Chapter 10.

Alle bladeren in het bos ritselen. Een koude windvlaag doet me rillen. Jacob is nergens te bekennen. Logisch, wie blijft er dan ook urenlang op een meid wachten die met je vijand om gaat. Ik wou gewoon even weg van die rare familie. Even frisse lucht kunnen halen zonder dat zij me op de hielen zitten. In de verte zie ik drie donkere figuren naderen. Ze lijken wel te zweven. Ik wrijf in mijn ogen, en wanneer ik weer op kijk zie ik ze voor mijn neus staan. Ik zet rustig een stap naar achteren, en voel met mijn hand aan een boom achter me. Twee mannen en één vrouw kijken me aan. Het lijkt wel of ze me bestuderen. 'Ze is geen mens'fluistert de vrouw. De mannen lachen. 'Vampier?' Hun hoofden maken steeds rare bewegingen. 'Blijkbaar' Ik schudt mijn hoofd. 'Hou op met dan rare vampier gedoe!'gil ik. Een van de mannen, de blanke, zet zijn hand naast mijn hoofd, en nadert met zijn gezicht dicht bij de mijne. Het lijkt alsof hij even ruikt, en gaat dan weer naast de anderen staan. Zodra de vrouw lacht, worden haar vlijmscherpe tanden zichtbaar. Shit. Uit het niets hoor ik een luid gegrom. De drie kijken me even kwaad aan, maar zijn plots binnen een tel weg. Rustig naar ik de boom los, en loop naar voren. 'Alles goed, Skar?' De stem komt me bekend voor. 'Jacob?' Iemand klemt zijn vingers om mijn pols. 'Goed geraden' Ik lach even. 'Precies degene die ik nodig had' Hij trekt me mee door het bos. 'Wat is er?' Ik haal mijn schouders op. 'Wat is er tussen jou en Edward?' Hij zucht, en neemt me weer mee naar het strand. We plaatsen ons in het zand, en leunen achterover. 'Ik en Edward..' 'Zijn twee totaal verschillende personen, dat zei hij al' Jacob lacht weer. Hij heeft echt een betoverende, prachtige glimlach. Ik ga weer rechtop zitten. 'Weet jij al dat Edwards familie vampiers zijn?' Hij knikt. 'Dat wist ik allang over de Cullens' Ik wrijf in mijn ogen. 'En, ben jij een vampier?' Hij schudt meteen zijn hoofd. 'Ik ben, anders. Geen vampier, maar ook geen normaal mens..'