8.

Ethir begon zich nu toch echt zorgen te maken, over zowel de dwergen als Gandalf. De tovenaar was nergens te bekennen. Natuurlijk, hij was een tovenaar en hij kon prima voor zichzelf zorgen, maar het was ook niet dat hem niks kon overkomen. Toch vertrouwde ze er op dat de oude tovenaar zichzelf best zou redden, in tegenstelling tot de dwergen. Het zou haar eigenlijk niks verbazen als de helft al boven het vuur gaar lag te bakken, een zorgwekkend beeld.
Zo besloot ze dus om terug te keren naar de dwergen, en galoppeerde op topsnelheid terug, waar ze zich weer achter een boom verstopte. Het zag er wel erg grappig uit, dat ze nog op zo'n groot beest zich verstopte achter een in het algemeen niet zo dikke boom. Hij was veel breder dan de boomstam. Gelukkig was het nacht, en was Keano's zwarte vacht niet te onderscheiden van de duisternis eromheen.
Nieuwsgierig keek ze naar de open plek. Net zoals ze dacht zat het grootste deel van het gezelschap aan een grote houten paal boven het vuur van de bergtrollen gaar te bakken. Dwergen zoals Dwalin keken nors voor zich uit, maar er waren ook anderen dwergen die toch wel een beetje benard uit hun ogen keken. De rest, bestaand uit Thorin, Kili, Fili, Oin, Gloin, Balin, Bombur en Bilbo lagen in zakken op de grond. Ze moest ze helpen. Ze wilde echt niet weigeren wat Kili haar opdroeg, maar ze kon ze niet laten opeten. Oké, misschien alleen Thorin en Bofur, maar dwergen zoals Oin, Gloin, Bombur en in het speciaal Kili, Fili en ook Bilbo kon ze echt niet aan hun lot overlaten. Bij nader inzien zou ze Thorin en Bofur ook niet aan de trollen voeren, maar dat zou ze niet toegeven aan zichzelf of de dwergen.
Toen Balin haar opmerkte was er ook geen weg terug. Ze hield haar vinger voor haar lippen en gaf de dwerg een knipoog. De oude man glimlachte breed en gaf een knipoog terug.
Hij verwachtte eigenlijk dat het meisje meteen tevoorschijn kwam. Dat was ze in de eerste instantie ook van plan, maar toen ze opeens Bilbo hoorde roepen dat de trollen een vreselijke fout maakte, besloot ze nog even in de schaduwen van het donker te blijven. De hobbit had de trollen net horen praten over het hele gedoe met ''verstenen als de zon opkomt.'' Kili had gelijk gehad. Het waren ook domme wezens. Voor haar maakte het vrij weinig uit of ze het zeiden of niet. Ze had genoeg gelezen over trollen om te weten dat ze versteend werden door de zon, maar nu ook Bilbo het wist en er wat mee deed zou het een dubbel effect zijn. Zijn tijdrekken en daarna dat van haar moest wel lang genoeg duren voor de zon. En anders was dit een erg kort reisje voor haar geweest.
'Je kunt niet met ze praten!' riep een dwerg vanaf de paal waar hij en velen anderen met onweer gezichtjes rond werd gedraaid. 'Het zijn dwazen!' Heel stiekem vond ze dit best vermakelijk. Nu waren ze niet meer zo stoer. Misschien was het wel gemeen om daar zo breed te grijnzen om haar groep, maar waarschijnlijk was dit het enige moment dat ze ze zo kon bekijken, en daar genoot ze met volle teugen van.
'Met het kruiden bedoel ik,' was Bilbo ondertussen verder gegaan. De trollen mompelde iets, maar Ethir kon het niet goed verstaan doordat de trollen zo onduidelijk klonken. Ook Bilbo zei weer iets terug. Dat ze iets sterkers nodig hadden dan salie om de dwergen op te kunnen eten. Een gesprek ontstond tussen de hobbit en de trollen. Ze wilde van Bilbo weten wat ze dan moesten doen.
Bilbo dacht even diep na. Ethir had binnen de kortste keren al de meest langdurige dingen in haar hoofd. Zoals er kruiden in verwerken die ze van hun lelijke trollen leven nog niet zouden vinden. Haar hoofd stond ook wel open voor een goede scheerbeurt met een mes ofzoiets, te beginnen bij de almachtige Thorin Oakenshield.
Nee hoor, Bilbo kwam aan met zijn ''je moet ze eerst villen'' aanzetten, schijnheilig kijkend naar de dwergen.
Een heus kabaal kwam los. Dwergen riepen de meest onfatsoenlijke woorden in het Khuzdul, waar Ethir ook nog wel een woordje uit kon halen. Onder het kabaal gniffelde ze zacht.
'Dat zet ik je betaald!' schreeuwde Gloin en de ander zei weer iets anders.
Ook de trollen hoorde ze weer praten. Ze hoorde de woorden ''Onzin.. Dwerg.. Gegeten'' nog net. Hierna pakte de dwerg Bombur van de grond.
Ethir hield haar adem in toen de trol Bombur boven zijn mond hield. Bijna wilde ze tevoorschijn komen, maar Bilbo hield het redelijk in de hand.
'Niet hem!' riep de hobbit snel. 'Hij heeft wormen in zijn..' Paniekerig keek hij om zich heen. 'Darmen,' zei hij uiteindelijk.
