003.

'Hier valt niks meer aan te doen' zegt mijn broer en legt mijn telefoon terug. Daar ligt ie dan. Hopeloos. Kon er ook nog wel bij. 'Wat heb je gedaan om het zover te krijgen dat je je arm kneust, en nog je telefoon breekt?' zegt mijn vader met een erg verdachte ondertoon. Hij denkt vast dat dit geen toeval is. Ik kijk hem een beetje beschaamd aan, gelijk heeft ie ook, ik haatte liegen zo erg. 'Ik zei het toch al papa, ik viel van de trap' zeg ik zachtjes, met mijn blik gericht op mijn handen. Ik hoor hem wat rommelen in zijn zakken, 'hier gebruik deze maar tijdelijk', ik kijk op naar de telefoon die me vader laat zien. Het was zijn telefoon, het oudste model in de geschiedenis van de telefoons. Ik bijt op mijn lip, 'Ik kan dat niet aannemen papa, niemand heeft zo'n telefoon nog hij is heel oud', 'zo dik als een koelkast' maakt mijn broer mijn zin lachend af. 'Wat is dat nou weer voor uitspraak? een telefoon is een telefoon, je kan er mee bellen, daar gaat het toch om' zegt mijn vader beledigd. Zijn strenge blik op mij gericht. Offcourse. 'Ooh, maar pap, dat kan natuurlijk niet, je dochter gaat nu naar een grote school, mevrouw eist nu wel wat meer dan dat' zegt mijn broer met een gemene grijns op zijn gezicht. Ik kijk snel op, natuurlijk zegt hij dit. Ik werp hem een dodelijke blik, en kijk dan weer langzaam naar mijn vader, die nu nog bozer is. 'Ze wilt natuurlijk ook een camera of een touch screen, hier heeft ze niks aan' gaat mijn broer verder. Zachtjes zucht ik. Ik doe niet eens meer de moeite om iemand nog aan te kijken. Ik wil ze niet gelijk geven, maar ik geef toe dat ik me schaam met zo'n oude telefoon. 'Een camera? Wat is dat nou weer voor een onzin? Ga je een film maken dan? Het enige waar je het voor nodig hebt is om je ouders te laten weten waar je bent!' hij legt met een klap de telefoon neer en loopt weg. Mijn moeder holt natuurlijk snel achter hem aan om hem af te koelen. En dan zitten we nog maar met zijn drieën alleen in de woonkamer. Ik, mijn aardsvijandige broer, en mijn andere broertje, die geen flauw idee had van wat er aan de hand was..

The next day

Als ik twee dingen moest noemen die me opvielen aan de mensen hier, dan zou ik zeggen, mobieltjes en kleren. Als ik hun hele ego en kapsones even zou vergeten. Vergeleken met de mensen hier, lijk ik op iemand die zijn kleren haalt van de markt. Oh wacht, dat doe ik ook. Maar daarom zou ik mijn hele leven Cloë hier ontzettend dankbaar voor zijn.
'Hebben jullie hier een wc?' vraag ik aan de vrouw achter de kassa. 'Jaa tuurlijk' glimlacht ze, 'eerste afslag naar rechts'. Ik volg de weg die ze zojuist heeft beschreven en begin met mijn metamorfose. Oké grapje. Ik verwissel alleen zo snel mijn eigen kleren, met de kleren die ik van Cloë kreeg. Een klein beetje makeup kan ook geen kwaad.. Oh, en ik kan natuurlijk niet met een paardenstaart uit groep 8 verschijnen. Ik haal mijn elastiekje uit mijn haar en schud mijn haren los. In de kleren van Cloë voel ik me veel fijner, meer op me gemak. Ik kijk tevreden naar de spiegel. Nu was het verschil gelukkig niet te zien.

Weer aangekomen bij school, sta ik stil boven de trap en bekijk voor de zoveelste keer de mensen om me heen. Ben ik de enige die hier zó erg van kan genieten? Logisch. Na 100 jaar thuis zitten, is in een grote menigte van mensen zijn heel bijzonder voor mij. Ik loop langzaam de trap af. Het geluid van mijn hakken, nou de hakken van Cloë, tikken op de treden. Heerlijk. Net als ik de hoek om wil gaan, voel ik een hand om mijn arm die me tegenhoud. 'Hey..' zegt die gene. Wie verstoord er nu weer mijn gedachten? Oh, het is nog steeds dezelfde verstoorder, Emir. Wat was er nu weer.. 'Hoe is het met je arm?' vraagt hij, en kijkt er bezorgd naar. Ik probeer hem een beetje te verbergen, zodat het lijkt alsof het niks ergs is. 'Beter dan mijn telefoon' glimlach ik zachtjes en wil verder lopen. 'Ik heb nog steeds het gevoel dat ik iets terug moet doen, laten we dit alsjeblieft oplossen' gaat hij verder. Ik zucht zachtjes en stop weer met lopen. 'Er valt niks op te lossen' antwoord ik dan maar. 'Je geeft me geen kans' zegt hij, en kijkt me aan. Ik bijt wat ongemakkelijk op mijn lip, ik heb hem eigenlijk nog helemaal niet aangekeken. Ik haal mijn blik langzaam van de grond af en kijk naar zijn lichaam die maar een klein stukje van me af staat, en zijn arm die tegen de muur steunt. 'Waar geef ik je geen kans voor?' vraag ik, en ga verder met het bestuderen van zijn lichaam. 'Om je terug te betalen' zegt hij weer. Ik schud mijn hoofd en glimlach, 'is niet nodig'. Ik neem dat aan als een soort van afscheid en wil weer verder lopen, maar zijn lichaam maakt geen beweging. Waardoor ik nu dus een stap dichterbij naar hem heb gezet. Nog minder ruimte tussen ons, nog meer.. zenuwen? Waarom was ik zenuwachtig? Om hem? Of om het feit dat ik nooit met een jongen praat. 'Ga je naar de les?' vraagt hij. Ik lach zachtjes, 'Ik ga meestal naar school om lessen te volgen jaa' grap ik. Of was dat niet grappig? Hij glimlacht, een perfecte set witte tanden komt tevoorschijn. 'Emir' zegt hij terwijl hij zijn hand uitsteekt. Ik neem zijn hand voorzichtig aan. Dit was het eerste moment dat ik hem aankeek. Op de seconde dat onze ogen elkaar kruisten voelde ik het meest raarste.. maar ook een van de fijnste gevoelen in mijn buik. 'Hope..' zei ik zachtjes, nog steeds mijn blik op de zijne gericht. Het leek wel alsof onze ogen vastgelijmd zaten, en het zelfde voor onze handen. Onze handen die elkaar nog steeds vasthielden. Ik keek ernaar, en haalde voorzichtig mijn hand uit de zijne. Nog steeds zei hij niks, en bleef hij me aankijken met diezelfde blik. 'Ik .. moet naar de les' glimlachte ik zenuwachtig en liep hem voorbij.
Wat was dat?

De grijze onderstreepte zinnen zijn weer klikbaar voor een scène xx
Het verhaal stond laatst ook in de top omg, dankjewel ! en welkom nieuwe abo's !