Remus deel 1

Harry lag in een deken gewikkeld te slapen op de sofa.
“Een bedje, babykleding, een box, een nieuwe speelgoedbezem…” zei Sirius tegen zichzelf terwijl hij de sokken die over de kamer verspreid lagen naar zich toe liet vliegen.
“Hé daar zijn mijn rood-geel gestreepte sokken. Ik dacht dat ik ze nooit meer zou zien!” Hij moest dringend ook fruit en groenten inslaan. Lily zou razend worden als hij Harry niet gezond liet eten. Lily… James… Sirius veegde de tranen uit zijn ogen. Goed dat Harry sliep. Zijn peetzoon mocht hem niet zien huilen.
Hij smeet de vuile was op een hoop en keek de kamer rond. Hij was nog lang niet klaar met opruimen. Sinds hij hier op zijn zeventiende was ingetrokken had hij dat maar zelden opgeruimd en schoongemaakt, maar ja wie had ook kunnen vermoeden dat er een één jaar en drie maanden oude baby bij hem in zou komen wonen.
Wat had een baby nog zoal nodig? Oh ja, een tandenborstel. Harry begon net zijn eerste tandjes te krijgen. Zou er ook een kinderzitje voor een motor bestaan? En hij mocht ook geen pampers vergeten. James was het eens vergeten Harry er een aan te trekken en toen had hij Maanling helemaal onder geplast. Remus… Dat stond ook nog op zijn lijstje met dingen die hij nog moest doen. Hoe bij Merlijns onderbroek moest hij Remus uitleggen dat hij had voorgesteld om Peter geheimhouder te maken? Niet alleen omdat hij zichzelf een te voor de hand liggende keuze had gevonden, maar ook omdat hij bang was geweest dat Remus zich net als de andere weerwolven aan Voldemorts zijde geschaard had. En dan bleek het die driedubbelvervloekte misselijkmakende rat te zijn! Hij had Maanling bewust in de waan gelaten dat hij de geheimhouder was van de Potters. Op de nacht van hun dood was hij voor de Orde iets aan het opknappen in het noorden van het land, maar hij moest ondertussen al gehoord hebben wat er gebeurd was. Voldemort was eindelijk verslagen. Het was onmogelijk om dat niet opgevangen te hebben. Plots schrok hij op. Wist Remus al dat niet hij maar Peter de geheimhouder was geweest?
Het volgende moment ontspande hij zich. Uiteraard zou Perkamentus hem dat wel verteld hebben. Trouwens wat er tussen Peter en hem was gebeurd, had lang en breed in de krant gestaan. Het was na Voldemorts ondergang het grote nieuws. Zeker omdat die blonde dooddoener blijkbaar het zoontje was van Barto Krenck, het hoofd van het Departement van Magische Wetshandhaving. Wat een ironie, vader pleit voor het gebruik van onvergefelijke vloeken op dooddoeners, is zoonlief er zelf een.
En op dat moment werd er aan de deur gebeld. Sirius wist onmiddellijk wie het was.