Lost in Monsterland ~ Supernatural

Het is vreemd, denk je, hoe hij hier bijna beter lijkt te passen dan jij.

Jij bent het monster hier, technisch gezien, het ding met de scherpe tanden en nagels, dat thuishoort in de schaduwen; uit het duister geboren, gedoemd om er weder te keren. Soms twijfel je aan je plannen, soms, als de duisternis je omarmt en tegen je fluistert door je bladeren: blijf bij ons. Je verdringt het gevoel, begraaft het diep in een hoekje van je brein waar het stof zich al heeft genesteld, focust op blijf in leven en vind een uitgang, ook al ben je feitelijk gezien al dood en is de gedachte aan ontsnappen na al die tijd bizar - maar niets is onmogelijk met een Winchester aan je zijde, geen hiernamaals is onbreekbaar, en voor het eerst in lange tijd is er hoop.

Je weet dat hij een Hunter is, een monsterdoder sinds zijn vierde jaar, en dus is het misschien niet gek dat hij hier op zijn plaats is, zich een weg hakkend en stekend door meer monsters dan hij ooit bij elkaar heeft gezien op één plaats; toch blijft het je verbazen, op de een of andere manier, zijn grimmige vastberadenheid, zijn meedogenloosheid tegenover alles dat kruipt en springt in de nacht. Je weet in die begindagen dat hij niet zou aarzelen jou ook te doden, hoeveel sterker je ook zou moeten zijn, hoeveel gevaarlijker; maar jij hebt iets wat hij niet heeft en dat is een weg naar buiten, en je hebt een pact gesloten, en hij kan elke backup gebruiken, en jullie zouden allang weg kunnen zijn, maar dat zijn jullie niet, want er is nog iets anders.

Ieder ander, denk je, zelfs de meest geharde Hunters, zou waarschijnlijk al heel snel opgegeven hebben in een omgeving als deze, waar alles er op uit is om je te doden; een ander zou zijn weggekropen, ergens in een grot, en zitten wachten op de dood, voor hij de kans had gehad jou tegen te komen. Het zou zijn als in één van die nachtmerries, waarin je wordt achternagezeten door een monster, en je zijn adem kunt voelen in je nek, en je bent bang, maar je weet ergens ook dat je droomt - en de snelste manier om wakker te worden is door te sterven. Je zou ineenzakken op de grond en je opkrullen tot een bal, en je durft niet te kijken, wil het beest niet zien.... je hebt ogen dichtgeknepen, maar je kunt hem voelen naderen door de manier waarop je nekharen overeind gaan staan, de tinteling die over je rug kruipt; en het volgende dat je voelt is de klamme dekens waarin je daadwerkelijk verstrikt zit, de zachte warmte van de slaap -

(Ja, je herinnert je nog dingen van vroeger, van je mens-zijn, en weet niet zeker in hoeverre dat een goed ding is.)

- dit is een plek van nachtmerries, tenslotte, en er is geen enkele reden om te geloven dat je zou kunnen ontsnappen.

Maar dit is Dean Winchester, en hij is op zoek.

Het is wonderbaarlijk, hoe hij niet op zijn plaats is en tegelijkertijd versmelt met zijn omgeving; hoe hij terug zou moeten keren naar de wereld die de zijne is, maar ervoor kiest te blijven zoeken; hoe dit, het meest kwetsbare wezen in een wereld van de bijna onsterfelijken, tegelijkertijd het gevaarlijkste is; en hoe alle hardheid, alle scherpe randen, zijn hele aura van gevaar, wegsmelt als jullie vinden waar je naar op zoek was.

Als je het niet met je eigen ogen had gezien zou je het niet geloven. Zou je niet geloven hoe het ding waar monsters nachtmerries over hebben, de razende tornado waar je de afgelopen maanden mee op pad bent geweest, het andere wezen omhelst. Hoe zijn blik verzacht als hij hem aankijkt. Hoe hij vluchtig zijn gezicht aanraakt (nice peach fuzz) en glimlacht. Hoe snel hij is in zijn verdediging - nee, natuurlijk heeft hij hem niet laten stikken, een of ander monster viel hem aan en hij had geen keus, is het niet buddy? Als je niet beter zou weten, zou je denken dat een shapeshifter de plek heeft ingenomen van je nieuwe vriend (hulp? collega-overlever? bondgenoot? mede-monster?), maar dat kan niet, daarvoor heb je te goed opgelet, en bovendien, de puzzelstukjes vallen op hun plek, of niet soms? Wie zou er anders zoveel moeite doen, een ontsnapping voor zich uit schuiven, niet opgeven na zo lang vruchteloos zoeken naar iemand die er op eigen houtje vandoor is gegaan? Waarom anders?

En dan hebben ze een Moment, en je kijkt weg, plots heel erg geïnteresseerd in de donkerbewolkte lucht, de doodse, ruisende bomen, de modderige grond; wetend, zomaar, dat dit niet voor jou is om te zien, dit moment, dit gesprek. En je kan het niet nalaten je af te vragen wanneer je leven (hiernamaals? ondood? voor de tweede keer?) is veranderd in een tragisch liefdesverhaal van Shakespeariaanse proporties, alsof je die boot met vampiers nooit hebt verlaten.

Als je ooit weer buiten komt, zou je er een boek over moeten schrijven.