O34 • Let me go...

November vloog voorbij en voor ik het wist was het alweer december. Het was alleen nog maar meer gaan sneeuwen buiten en de kerstvakantie kwam steeds dichterbij. Morgen was het kerstdiner van Professor Slughorn, en zaterdag het kerstfeest. Dan zou een week later de vakantie beginnen en ging ik terug met Draco naar Malfoy Manor. Ik had mijn ouders een brief gestuurd of zij mij liever thuis hadden, iets wat ik ook graag had gewild, maar zij stonden er op dat ik met Draco mee ging, want bleek dat zijn ouders die van mij een brief hadden gestuurd. Geweldig.
'Ik ben in de kamer van Hoge Nood als je mij zoekt.' deelde Draco mee die op stond van de zwarte sofa en vervolgens de half lege leerlingenkamer verliet. Fijn. Sinds onze kleine ruzie waren Draco en ik heel kortaf naar elkaar gaan doen. Hij vroeg mij niet meer mee om de verdwijnkast te repareren. Beide spraken wij alleen wanneer dat nodig was, en anders waren het korte antwoorden. We zaten niet eens meer naast elkaar tijdens het eten, de lessen of gewoon in de leerlingenkamer, zoals gewoonlijk het geval was. En iedereen leek het te merken.
Ik keek zuchtend op naar de klok die boven het haard hing en zag dat het pas 16:38 uur was. Het avondmaal begon pas om 18:00 uur dus ik moest mijzelf nu nog even bezig zien te houden. Onbewust begon ik aan de gouden ring om mijn ringvinger te draaien terwijl ik in de groene vlammen staarde. Ik kon de aanwezigheid van de duisternis sterk voelen, maar ik negeerde het. De laatste tijd voelde ik ze steeds sterker, maar ze lieten zich niet meer zo vaak zien. Daar was ik blij om.
Ergens dacht ik dat het te maken had met het feit dat één van hen had kunnen moorden. Als er één de kans kreeg was de rest voor een lange tijd koest. Dat idee beviel mij wel. Dat betekende dus dat wanneer het weer erg begon te woorden, ik er één gewoon even toestemming moest geven om te moorden. Meer niet.
Verdwaasd begon ik met mijn ogen te knipperen. Ik rilde en schudde kort mijn hoofd. Had ik zojuist echt gedacht aan het idee om ze toch maar gewoon te laten moorden? Dit was niet goed. Ik begon mijzelf steeds meer te verliezen. Ik begon echt als een dooddoener te denken. Ik gedroeg mij zelfs al als één. De laatste paar dagen had ik mijzelf er namelijk op betrapt dat ik mensen begon af te snauwen. Als een ware Slytherin.
Abrupt stond ik op van mijn de sofa en maakte ik aanstalten naar de muur. Zonder ook maar iets te hoeven zeggen schoof de muur voor mij open en stapte ik door de opening. Ik moest nu met Professor Dumbledore praten voor ik echt begon door te draaien. Maar ik besefte mij ineens dat het misschien niet handig was om naar de oude tovenaar toe te gaan over dit probleem. Misschien begon hij dadelijk echt iets te vermoedden.
Zuchtend staakte ik halverwege de trappen mijn weg naar de eerste verdieping en liet ik mij op één van de treden neer zakken. Er was maar één persoon waarmee ik kon praten, maar hij en ik leken het nu niet erg goed te kunnen vinden. Of naja, voor zover wij het goed met elkaar konden vinden sinds het begin van het zesde jaar. Na een lange tijd van enkele gepieker besloot ik toch maar naar de kamer van Hoge Nood te gaan.