Hoofdstuk 19

Ik moest hem vermoorden en hij begon mij serieus te vertrouwen. Ik merkte het aan hoe dicht ik hem kon naderen. Hoe zijn ziel toegankelijker werd voor mijn geest. Iets in mij wilde dit niet. Wilde niet dat hij me zou vertrouwen. Wilde niet dat hij uiteindelijk de dupe zou worden van iets wat niet zijn schuld was. Want dat was uiteindelijk wel het geval. Hij zou lijden onder de fouten van zijn vader en ergens klopte dat niet. Maar ik kon geen afstand van hem doen. Als ik het niet deed deed iemand anders het wel. En ik wilde dit ook bewijzen. Ik wilde me inzetten voor het behoud van de wereld. Hij zou sterven voor een groter doel. Dit hield ik mezelf voor en toch voelde het niet helemaal goed. Ik keek op bij een geluid boven me. Het was He-man???????. Hij vloog met me mee richting Nicky. De ramen van haar huis waren donker en het zag er niet aangenaam uit. Ik keek nog eens goed naar het nummer, het klopte wel. Ik belde voorzichtig aan. Vanuit mijn ooghoeken zag ik het gesloten gordijn bewegen waarna er een gedempt gerommel te horen was en de deur open ging.
"Hey Nick. Je was niet op school dus ik kwam even kijken hoe het met je was." Ze keek bang, het was een van de eerste dingen die me opvielen. Ze keek schichtig om zich heen en kromp in elkaar toen verderop in de straat een auto startte.
"Gaat het wel Nick?"
"Je moet hier niet zijn. Mijn ouders willen helemaal niet hebben dat hier mensen komen."
"Waarom niet? "
"Gewoon niet."
"oké wat is er aan de hand? Je bent helemaal bang en warm. Kom op je moet naar binnen, op de bank."
"Nee Ris. Je moet naar huis. Mijn ouders willen niet hebben dat hier mensen langs komen. Het gaat goed met me, echt. Ik ben morgen weer gewoon op school. Dankjewel dat je even kwam kijken hoe het met me ging. Dag." Ze deed de deur voor me dicht. Ik dacht er even over na om toch gewoon naar binnen te gaan, maar dat leek me toch een beetje opvallend. Ik probeerde nog even om door het raam naar binnen te kijken, maar de gordijnen waren helemaal gesloten.

Ik wijdde de rest van mijn middag aan een beetje magie oefeningen maar het kwam niet echt binnen. Met mijn hoofd zat ik bij Nicky die zich gedroeg alsof ze iets moest verbergen. Ik maakte me zorgen over haar. Het leek wel alsof ze iets achterhield wat haar ouders en woonplaats betreft. Zou ik een bericht sturen dat ze hulp nodig had? Maar wie zou haar gaan helpen? Het was niet een dusdanig groot probleem dat wij ons er mee bezig hielden. Het was maar een persoon in een groter geheel en de wereld had ons wel op meer plekken nodig. Ik zuchtte. Ik had geen toestemming om het zelf te doen, het was niet mijn taak. Maar aan de andere kant, ik was hier natuurlijk wel om zo veel mogelijk op te letten. Ik zou het haar vragen, en als ze er over wilde praten zou ik haar helpen, maar meer zou ik ook niet voor haar kunnen doen. Ik was hier niet voor haar, ik was hier voor hem. En met hem had ik al meer dan genoeg aan mijn hoofd. Ja, dat was wat ik zou gaan doen. Ik wilde opstaan maar werd met een ruk weer op mijn plek gezet. Verbaasd keek ik naar de grond om te zien hoe het kwam dat ik niet overeind kon komen. Ik kon er niets aan doen maar toen ik het zag begon ik te lachen ookal smoorde ik dat snel weer. Het was nu niet zo handig als er iemand binnen kwam. Ik had hier iets meer tijd voor nodig dan voor een klein stokje ofzo. Onbewust had ik tijdens het denken mijn handen op de grond gezet en nu lag de hele grond onder met een dichte klimplant vol bloemen. Het zag er prachtig uit, maar het kon niet blijven. En het probleem was verder dat ik er nu in verstrikt zat. Ik pakte een van de takken vast die zich om mijn arm gewonden had en stelde me voor dat het hele tapijt van in elkaar gehaakte takken in dit kleine takje zou trekken en uiteindelijk zou verdwijnen in mijn hand. Voor mij lichtte langzaam de hele wirwar van takken op tot ze allemaal een warm licht uitstraalden. Het zag er zo mooi uit dat het me mijn adem benam. Toen begon het zich terug te trekken precies zoals ik het wilde tot het uiteindelijk verdween in mijn hand. Ik zat nog een tijd op de houten vloer toen alles al lang opgehouden was.

Nicky was de volgende dag inderdaad weer op school. Ze zei niets over gisteren maar het hing nog tussen ons in en om eerlijk te zijn zag ze er ook niet zo heel goed uit. Ze had diepe wallen onder haar ogen en ze was bleek. Ik wist dat dit niet het goede moment zou zijn om er over te beginnen wat er gisteren nou gebeurde en wat er aan de hand was, maar ik moest me toch wel ernstig in houden om er inderdaad niets uit te flappen. Nicky probeerde heel vrolijk te doen, maar elke keer als ze dacht dat ik niet keek zag ik dat ze het zwaar had. Halverwege de dag hield ik het niet meer.
"Nick, is het niet beter voor jou als je gewoon naar huis gaat. Of als je niet naar je eigen huis wilt dat je naar het mijne gaat?"
"Nee. En nee je hoeft er ook niet over door te gaan. Het gaat prima met me."
"Het gaat helemaal niet prima met je. Je ziet er uit als een lijk en je gedraagt je vreemd. Wat is er aan de hand wat je me niet kunt vertellen?"
"Dit is dus de reden dat ik nooit vriendinnen wil. Ze willen altijd alles weten. Ik heb ook heus wel door dat jij dingen voor mij achterhoud, maar daar ga ik toch ook niet over doorzeuren!? Hou er gewoon over op."
Die kwam binnen. Ik had wel geweten dat Nicky een meisje was dat veel dingen opviel. Maar ik had niet verwacht dat het zo snel zou gaan en dat ze ook echt wel ergens een vermoeden zou hebben. Eigenlijk moest ik oppassen, maar ik wilde haar helpen. Ze was mijn vriendin.
"Ik wil je alleen maar helpen Nicky. Ik wil je niet veroordelen of wat dan ook. Laat me je gewoon helpen."
Ze keek me woedend aan "Ik zei laat het los." Ze zwaaide haar tas over haar schouder en liep de school uit.