Wat heb ik misdaan?

Snikkend fiets ik naar huis, mijn moeder staat voor het raam.
Ze kijkt me bezorgd aan.
Dan verdwijnt de bezorgde blik en maakt plaats voor een boze blik.
Als ik het huis binnenstap staat ze met haar armen over elkaar me aan te staren.
Ze zegt niks.
Robin zit in de woonkamer op de bank te lezen.
Als ze mij binnen ziet komen staat ze op en loopt naar me toe.
Ik wil haar nog wat zeggen, maar val flauw.

Als ik weer bijkom lig ik op mijn bed.
Mijn moeder zit naast me te lezen.
Ik vraag waar ik ben.
Ze geeft geen antwoord maar kijkt me strak aan.
'Mam, praat weer tegen me, alstjeblieft.' smeek ik. 'Wat heb ik misdaan?'
Mijn moeder haalt haar neus op en loopt mijn kamer uit.
Ik voel een traan over mijn wang lopen en veeg hem met een ruw gebaar weg.
Ik vind het erg als ze me uitscheld, maar als ze me negeert vind ik het nog erger.
Ik praat er met Robin over.
Die haalt haar schouders op.
'Mama heeft gewoon een slechte bui.
Ik heb haar ook wel eens horen huilen over jou.'
Verbaasd kijk ik haar aan.
Mama die huilt over míj?
Ze heeft alleen maar een hekel aan me.
Dat zeg ik ook tegen Robin.
'Het is echt zo.'
Ze loopt ook weg.
Ik zak neer op mijn bed om te voorkomen dat ik weer flauwval.
Ik overdenk nog eens wat Robin gezegd heeft. Zou het waar zijn dat mama gewoon heel veel van me houd?
Ik voel een gelukkig gevoel door mijn maag stromen, het voelt zo goed.
Als ik naar beneden huppel zie ik mama in de keuken staan.
Ze maakt het eten klaar.
Ik loop naar het aanrecht toe en geef haar een kus op haar wang.
Met een ruk draait ze zich om.
Ik zie woede in haar ogen opvlammen. Verschrikt deins ik achteruit.
Ze heeft een mes in haar handen.
Die legt ze neer en pakt de deegroller die ook op het aanrecht ligt.
Nu ben ik echt bang.
En dan opeens, ik had het niet verwacht, rent ze op me af.
Ik draai me om en wil wegrennen.
Natuurlijk mislukt dat en ik struikel over mijn veter.
Ik lig nu op de vloer en wil naar achter krabbelen.