Chapter 13

Edward komt naar me toe en slaat zijn armen om me heen. 'Hé, niet huilen.' Hij trekt me dichter tegen zich aan. Daardoor moet ik nog harder huilen. Zijn shirt raakt langzaam doorweekt. 'Sorry.' Snotter ik en ik probeer me los te trekken. 'Nee, jij gaat helemaal nergens heen.' Zegt hij terwijl hij me stevig vasthoud. Ik ben eigenlijk blij dat hij me beethoud, want het voeld best vertrouwd aan. 'oké, het gaat wel weer. Laat me maar los.' Zeg ik na een tijdje. 'Wie zegt dat ik je los wil laten?'Ik schiet in de lach. Hij geeft me een zoen op mijn mondhoek. En alweer gaat mij hart als een razende tekeer. 'Zo, en nu niet meer huilen, oké?' Fluisterd hij in mijn oor. 'oké.'Fluister ik terug. 'Weet je wat, als je zo graag wilt mag je wel een dagje naar huis van mij.' 'Echt waar?'Schreeuw ik bijna. 'Ja, maar er is een voorwaarde.' 'En die is?' 'Dat ik meega met je.''Dat is goed.' Lach ik. Wat is Edward toch aardig. En hij gaat zelf ook mee. Dat wordt vast leuk. 'Maar wacht, ik heb geen geld voor een vliegticket.' 'Mar wie zei dat we gaan vliegen?''Hoe komen we er dan? Het is helemaal aan de andere kant van het land!' Edward begint te lachen. 'Ik wil je iets laten zien. Kom klim op mijn rug.' Ik kijk hem even aan alsof hij gek is geworden. 'Dat meen je toch niet hè?' 'Jawel.' Zegt hij en tilt me zonder enige moeite op zijn rug en begint te rennen. Woow. Dit had ik nooit kunnen dromen....