S&M 3

“Ook de zadeltassen in en geen grapjes!” Hij was klaar om te vertrekken en wat hem betrof, kwam hij hier nooit meer terug. In het zadel klimmen was niet gemakkelijk als je tegelijkertijd een bewusteloze prinses het zwaard tegen de keel moest houden, maar het lukte, tot grote teleurstelling van de koning.
“Waag het niet om me te volgen, of anders…” Gadeck had nog nooit een mooier geluid gehoord dan paardenhoeven op de valbrug.

Het paleis was al achter de horizon verdwenen toen de prinses bijkwam. Ze begon meteen te gillen.
“Muil toe, meid!” Ze zweeg onmiddellijk, maar in plaats daarvan begon ze te grienen. Was dit hetzelfde meisje dat zelfbewust rechtop zat tijdens officiële parades, wuivend naar simpele zielen die niet beter wisten dan dat de koning hun grote redder was?
Gadeck reed de hele dag en nacht door. Wanneer waren de tranen van dat wicht eindelijk op? Even overwoog hij om haar gewoon van zijn paard te smijten. Eigenlijk had ze haar nut gehad, maar het volgende moment besloot hij het toch niet te doen. Hij zou haar meenemen en aan Arnulf geven. Arnulf zou in zijn nopjes zijn. Niemand van hun bende had hem ooit een gijzelaar van koninklijke bloede overhandigd. Er verscheen een glimlach op zijn gezicht, terwijl hij dacht aan de loftuitingen van Arnulf, de bewonderende en jaloerse blikken van de anderen, de loftuitingen van Arnulf…

Uiteindelijk moest Gadeck halt houden. Als hij nog iets langer doorging, zou hij van vermoeidheid van zijn paard donderen. Hij vond een plek die geheel aan het zicht onttrokken werd door struiken en besloot daar zijn kamp op te slaan. De prinses was eindelijk gestopt met janken. Zonder zijn gevangene een moment uit het oog te verliezen, verzamelde hij brandhout. Daarna ging hij de voorraden inspecteren. Er wachtte hem een behoorlijke verrassing: zelfs als ze gegijzeld werd, mocht een prinses blijkbaar niets tekort komen.