Chapter 14.

Ik kon m'n eigen ogen niet geloven. Dit soort dingen bestaan in het normaale leven niet. Echt niet. Edward begint te lachen. 'Gaaf hè?' 'Dit.. Dit... Wow. Te gek!' Ik heb nu een grote glimlach op mijn gezicht. 'Dus dit doe je altijd in je vrije tijd zeker?' Edward lacht. 'Nee, niet altijd, maar als je wilt kunnen we dat wel gaan doen.' Ik krijg een nog grotere glimlach op m'n gezicht. 'Deal, maar waar gaan we eigenlijk heen?' 'Je wou tog naar huis? Nou dan kun je nu 24 uur thuis zijn, en dan neem ik je weer mee terug.' 'oké.' Glimlach ik. Edward is toch best lief. 'Maar wat vindt je familie van dit idee?''Dat weet ik niet. Maar het lijkt erop dat je je familie best erg mist. Dus van mij mag je even naar huis.''Weet je, als je wilt kun je best lief zijn.''Weet ik.' zegt hij, en hij mindert vaart tot een normaal jog tempo. 'Waarom stoppen we? Het was net leuk.''Nou ik zou graag nog even doorrennen maar je bent al bijna thuis.'
'Oh.' Edward stopt en haalt me van zijn rug af. Hij slaat zijn arm om mijn middel en trekt me tegen hem aan. Edward trekt me mee naar de deur van mijn huis, en belt aan. Mijn moeder doet de deur open. En meteen als ze me ziet omhelst ze me stevig. Wat trouwens nogal moeilijk gaat omdat Edward me weigert los te laten. 'Eindelijk ben je weer thuis. Kom, Kom binnen.' Edward en ik lopen de woonkamer in. Alles voelt weer vertrouwd aan. 'Mam, voordat je moeilijke vragen gaat stellen; Ja ik ben thuis, Nee ik blijf niet lang, Ja, alles is goed met me. En dit is Edward.' Mijn moeder staat even stil in de kamer en gaat dan in een stoel zitten. 'Oké, hallo Edward.' 'Hallo mevrouw Shawnson. Aangenaam kennis met u te maken.' Hij tovert een welgemeende glimlach op zijn gezicht, die hem trouwens wel erg goed staat. 'Meisje ik heb je zo gemist. Maar gelukkig is alles goed.' 'Ja mam alles is goed.' We blijven nog een lange tijd kletsen totdat het donker begint te worden. 'Mam, sorry, maar we moeten weer gaan.' 'Oké lieverd. Jammer, maar kom je me snel weer eens opzoeken? Het maakt niet uit, als je maar af en toe wat van je laat horen lieverd.' 'Oké mam.' glimlach ik en ik omhels haar even stevig. Ik trek Edward aan zijn arm mee naar buiten. 'Wow, ik dacht dat ik je zo mee naar buiten moest sleuren, dat je nooit uit jezelf naar buiten zou gaam.' Lacht Edward. 'Nou, bedankt daat je zo over me denkt.' Zeg ik nep-beledigd. 'Kom, ik wil je wat laten zien.' Zeg ik tegen Edward terwijl ik hem mee sleur het bos in. 'Kijk.' Zeg ik terwijl ik in mijn favoriete boom klim, degene waar ik vroeger altijd in ging zitten en urenlang bleef staren naar het bos. Ik vond dat vroeger altijd prachtig. Al die mooie kleuren. 'Wow, jij weet je plekjes wel goed uit te zoeken.' Roept Edward van beneden, en terwijl ik wat aan het bedenken ben om terug te roepen, springt hij met 2 soepele sprongen de hoge boom in. 'Woow. Waarom kan ik dat soort dingen nou niet?' mompel ik meer tegen mezelf. Edward begint te lachen. 'Nou, je klom anders aardig snel de boom in hoor.' 'Ja, maar springend.' Zeg ik sarcastisch. Edward begint weer te lachen. 'Ja, kom, we gaan naar huis, klein aapje.' 'Pff.. Klein nog wel.' Zeg ik weer sarcastisch. Edwards bulderende lach weeergalmt door het hele bos. Tijd voor nog een sarcastische opmerking krijg ik niet, want Edward trekt me weer op zijn rug, springt de boom uit en begint weer te rennen.