Chapter 11.

Ik haal diep adem. Zou ik dit wel moeten vragen. Ik bedoel, wil ik het eigenlijk wel weten. 'Nou, wat dan?'fluister ik. Ik zucht. Fijn, weer te nieuwsgierig om het te laten rusten. Hij lacht even. 'Gewoon, anders. Laten we het daar maar op houden' Ik knik, en kijk naar de blauwe lucht. Het is prachtig. Eigenlijk, is het hier zo slecht nog niet. Plots voel ik twee handen op mijn schouders. Nog voor ik iets kan zeggen of doen wordt ik de bosjes ingesleurd. Pas zodra ik niet meer getrokken wordt kan ik iets zeggen. Maar eerst draai ik me om. 'Emmett?'gil ik hard. 'Skar?' Ik hoor Jacob roepen. Emmett legt zijn hand op mijn mond, en gebaart me dat ik stil moet zijn. Ik hoor Jacob's voetstappen naderen. Plots staat Emmett op. 'Laat Skar met rust.' mompelt hij. Ik hoor iemand weer grommen. Dan hoor ik Jacob's voetstappen weer weggaan. Emmett trekt me omhoog, en pakt mijn hand beet. 'We gaan nu direct terug. En je gaat nooit meer alleen op pad met Jacob! Edward was je trouwens aan het zoeken!' Ik trek me terug, en sla mijn armen over elkaar. 'Edward moet me met rust laten. Jullie allemaal!'