• 4 • Jysse •

Nadat Lenano en Ane hadden aangegeven dat ze mochten gaan eten, begon Jysse met het ontvellen van het konijn. Uiteindelijk had hij twee reepjes vlees, die hij om een ijzeren staafje bond en boven het vuur hield. Ondertussen stak hij nog wat hazelnootjes in zijn mond en de bramen bleven ook niet ongeroerd. Hij keek verstoord op toen Sarra naast hem kwam zitten.
'Hé,' mompelde ze. 'Dat ruikt goed.' Ze keek hem grijnzend aan.
Hij grinnikte. 'Natuurlijk wil ik met je delen, Sarra. Geen probleem.'
Ze schoot in de lach en gaf hem een stomp tegen zijn bovenarm. Sarra was een leuke meid, maar Jysse wist niet precies wat hij voor haar voelde. Hij wist alleen dat hij haar liever niet zag gaan, omdat ze veel voor hem betekende.
'Wie zegt dat ik zelf geen eten heb?' vroeg ze quasi-geërgerd.
Jysse grinnikte. 'Op die paar zielige hazelnootjes van jou kan je niet teren, hoor.'
Toen hij merkte dat het vlees gaar was, liet hij het even afkoelen voordat hij Sarra een stukje gaf. Daarna zette hij ook zelf zijn tanden in het vlees. Gelukkig smaakte het eten dat hij ving meestal niet verkeerd, waardoor hij de vijf dagen wel door kon komen.
'Jysse, jij hebt wacht.' Lelano knikte hem toe en liep daarna naar de slaapplekken.
Sarra begon te lachen. 'Wat een pech, Birgsmen,' grijnsde ze, waarna ze opstond en ook wegliep.
Hij zuchtte. Dit zou nog een lange nacht worden. Hij liep weer terug naar de groep en zakte neer op een boomstronk vlakbij het vuur. Naast de hitte die van het vuur af kwam, hadden de vlammen ook een rustgevende werking op hem. Hij griste een tak van de grond en begon het met zijn mes te bewerken, tot er een scherpe punt op zat. Misschien had hij er nog wat aan tijdens het jagen.

Jysse schrok zich rot van een geluid en schoot rechtop. Hij zag dat het alweer licht was geworden. Was hij nou serieus in slaap gevallen? Hij vervloekte zichzelf en kwam van de grond. De rest lag nog vredig te slapen en gelukkig had Lelano of Ane hem niet betrapt. Hij nam een paar slokken van zijn drinkbuidel en liep naar zijn slaapplek om zijn wapens om zijn lichaam te hangen.
'Jysse.' Lelano was blijkbaar ook al wakker geworden. 'Je kan wel vast gaan jagen, de rest slaapt toch nog.'
Hij knikte en slenterde meteen weg. Zoals altijd vulde hij eerst zijn drinkbuidel met water en liep daarna verder het bos in. Hij merkte al gauw op dat het stiller was dan normaal. Hij hoorde zelfs geen vogels fluiten. Het was bijna angstaanjagend. Hij schudde zijn gedachten weg en stapte rustig verder. Toen hij een geluid hoorde, blikte hij om zich heen, maar hij zag niks. Voor de zekerheid hield hij zijn pijl en boog in de aanslag, want hij wist dat niet iedereen even aardig was. Dat was hij zelf ook niet altijd, maar dat lag niet telkens aan hem.
Hij stapte voorzichtig verder, tot hij een geluid hoorde wat iets weg had van knappend touw. Het volgende moment voelde hij een helse pijn in zijn onderbeen en klapte hij op de grond. Een pijnlijke kreet verliet zijn mond en hij zag dat hij in een klem was gestapt. Bloed kleurde zijn broekspijp rood. Verwoed probeerde hij de klem los te trekken, maar het ding weigerde mee te geven. Zijn leven schoot even aan hem voorbij. Toen hij plotseling voetstappen hoorde, keek hij verward in het gezicht van een meisje dat hij niet kende.