• 1.14 •

Voordat Emily de kans kreeg om zelfs maar te schrikken van zijn antwoord, werd ze door een andere man opgetild en op haar nieuwe ledematen gezet. Ze zakte er direct doorheen, wat voor een halve tel erg merkwaardig voelde, maar daarna lag ze languit op de bodem.
De man trok haar weer overeind en nam haar in zijn armen, zoals haar moeder dat vroeger ook had gedaan als ze moe was geweest. Emily had zich dan tegen haar aan genesteld, maar bij dit wezen wilde ze dat niet doen: een zeer onaangename geur was haar neus binnen gekomen. Ze kneep die dan ook vlug dicht en keek hem met een vies gezicht aan. De man trok even zijn wenkbrauwen op als reactie en liet haar toen zakken in de bak die de rest inmiddels met water had gevuld.
Emily slaakte een verrukt kreetje toen ze haar staart weer terug had. Ze hield van nieuwe dingen en was ook nieuwsgierig wat die twee gewichtsdragers van de mensen zouden zijn, maar ze had zich ook wat hulpeloos gevoeld omdat ze zich er niet op had kunnen voortbewegen. Dat gevoel was heel kort weg, tot ze besefte dat ze vast zat in een grote bak vol water en de mannen om haar heen haar vol verbijstering aankeken. Of nee, ze keken haar niet aan, ze keken naar haar staart.
Ze kon niet volgen wat er toen allemaal gebeurde: de mannen schreeuwden allemaal door elkaar, wezen naar haar, liepen naar haar toe en bleven gefascineerd naar haar kijken. En zij lag daar maar, zich afvragend wat er aan de hand was en wat er zou volgen. Het waren mensen: ze hoorde doodsbang te zijn.
Maar ze was niet bang. Ze waren hetzelfde als zeemeermensen, maar dan zonder staart; ze kon niet écht bang voor hen zijn. Natuurlijk zag de situatie er niet al te rooskleurig uit, nu ze vast zat in een bak waar ze niet goed uit kon ontsnappen. En als ze eruit zou ontsnappen, had ze geen flauw benul hoe ze zich zou moeten verplaatsen.
Ze stak haar bovenlichaam boven de bak uit en leunde met haar armen op de rand. ‘Mag ik nu weer het water in?’ vroeg ze, terwijl ze de meest vriendelijk uitziende man aankeek. Hij had blonde krullen en leek de jongste van de zes te zijn. Zijn ogen waren blauw en keken haar even verbijsterd aan als die van de andere mannen, maar zijn blik was zachter.
Hij had naar haar staart gekeken en hoe het bewoog in het water en keek daarom verward op toen ze iets vroeg. Misschien was hij wel onnozel, dacht ze verwonderd.
Een andere man reageerde: de man die had gezegd dat hij een mens was. Hij schoot in de lach, en het was een akelige lach die hij liet horen. Voor het eerst was Emily toch een klein beetje bang en trok ze zich ietsje terug in haar bak water. ‘Nee, meisje, jij mag niet het water in.’ Hij richtte zich tot de andere mannen. ‘Jongens, we hebben een goudmijn in handen! Ze is een zeemeermin!’
‘Dan waren die geruchten toch waar… Van Haxby Zoo… Ze bestaan!’
Emily had werkelijk geen flauw benul wat Haxby Zoo moest betekenen en wist ook niet waarom zij een goudmijn zou zijn; het enige wat door haar hoofd spookte, waren de woorden dat ze niet het water in mocht.
‘Mag ik dan later weer het water in?’ vroeg ze, maar niemand reageerde op haar. Ze waren in een verhitte discussie geraakt; Emily kon er niet haar vinger op leggen wat ze bespraken. Iedereen riep van alles door elkaar en ze leken niet meer naar elkaar te luisteren.
Alleen de jonge, blonde jongen leek zich niet in het gesprek te mengen. Hij keek naar haar en daarna naar het water en daarom kreeg Emily hoop dat hij haar in het water zou gooien, maar zodra hij door had dat ze naar hem keek, wendde hij zijn blik af. Nou, dan moest ze het zelf maar doen. Ze probeerde zichzelf aan de rand van de bak op te trekken en toen liet ze zich voorover uit de bak vallen. Eerst viel haar kin met een dreun op de grond, waarop de rest van haar lichaam volgde.
Toen ze op de grond lag, wreef ze over haar kaak. Dat deed behoorlijk pijn - ze had niet verwacht zo hard te vallen. Wederom voelde ze een raar gewicht aan haar lichaam hangen dat haar blijkbaar zwaarder maakte. Het Bovenwater was maar een rare plek.