boom; ze had dezelfde huid en groene blaadjes als enkele bomen die Emily onderweg was tegengekomen.
Rodey vertelde dat hij een bosduivel was en dat hij in de bossen woonde, waar groepen van zijn soort tegen elkaar streden. Het klonk wreed om tegen je eigen soort te vechten, maar Rodey zag er niet vechtlustig uit. Hij had een groenige huid en vriendelijke, bruine ogen. In zijn haar zaten twee kleine hoorntjes verstopt en achter zich bewoog een staart met een puntige staart.
Daarna vroeg ze hen over het instituut en wat er gebeurd was. Rodey vertelde haar dat de mensen hun schoolgebouw hadden ontdekt en aangevallen. De wezens die daar naar school gingen, waren voor mensen van grote waarde. Er trok een rilling over Emily’s rug toen hij vertelde dat er wezens overleden waren tijdens de aanval. Kato en Cordelia waren beide ontvoerd, maar blijkbaar ook beide ontsnapt. Emily zou dat nog wel eens aan Cordelia vragen. Inmiddels waren de mensen weer weggejaagd en was de veiligheid weer hersteld door spreuken (Emily wist niet wat dat waren) en nu zou de school weer opnieuw opgebouwd moeten worden.
Daarna werd Emily door een ander wezen naar een ruimte gebracht wat ze een slaapkamer noemde. Ook daar stond een bed en toen Emily de vrouw vragend aankeek, legde ze uit dat ze daarin kon gaan slapen. Emily fronste en ging toen maar op het bed liggen. De vrouw lede iets zachts over haar heen en wenste haar een goede nacht. Het was de eerste keer dat Emily buiten het water zou gaan slapen en ze lag niet erg comfortabel in deze onbekende situatie op een onbekende plek met onbekende wezens. Ze sloot haar ogen en bleef nog een hele tijd wakker, de dag overdenkend, maar uiteindelijk viel ze toch in slaap.