5.

'Hoeveel zijn het er nu?' vroeg Ethir bezorgd.
'15.. Er ontbreken er twee.' Fili keek spijtig naar de grond. 'We weten niet welke het zijn.. Sorry Ethir.'
Haar ogen werden groot als schoteltjes. 'Keano!' riep ze zo hard als ze kon, en vluchtte de ruimte door. Alle pony's die ze tegen kwam telde ze. 14 pony's en Gandalfs paard. Nee, dit kon niet waar zijn. Dit mocht gewoon niet waar zijn. 'Keano!' De eerste traan volgde zijn weg over haar wangen al. Hopeloos telde ze de dieren nog een keer, in de hoop dat het er maar 14 waren en haar paard verderop graasde, maar het tegendeel werd bewezen. Opnieuw telde ze 15 paarden. Ze telde nog een keer, maar ze bleef op hetzelfde uitkomen.
En daar stond ze dan, hopeloos te roepen naar haar paard. Haar benen knikten en knakten. Haar hele lichaam werkte haar tegen, en ze voelde zich spontaan niet goed worden. Haar benen trilden als een gek. In een fractie van een seconde zakte ze erdoor, en viel op de grond. Op het moment dat haar handen de grond bereikte hoorde ze voetstappen naderen.
'Wat is er?' Bezorgd kwam Kili naar haar toe lopen, en knielde bij haar neer.
'Keano is weg,' snotterde ze, terwijl haar tranen over haar wangen gleden. Ze voelde zich erg kwetsbaar, wat de zaak alleen maar erger maakte.
'Oh,' mompelde de jongen, niet echt wetend wat hij nu moest doen. Uiteindelijk sloot hij haar maar in zijn armen om het meisje te troosten, en aaide over haar haren. 'Dat spijt me.'
Ethir probeerde haar tranen weg te vegen, maar ze kon er niet bij komen, omdat de dwerg haar armen had afgeklemd met de zijne, en aan loskomen wilde ze niet eens denken. Zijn armen die zo beschermend om haar heen zaten troostte haar op dit moment meer dan twee armen ooit zouden kunnen troosten, en nu ze al zo weinig vrienden had binnen de groep, kon ze dit lieve gebaar niet afslaan. In plaats van los proberen te komen drukte ze haar gezicht tegen zijn schouder, die al erg gauw nat aanvoelde door haar tranen.
'Jongens, Dazy ontbreekt.' Nu kwamen ook Fili en Bilbo aanlopen. Kili knikte naar hun.
'Keano ook,' antwoordde hij en wreef met zijn vrije hand over Ethirs rug.
'Oh,' reageerde het tweetal toen ook. Ze keken een beetje ongemakkelijk naar Kili en Ethir, niet wetend wat voor houding ze moesten aannemen in deze iets wat vreemde situatie..
'Dat uhm.. Is niet goed,' mompelde Bilbo, en keek ongemakkelijk om zich heen. Zijn ogen vielen op een uit de grond gehaalde boom. De wortels hingen er nog aan. 'En dat is helemaal niet goed.' De hobbit wees naar de boom.
Met rode ogen keek Ethir op. Ook Kili keek over zijn schouder om het te kunnen zien, maar daarna wendde zijn blik al snel weer af naar het meisje. Er trok nog een eenzame traan over haar gezicht bij het zien wat hetgeen wat haar paard waarschijnlijk mee had genomen allemaal kon doen. Ze bleef er met een lege blik naar kijken, maar zodra ze doorkreeg dat de dwerg haar zo bezorgd aankeek gaf ze een knikje, als teken dat het goed ging. Natuurlijk ging dat helemaal niet, maar ze wilde zich niet nog meer aanstellen dan ze nu deed. Wat moesten ze nu wel niet van haar denken?
'Het komt goed,' fluisterde Kili bemoedigend in haar oor, voordat hij haar losliet en bij de hobbit kwam staan. Het was een flinke boom. Dit wezen moest wel erg sterk zijn, wilde hij een reusachtige boom als deze uit de grond trekken.
'Moeten we dit niet tegen Thorin zeggen?' vroeg Bilbo.
Verschrikt keek Fili op. 'Euh, nee. Als onze officiële inbreker zou jij er misschien naar kunnen kijken.' Hij keek het jochie zo smekend aan dat hij wel ja moest zeggen, ondanks dat Bilbo erg aarzelde. Hij wist niet hoe je zoiets moest aanpakken en was een beetje bang. Het liefst zou hij eronderuit komen.
'Iets groots heeft blijkbaar de bomen ontwortelt,' mompelde hij langzaam, zenuwachtig pulkend aan een los velletje op zijn duim.
'Dat dachten wij dus ook,' zei Fili terug, terwijl hij verwonderd om zich heen keek. Je kon duidelijk zien welk pad het beest had genomen, want daar waren alle planten en al het gras verpletterd. Zelfs een klein struikje stond nu haast gelijk aan de grond.
'Iets heel groots en waarschijnlijk gevaarlijk.' Bilbo's stem sloeg over en hij werd er steeds zenuwachtiger van dat er hier iets was dat twee paarden mee had genomen en een boom uit de grond had getrokken.
Ethir beet zacht op haar lip. Zou Keano gewond zijn? Zou hij nog leven? En wat was die vreselijke geur? Ze rook een vieze stank die haar neus maar niet met rust wilde laten. Zouden de ingewanden van een paard zo erg kunnen stinken? Of was het van het beest wat haar paard had meegenomen? Zou hij pijn hebben? Ze hoopte vurig dat hij nog niet dood was, en dat zijn lijdensweg anders niet lang zou duren.
'He, er is een licht,' merkte Fili op, haar uit haar gedachtes halend. De dwerg verstopte zich achter de omgevallen boomstam. Voorzichtig keek hij langs de boom.
Iedereen volgde Fili's blik. Bilbo zag het ook, maar vanaf het standpunt van Ethir en Kili konden ze het niet zien, door een grote struik die ervoor zat.
'Hier,' fluisterde Fili zacht.
Beiden gingen ze vlak achter Bilbo en Fili zitten. Ze zagen een klein licht. Het was waarschijnlijk een vuur, en het was niet hun kampvuur, helaas.
Alleen al bij de gedachte aan gigantische wezens die vlakbij het kamp van hun zaten bezorgde Ethir de zenuwen. Gandalf zou toch niet ook door die beesten gepakt zijn? Zou hij daarom zo lang verwijderd zijn van de groep? Ze had Thorin toch gezegd dat er iets was! Waarom had hij nou niet geluisterd? Als Gandalf of Keano ook maar iets zou mankeren doordat Thorin niet naar hun waarschuwen had willen luisteren zou ze het hem nooit vergeven.
Fili besloot om dichterbij het licht te komen. Zijn voetstappen klonken hard in de stilte die er hing. Gelukkig kreeg de dwerg dat al gauw door, en besloot wat voorzichtiger te werk te gaan, voordat het gehoord zou worden door het wezen waar ze naar opzoek waren. Bilbo, Kili en Ethir volgde hem, al net zo voorzichtig. Bang om gehoord te worden door het monster wat het op hun paarden had voorzien.