029 Eleanor

De elf kijkt me nog steeds aan, alsof hij dit antwoord niet had verwacht.
'Waar wacht je nog op? Ga uit mijn ogen, kûfuzan.' roep ik hem toe, waarna zijn ogen zo mogelijk nog groter worden. Niet in staat om iets te zeggen, draait de elf zich om en stapt richting het bos.
'Wat heb je tegen hem gezegd? En sinds wanneer spreek jij black speech, Eleanor?' vraagt Eliana me. Ik kijk haar aan, alsof ze een bedreiging begint te vormen. Mijn gedachten lijken wel in een twee strijd, want ik weet dat ze het niet slecht bedoeld en toch denk ik ook dat ze iets van plan is.
'Ik heb hem verteld dat hij een lelijke elf is, je weet dat ik het niet heb voor elven en zeker niet na wat er met mijn moeder gebeurd is. Het is de fout van de elven, daar ben ik zeker van.' leg ik haar uit.
'Eleanor, wanneer denk je dat dat gebeurd is?' vraagt de kleine man naast me. Zijn donker blauwe ogen kijken me met een bepaalde oprechtheid aan, alsof hij probeert uit te zoeken wat er aan de hand is en zijn ogen maken me rustig op een of andere manier.
'Een paar dagen geleden, ik weet niet waar ze naartoe is. Wil jij me helpen haar te vinden? Mijn vader maakt zich toch geen zorgen over mij, dat doet hij nooit. Hij vindt mij maar niets, omdat ik een huidwisselaar ben en hij wilt mij een beperking opleggen, samen met een andere elf. Daarom haat ik elven.' leg ik hem uit, alsof hij mijn trouwste vriend is waarvan ik de naam niet meer ken.
'Kom met me mee, ik wil je wat laten zien.' vertelt hij me en helpt me rechtop. Langzaam stappen we richting het bos, nu ja wat er nog van overblijft.
'Wat is er hier gebeurd?' vraag ik hem, terwijl ik verbaasd naar de verbrande bomen staar. Zijn ene arm ondersteund me rond mijn middel terwijl mijn arm rond zijn nek hand en we zo verder stappen.
'Die elf vertelde daarnet de waarheid. Hier is een draak langs geweest en die heeft ervoor gezorgd dat je hem wou pijn doen. In plaats van hem te raken, moet je het bos geraakt hebben. Zijn naam was Smaug, nu ligt hij dood in Lake town.' vertelt hij me en ik kijk hem opgelucht aan.
'Hopelijk is het dorp er niet te erg aan toe.' meld ik tegen niemand bijzonder op. De dwerg, aangezien zijn grootte en zijn baard, negeert mijn opvatting en stapt samen met mij verder door het bos.

Na een hele tijd stappen, komen we op een open veld uit. De omringende bomen hier zien er nog groen uit, de nare brandlucht is hier niet te bespeuren en in het midden ligt er een graf met mooie bloemen op. De elf van daarnet staat er iets verderop bij, terwijl er een andere man met een rare kroon neergeknield erbij zit. In stilte staat hij voor het graf, terwijl een traan uit zijn ooghoek ontsnapt.
'Vader, kende u haar?' hoor ik de elf aan de man vragen, maar deze antwoordt niet. Hij zet zich slechts recht en kijkt me doordringend in mijn ogen aan. Ergens ken ik zijn gezicht van, maar kan deze niet echt plaatsen.
'Kom hier.' zegt hij op een zachte, maar bevelende toon in het elfs. Ik laat de hand van de dwerg los, waarna ik aarzelend naar voren stap. De man, wel ja elf, blijft elke beweging van me opvolgen. Als ik voor hem sta, neemt hij me vast in een omhelzing en knuffelt me een hele tijd. De andere elf die achter hem staat, kijkt wederom met grote ogen en ik vrees da zijn ogen uit zijn oogkassen gaan vallen.
'Je moeder was een moedige vrouw. Al meer dan vijftig jaar kom ik hier om bloemen neer te leggen. Ze was ooit mijn beste vriendin, totdat ze met jou vader trouwde en hij me verbood om nog contact met haar te hebben.' vertelt de man. Hij laat me los, zodat ik naar het graf kan kijken. Het is niet veel, maar er staan mooie bloemen op. Een klein bordje siert het geheel, waar haar naam en haar sterfdatum opgeschreven staan in een sierlijk handschrift.
'Hoelang al?' vraag ik aan de elf. Ergens ken ik zijn naam wel, maar de letters vormen geen geheel in mijn hooft.
'Thranduil is de naam, dat weet je toch?' vraagt hij bezorgt. Hij draait zijn hoofd meteen om naar zijn zoon, als hij ziet dat ik de andere elf aan staar.
'Wat is er met haar gebeurd, Legolas?' vraagt hij aan zijn zoon, waarna deze kort alles uitlegt.

'Als ik het goed begrijp, heeft zij zelf Ëandor platgebrand, heb jij een nep betoverd zwaard in haar nek geduwd en weet ze nu niets meer?' vraagt Thranduil duidelijk geschokt. Zijn ogen doorboren eerst de mijne, waarna zijn blik naar Legolas gaat en zo steeds heen en weer.
'Het was dat of de dood van iedereen, inclusief diegene waar ze het meest van houdt.' antwoordt hij zijn vader, waarna zijn blik naar de man achter mij gaat.
'Wat bedoel je? Hij is diegene waar ik op verliefd ben of zo?' vraag ik, alsof ik zijn woorden niet goed volg. De dwerg knikt bevestigend, niet goed wetend wat te zeggen. Natuurlijk, nu weet ik waarom hij zo vertrouwend leek te zijn en waarom ik heb blindelings volgde. Wat weet ik nog meer niet?