Hoofdstuk 2.3

Brooke had hem zo op de neus gekeken dat Simon uiteindelijk schoorvoetend had toegegeven dat hij niet precies wist hoe een Espresso-apparaat werkte. Ze veroordeelde hem echter niet en legde hem geduldig uit hoe het werkte. Hij voelde zich enigszins gekleineerd en een verschrikkelijke stuntel, maar tegelijk was hij haar wel dankbaar dat hij nu in ieder geval wist hoe hij een kopje sterke koffie moest zetten. Over al die andere apparaten moest hij nog maar een keer een handleiding lezen; daar zou hij deze avond niet meer aan komen.
Langzaam maar zeker druppelden steeds meer collega's binnen. Er waren twintig mensen: acht koks en twaalf mensen voor in de bediening. Alle mensen stelden zich aan Simon voor, maar hun namen gingen hem het ene oor in en het andere oor uit; daarna kwebbelden ze er vrolijk op los. Hoewel er veel nieuwelingen bij waren, leek vrijwel iedereen elkaar al te kennen. Simon was nooit van plan geweest om met iemand van hen bevriend te raken, maar hij voelde zich wel een klein beetje buitengesloten toen hij achter de bar geleund stond terwijl alle anderen met elkaar spraken over koetjes en kalfjes. Hij observeerde hen en kwam tot de conclusie dat het over het algemeen een stelletje malloten waren: waarom zou je anders in een café gaan werken? Slimme mensen, zelfs slimme dreuzels, zouden wel een betere baan zoeken dan de hele dag drankjes voor anderen inschenken, of eten voor anderen klaarmaken.
'Nou, Simon, bevalt je collega-team je een beetje?' Brooke, de enige die hij hier bij naam kende, was ongemerkt naast hem komen staan en gaf hem plagerig een duwtje met haar heup. 'Het zijn prima mensen, als je het mij vraagt! Veel jonger ook, dan de vorige garde. En allemaal uit eigen dorp!'
'Hmm.' Simons antwoord was volledig nietszeggend, maar hij wist ook niet wat hij wel moest zeggen. Hij pakte een gevulde wrap van één van de schalen en stak die in zijn mond, in de hoop dat Brooke de hint zou begrijpen en niet langer met hem zou praten. Het was vast een vriendelijke vrouw, maar hij werd enigszins moe van haar enthousiasme en haar schetterende stem, die nog lang in zijn oren doorklonk.
Ze leek de hint niet te begrijpen. 'Wat een heerlijke hapjes, hè!' Ze nam er zelf ook nog één en keek Simon daarna weer aan met die doordringende, nieuwsgierige blik waarmee ze hem de hele tijd aankeek. 'Heb je die zelf gemaakt?'
Hij schudde enkel zijn hoofd en wendde zijn gezicht af. Hij voelde zich niet erg op zijn gemak in haar aanwezigheid.
'Heb je ook hobby's, Simon? Dingen die je graag naast je werk doet?'
Het was een vraag die voor hem moeilijk te beantwoorden was. Hij werkte nog niet erg lang; hij had zijn hele leven gestudeerd en eigenlijk had hij alles opgegeven voor het studeren. 'Ik loop graag hard,' zei hij daarom, omdat dat voor hem ontspanning was en een manier om zichzelf nog enigszins in vorm te houden. 'En ik lees graag.'
'Oh, ik houd ook erg van lezen!' reageerde Brooke direct. 'Wat voor soort boeken lees je graag?'
'Van alles,' bromde hij.
'Ik lees graag romans!' reageerde ze direct. Op de één of andere manier leek ze telkens te denken dat hij telkens een wedervraag stelde, ondanks dat hij dat heel bewust niet deed. 'En fantastieboeken. Ik houd van Harry Potter, Narnia, The Lord of the Rings... Heerlijk om weg te dromen in een wereld waarin zoveel meer mogelijk is!'
Hij draaide met een ruk zijn hoofd naar haar en keek haar met grote ogen aan. Harry Potter?