Hoofdstuk nr. 1 - The end of the world = The end of the greatest band ever.

Met tranen in mijn ogen staarde ik naar de tv, maar zag niks meer. Er schoot vanalles door me heen. Dit konden ze gewoon niet menen, het moest een grap zijn! Hopend dat het inderdaad zo was veegde ik mijn tranen weg en probeerde weer iets te zien van het beeld op de televisie. Het waren de MTV MUSIC AWARDS 2009 en Tokio Hotel stond op het podium, hun afscheid te verkondigen.
Ik zette het geluid wat luider toen Bill een woordje uitleg wou geven.

Lieve, lieve fans,

het spijt ons echt verschrikkelijk dat we dit jullie allemaal aandoen,
maar het is waar.
Tokio Hotel stopt ermee.
Humanoid was onze afscheidstour, ook al hebben we dat niet publiek gemaakt.

Water stroomde over mijn wangen, alsof iemand een emmer ijskoud water over mijn hoofd had uitgekieperd. Dit kan gewoon niet, het is echt een grap, dit kan niet, hield ik mezelf voor. Ik weigerde te geloven dat Tokio Hotel, de enige band om wie ik gaf, ermee op zou houden.

Misschien komen we ooit nog terug,
maar we hebben eerst tijd nodig om te bekomen van alles wat we hebben meegemaakt.
Omdat we het niet moeilijker wilden maken voor jullie, hebben we er voor gezorgd dat jullie ons niet meer zullen tegenkomen in een stad.
Tom en ik hebben namelijk besloten om te verhuizen naar het platteland èn in een ander land. Daar gaan we proberen om tot rust te komen, zodat we misschien ooit nog terug zouden beginnen met Tokio Hotel.

Bill's stem brak.

Ik wil nog even, voor de allerlaatste keer, een ding zeggen:
lieve, lieve fans; bedankt voor al jullie steun in de voorgaande jaren. Zonder jullie zou ons leven een hel geweest zijn en we zijn jullie ontzettend dankbaar voor alles.
Ik hou echt, tot in het diepste van mijn hart, van jullie allemaal.

Hij gaf de microfoon aan de presentator, zwaaide naar de duizenden fans met een droevige glimlach op zijn gezicht en liep samen met Tom, Georg & Gustav weg, het podium af.

Dat was het dan. Het einde van Tokio Hotel.
Ik kon niks meer zeggen, me niet bewegen.
Moest iemand me zo zien zitten zou hij waarschijnlijk denken dat ik gestoord ofzo was, maar dat kan me niet schelen.
Mijn ogen gleden door mijn kamer, zagen al mijn posters op de muur. Elkaar overlappend.
Zagen al de songteksten geschreven op mijn kasten, mijn plafond, mijn tafelblad.
Zagen mijn rekken, volgepropt met Tokio Hotel albums, dvd's en single's.

Hoe zou ik ooit kunnen overleven zonder Tokio Hotel? Zonder nieuwe songteksten, waaruit ik de betekenis kon halen, waaruit ik Bill's eenzaamheid kon horen.
Met een schok besefte ik dat ik hen nooit meer life zou horen zingen in Vorst Nationaal.

Ik pakte de afstandsbediening en zette de tv uit. Ik duwde Humanoid in mijn cd speler en starte mijn laptop op.
Ik probeerde de pijn uit mijn gedachten te wissen terwijl mijn pc tergend langzaam opstarte. Eerst moest ik kijken wat de andere die hard Tokio Hotel fans hiervan vonden.
Ik starte google op en tikte 'Quizlet.nl' in.
Ik opende de shoutbox en zag wel honderden berichtjes staan.

-Tokio Hotel stopt ermee? FAACK, dat kan niet waar zijn!!

-Waarom?? Waarom?? Waarom juist zij??

- Heb medelijden met Bill, die had tranen in zijn ogen ,s

- Ik zit hier en die stomme tranen blijven maar stromen. Ben tot niets meer in staat. Geen leven zonder Tokio Hotel

- Het kan niet. Het kan niet. Het kan niet. Het kan niet.

- Tokio Hotel is er niet meer, ik heb het gevoel alsof ik aan het doodgaan ben.[/s]

-...

Dat gevoel had ik ook. Tokio Hotel was mijn leven, en dat was nu voorbij. Ik wou niet naar beneden gaan. Mijn ma zou zeggen dat ik veel te veel overdreef. Maar zij heeft me dan ook nooit begrepen, nooit begrepen waarom ik zo verslaafd was aan Tokio Hotel. Waarschijnlijk zou ze zeggen dat ik hun dvd's enzo toch nog had, maar dat zou helemaal niet het zelfde zijn.
Verslagen liet ik mijn hoofd op tafel zakken.