Ethir wilde haast in haar handen klappen van vreugde toen de trol Bombur weer liet vallen, bovenop de andere dwergen, die een kreet gaven door het zware gewicht. 'Allemaal hebben ze dat. Ze zijn besmet met parasieten. Ik zou het risico niet nemen.' Weer kwam er een luid protest. Diep zuchtte Bilbo.
'Zei hij parasieten?'
'We hebben helemaal geen parasieten! Jij hebt parasieten!'
Ethir rolde nadrukkelijk met haar ogen. Trollen waren dom, maar de dwergen lieten zich ook nu wel van hun domste kant zien. Ze pakte een aantal stenen, en wierp die naar de dwergen. Bij Kili op zijn voorhoofd, bij Fili tegen zijn achterhoofd. Bij Oin belandde de steen tegen zijn schouders. Nog een paar aan de paal werden ook geraakt. Allemaal keken ze elkaar versuft aan. Nog steeds had alleen Balin haar aanwezigheid opgemerkt, dus de rest wist niet wat ze overkwam toen de stenen opeens vanuit het niets aan kwamen zetten.
Toch leek er een knop worden omgezet. Opnieuw kwam er een kabaal los.
'Mijn parasieten zijn zo dik als mijn armen,' riep Oin nu opeens.
'Ik heb enorm veel parasieten!' riep Kili ook, en zo probeerde iedere dwerg opeens te bewijzen dat zijn parasieten de aller grootste en dikste waren.
Ethir kwam niet meer bij van het lachen. Hikkend viel ze achterover op Keano's rug. Toen de dwergen iets minder waren gaan schreeuwen hoorde je haar lach duidelijk over de overige geluiden heen gaan.
'Wat is dat geluid?' klonk een van de trollen. Shit, betrapt. Ze probeerde haar lach te stillen, wat wonderbaarlijk goed lukte. Toch was haar plaats verraden.
'Het zal die trien wel weer zijn,' mompelde een andere trol, die haar eerder ook al probeerde aan te vallen.
'Zoiets heet een vrouw!' riep ze verontwaardigd en kwam tevoorschijn. 'Lelijke son of a bitch!'
Verdwaasd keken ze naar haar op. Son of a bitch? 'Was dat een belediging?' riep een van de trollen dreigend, Bert.
Ethir lachte spottend. 'Het verbaast me soms echt hoe zo'n groot schorem zulke ini mini hersens kan hebben. Natuurlijk was het een belediging sukkel!' Het plan om de trollen boos te maken was in ieder geval gelukt. Ze waren laaiend, en renden met z'n drieën achter het meisje aan.
Snel spoorde ze Keano aan. Het paard galoppeerde er snel vandoor, weg van de grijpende handen van de trollen. Het leek net kinderspel voor Ethir. Dan galoppeerde ze om de rots, en reed tussen de benen van een van de trollen door. Het gaf haar een goeie adrenaline boost, en voor even had ze het gevoel dat ze onoverwinnelijk was. De trollen hadden nog weinig oog voor de dwergen, die hun kans grepen en probeerde los te geraken. Dit lukte echter niet, maar dan alsnog. Voor nu waren ze veilig.. Eventjes dan.
De ene trol rende achter het meisje aan, een ander stond haar aan de andere kant op te wachten. Ethir week niet uit. Toen de trol Keano wilde pakken gaf het beest een bok, maar al snel daarna kwam ze de derde trol tegemoet rijden, die Ethir uit het zadel haalde en hoog de lucht in tilde.
Haar paard sprong nog tegen de trol op in een poging om zijn baasje te bevrijden, maar toen de trol het dier een schop gaf vluchtte het paard toch weg.
'Dus meisje,' grijnsde de trol. Het was Bert. 'Laten we je maar trien noemen. Vertel mij nu is wat dat son of a bits betekent?' Blijkbaar verwachtte hij angst in haar ogen te zien, maar ze grijnsde breed terug. Ze was even verdoofd voor haar angsten.
'Als je slim genoeg was zou je het wel weten hé?' De trol kneep haar botten langzaam fijn.
'Ik kan je natuurlijk ook meteen opeten,' gromde hij, en bracht haar naar zijn mond.
Ethir begon nu toch wel een beetje angst te voelen, en begon snel te praten. 'Niet erg netjes om een vrouw op te eten terwijl ze geen kans op verdediging heeft,' zei ze snel achter elkaar. 'Bovendien kan een dode ik jou niet vertellen wat het woord betekent.'
De trol leek er even over na te denken, maar schudde toen zijn hoofd. 'Ik weet wat jij van plan bent meisje, maar het gaat je niet lukken.'
'Wat ben ik dan van plan wat jij blijkt te weten maar ik niet weet?' Toen ze zijn verwarde gezicht zag kwam haar grijns weer terug, maar dat duurde niet erg lang.
'Sorry, trien. Het eindigt hier.' Hij bracht haar dreigend naar zijn mond. Iedereen hield zijn adem gespannen in, en Ethir keek vrezend naar de rest. Zou het hier daadwerkelijk eindigen? Sterven voor andermans leven was natuurlijk best een heldhaftig einde, maar ze hield teveel van het leven om er een eind aan te breien.