Hoofdstuk 1.3

Simon was niet de enige die verbijsterd terugzakte in zijn stoel. De teleurstelling droop er op meerdere gezichten van af en het leek alsof niemand in staat was om op de minister te reageren, ook al keek die de kring rond, wachtend op reactie.
Toen die niet volgde, zwiepte Kelly met zijn stok en werden er stukken perkament uitgedeeld. 'Hierop staan de locaties die jullie toegewezen krijgen. We hebben gezocht naar een locatie die in de buurt van jullie woonplaats ligt, maar dit was niet voor iedereen mogelijk. Voor degenen die ver van hun toegewezen locatie vandaan wonen, hebben wij een slaapplek geregeld.'
Simon bekeek het perkament en fronste toen hij zag waar hij was ingedeeld. Naddleton. Hij kende het dorp niet en had geen idee waar het moest liggen, maar hij vreesde dat het niet in de buurt van Londen lag. Hij slaakte een zucht en legde het perkament weer op de tafel. Daarna leunde hij achterover in zijn stoel en observeerde hij de reacties van zijn collega's. Hij had gezien dat twee van hen wel in Londen zaten en voelde een steek van jaloezie. Het was geen uitdagende klus en het vergde niet van hem wat hij verwacht had en nu moest hij er ook nog eens ver voor reizen.

Niet veel later stond hij met het stuk perkament in zijn hand op de gang, die inmiddels minder druk en hectisch was dan bij aankomst. Zijn collega's waren nog steeds in de vergaderzaal, maar hij was vertrokken zodra hij daar de kans voor had gekregen. Hij moest de teleurstelling eerst verwerken voor hij de behoefte voelde om met zijn collega's kennis te maken, want hij wist dat hij momenteel niet erg te genieten was.
Hij stapte de lege lift in en rolde met zijn ogen toen er nog een meisje aan kwam sprinten op het moment dat hij net de deuren had gesloten. Met een stalen gezicht keek hij voor zich uit toen ze hijgend de deuren sloot en daarbij haar kleine tas liet vallen.
'Oh, shit...' Ze bukte zich om de tas op te rapen, maar op dat moment kwam de lift in beweging en door de plotselinge schok viel het meisje om. 'Au! Oh, shit shit shit...'
Simon kneep even zijn ogen dicht van frustratie en stak toen toch zijn hand uit om haar overeind te helpen. Hij was verbaasd toen hij haar herkende. Het was de jonge heks die hij ook bij aankomst tegen was gekomen - het meisje dat haar tijdschriften had laten vallen.
'Oh, bedankt!' Toen ze zijn hand aanpakte en overeind krabbelde, zag hij geen teken van herkenning in haar ogen. 'Het spijt me, bedankt.'
Simon deed opnieuw een greep naar zijn stok: met een zwiep was haar tas weer gevuld met de verloren inhoud en zweefde hij voor de heks.
'Oh!' Met haar rechterhand pakte ze de tas; haar linkerhand bracht ze geschrokken naar haar mond. 'Oh, bent u het alweer! Oh jeetje, wat erg... Het spijt me...'
Zijn mondhoeken schoten een beetje omhoog. 'Dat geeft niet. Ik ben blij dat ik kan je helpen.' Hij vroeg zich af of ze haar eigen stok niet gewoon kon gebruiken. Ze gaf zelf het antwoord.
'Mijn toverstaf is vanmorgen kapot gegaan - doormidden gebroken. Ik heb nog geen tijd gehad om een nieuwe te kopen, maar ik voel me echt compleet hulpeloos zonder.' Ze schudde haar hoofd. 'Ik kan me echt niet voorstellen hoe dreuzels dat volhouden.'
Simon zuchtte. 'Nou, daar kom ik binnenkort achter.' Hij stak zijn hand uit. 'Simon Cartwell. Ik zit vanaf heden in het Harry Potter Dreuzelteam.'
'Blithe Powel. Ik loop stage op de afdeling Magische Dreuzelvoorwerpen.' Ze schudde hem de hand en bekeek hem daarna bewonderend. 'Ik had gehoord dat er vandaag een vergadering over Harry Potter was.'
'Ja, dat klopt.' Een spottend geluidje ontsnapte aan zijn lippen. 'Het was... interessant.'
De lift stopte bij het Atrium. 'Ik moet er hier uit.' Toen Simon de liftdeur had geopend, draaide hij zich om naar Blithe. 'Heb je misschien zin om een kop koffie met me te drinken?'
'Oh!' Haar gezicht verschoot van kleur. 'Ik - ik heb wel zin, maar ik ben eigenlijk nog niet klaar met werken...'
'Natuurlijk.' Hij glimlachte spijtig. 'Succes nog.'
'Maar als -' Hij kon de rest van haar opmerking niet meer horen, omdat de lift weer met hoge snelheid vertrokken was. Simon zuchtte. Hij draaide zich om en stak zijn handen in de zakken van zijn mantel. Wat een rotdag.