S&M 24

“Zal ik je eens vertellen hoe ik erin geslaagd ben de koning in zijn eigen huis te overmeesteren?”
“Ik ben benieuwd, majesteit,” antwoordde Walter, terwijl hij geïnteresseerd een paar passen dichterbij kwam. Gadeck was onder de indruk van zijn zelfbeheersing.
“Het plan was van begin tot eind geniaal. Allereerst was er het afleidingsmanoeuvre. We hebben een eind hiervandaan enkele dorpjes in de hens gezet en uiteraard stuurde de koning zowat zijn volledige leger achter ons aan, maar wij waren verdwenen.” Het was maar goed dat Arnulf zozeer met zichzelf ingenomen was dat hij niet op Walter en Gadeck lette. De afschuw was duidelijk van hun gezichten af te lezen. “Maar dat was nog niet alles. Toen ze terug naar huis gingen, met het idee dat wij al ver weg waren, lieten we ze in een hinderlaag lopen. We wisten een flink deel van hen af te maken en toen trokken we ons terug. Zij dachten dat ze ons verjaagd hadden. Terwijl ze hun gewonden verzorgden en doden begroeven, kwamen wij hierheen en namen het bijna lege kasteel met gemak in. We hebben die zielige riddertjes afgemaakt als honden.” Arnulf had een gelukzalige glimlach om zijn lippen. “Een ding is jammer, blijkbaar zat de voormalige kroonprins bij het leger dat achter ons aan joeg, maar dat wisten we pas achteraf. Zonde, want ik had hem graag eigenhandig om zeep geholpen. Ach, dood is hij zeker, anders had hij hier al lang voor de poort gestaan, met zijn zwaardje zwaaiend. Dat zou eigenlijk wel handig geweest zijn. Die vervloekte koning weigert me te vertellen waar zijn zegelring is, maar nu we zijn dochter in handen hebben… Morgenvroeg word ik koning. Van schurk tot koning, wie doet me dat na?”
“Volgens mij kan alleen u dat,” slijmde Walter, terwijl Gadecks gedachten op volle toeren draaiden. Als hij Charlotte wilde bevrijden, moest hij dat vannacht doen. Als de koning toegaf, had Arnulf haar niet meer nodig en Gadeck wilde er niet achter komen wat hij dan met haar zou doen.