• 1.11 •

Stan had niet door dat Emily in overtreding was van haar ouders’ regels en begroette haar daarom met slechts een kleine verbazing in zijn stem. ‘Ik moest je helpen,’ verzon Emily daarom.
‘Oké!’
Eén van de vissen snoof even, maar Emily negeerde het diertje en bleef star voor zich uit kijken. Ze hoopte maar dat het visje niets zou zeggen en haar haar gang zou laten gaan.
‘Ga je vaak in je eentje weg?’ vroeg ze toen ze een stukje zeesla van de bodem plukte. ‘Zonder je ouders?’
Stan plukte ook stukken wier en keek een beetje afwezig op. ‘Hmm? Ja, wel vaak, ja.’
Ze voelde een steek van jaloezie, maar probeerde luchtig op zijn antwoord te reageren. ‘En je krijgt nooit op je donder?’
Nu had ze zijn aandacht. Hij zwom met opgetrokken wenkbrauwen naar haar toe en pakte het stuk wier dat ze had geplukt van haar aan. ‘Hoe bedoel je?’
‘Nou… Zijn je ouders wel eens boos op je?’
‘Ja, natuurlijk.’ Zijn aandacht zakte weer weg en hij zwom weer naar de bodem, omdat hij wat knotswier had gevonden. ‘Als ik iets doe wat niet mag.’
‘Hmm.’ Emily zwom in gedachten achter hem aan. Ze was vaak bij zichzelf nagegaan of ze iets had gedaan wat niet mocht, op de momenten dat haar vader boos op haar was geworden, maar meestal kon ze niet bedenken waar ze de fout in gegaan moest zijn. Haar vader was soms boos geworden als ze ergens enthousiast over was geworden, of als ze iets graag had gewild, en ze kon zich niet voorstellen dat dat werkelijk verkeerd was.
Hoewel Emily vol vragen zat die ze dolgraag aan Stan wilde stellen, deed ze dat niet. Ze had gemerkt dat hij geen prater was en daarom sprak ze vooral zelf, iets waar ze altijd al goed in was geweest. Haar vader mopperde vaak dat ze te veel zei, dus had ze de gewoonte aangenomen om te zwijgen zodra hij in de buurt kwam. Dat was niet altijd gemakkelijk en daarom was het nu extra fijn om wél te kunnen blijven spreken. Stan leek het niet erg te vinden.
Hoe dichter ze weer in de buurt kwamen van de feestvoorbereidingen, hoe zenuwachtiger Emily werd. Natuurlijk had ze zelf bewust de keuze gemaakt om ongehoorzaam te zijn aan haar ouders, maar ze wist dat de gevolgen groot zouden zijn en dat moest ze nu doormaken.
Haar vader kon ze niet direct vinden tussen de grote zeemeermensengroep toen ze weer terugkwamen; haar moeder was er echter wel en die kwam direct naar haar toe gezwommen. Haar gezicht stond op onweer toen ze Emily bij haar arm greep en haar bij de anderen weg trok. Toen ze achter een rots waren en dus buiten gehoorafstand van de andere zeemeermensen, kreeg Emily een tik in haar gezicht. Het was niet hard en het deed eigenlijk ook niet pijn, maar de schrik was enorm. ‘Mam!’
‘Hoe dúrf je… Heb je enig idee hoe bezorgd wij waren? Je vader is al op zoek naar je…’ Vivienna keek woedend naar haar dochter. ‘Dit komt je duur te staan, jongedame!’
Voordat Emily het goed doorhad, had haar vader zich bij hen gevoegd. Hij greep haar beide armen vast en kneep hard toen hij haar woest aankeek. Hij was vaak boos op haar geweest, maar zo’n verwoestende blik had ze nog nooit in zijn ogen gezien. Hij keek haar zo neerbuigend aan dat Emily direct de neiging voelde om haar ogen neer te slaan. Ze deed het niet. Ze bleef hem aankijken, met fonkelende ogen, en hij keek met dezelfde blik terug. Het duurde een paar tellen voordat hij de stilte tussen hen verbrak.
‘Jij luistert nóóit naar wat we zeggen. Je bent altijd al een probleemkind geweest en ik vind het ongehoord dat je weg bent gegaan… Weet je wel hoe bang wij waren?’ Zijn greep werd nog sterker en de pijn in haar armen nam toe.
Plotseling kon ze zich niet meer inhouden. Ze trok haar armen los. ‘Bang? Omdat ik zeewier aan het halen was? Stan mocht ook zeewier halen en hij is ook nog eens een jaar jonger dan ik!’
Heel even keken haar ouders haar verbluft aan, toen herpakte haar vader zich. ‘Ik kan niet geloven dat -‘
‘Nee, weten jullie wat ik niet kan geloven?’ Nu ze eenmaal voor zichzelf was opgekomen, kon ze zich ook niet meer inhouden. ‘Dat ik een probleemkind ben. Dat ik nooit luister. Ben ik echt zo’n rotkind? Hadden jullie echt gewild dat ik niet was geboren?’ Ze veegde met de palm van haar hand langs haar neus. ‘Prima, dan ga ik wel weg.’
Na die woorden draaide ze zich om en zwom ze als een speer weg. Ze hoopte dat haar ouders haar niet bij konden houden en bleef doorzwemmen, tot ze niet meer kon. Na een paar minuten werd ze moe, en ze dacht dat haar vader haar ingehaald had toen ze een hand om haar pols voelde. Het was echter niet zíjn hand die haar vastpakte.