Part Seven

Net toen we de spelerstunnel in wilde lopen klonk het fluitje dat het rust was en de beveiliger draaide zich naar mij om. ‘We zullen helaas even moeten wachten totdat elke speler zijn kleedkamer heeft gevonden’ zei de beveiliger en ik kon zien dat het hem speet, dus tegen hem uitvallen had nu ook geen zin. Ik keek naar elke speler die naar de kleedkamer liep. ‘Zit hij zelf ook in de kleedkamer of?’ vroeg ik vragend en de man schudde zijn hoofd. ‘Als ze worden opgehaald met een brandcard liggen ze ergens anders’ een toch wat opgeluchte zucht verliet mijn lichaam wanneer de laatste man de kleedkamer inging en meteen vervolgde de beveiliger zijn weg. ‘Hier zou hij moeten zijn’ mompelde de man, na een klopje opende hij de deur en wat we zagen was een man. ‘Ligt Vilhena hier?’ vroeg de beveiliger aan de man die zijn hoofd schudde. ‘Ze hebben hem net weggebracht naar het ziekenhuis’ mijn ogen werden groot en ik keek naar de man, die geloof ik de dokter was van Feyenoord. ‘Weet je toevallig welk ziekenhuis? Deze vrouw is de vriendin van Vilhena’ mompelde de beveiliger. Ik had er nu geen zin om er tegen in te gaan dat ik maar een vriendin was en niet zijn vriendin. ‘Ik geloof gewoon dat ziekenhuis hier in Rotterdam waar elke speler naar toe wordt gebracht’ antwoordde de dokter simpel. ‘Kom maar, dan zet ik je daar af’ ik keek de beveiliger met een opgeluchte glimlach aan. ‘Ik weet niet hoe ik u moet bedanken’ mompelde ik en de man wuifde het al weg. ‘Ik breng je naar hem toe’

‘Hier is het, wil je dat ik meeloop?’ vroeg de man die mij in een van de auto’s van Feyenoord had gebracht en ik schudde mijn hoofd. ‘Het lukt wel zo verder. Ga jij maar terug naar de wedstrijd’ zei ik met een zenuwachtige glimlach. ‘Succes dame. We zullen het snel te horen krijgen wat hij heeft’ ik knikte en pakte zijn hand aan. ‘Bedankt voor alles’ hij knikte en wierp mij een glimlach toe. Meteen stapte ik de auto uit en liep met snelle passen richting de deuren van het ziekenhuis in een streep door naar de receptioniste. ‘Ik kom voor Tonny. Tonny Vilhena. Als het goed is, is hij net hier binnen gebracht’ wonder boven wonder kon ik mijzelf nog rustig houden toen de vrouw op haar gemak door het scherm scrolde. ‘Ze zijn nu bezig met onderzoeken voor hem. Als u wilt kunt u hier plaatsnemen en dan kan ik u roepen wanneer ze met hem klaar zijn?’ vroeg de vrouw en ik zuchtte, maar knikte toch uiteindelijk waarna ik een van de vrije stoelen in de wachtruimte zocht. Meteen pakte ik mijn iPhone uit mijn zak, de wedstrijd zou nu nog een halfuur duren, maar ik verwachtte wel dat mijn vader zijn telefoon zou opnemen. Na een paar keer overgaan hoorde ik de bekende warme stem. ‘Olivia? En?’ vroeg mijn vader meteen en hoorde achter hem het gegil van de tribunes. ‘Ze zijn bezig met onderzoeken aan zijn knie. Wanneer ze daar mee klaar zijn mag ik naar hem toe’ mompelde ik bezorgd. ‘Maak je niet druk om Skye. Ik neem haar mee naar huis na de wedstrijd. Vergeet niet de tijd voor je vlucht’ zei mijn vader de laatste woorden zacht en ik zuchtte. ‘Kan je me anders hier ophalen als ik naar het vliegveld moet?’ vroeg ik aan mijn vader. ‘Ik bel je als ik onderweg ben. Als er wat is kan je me bellen meisje’ een kleine glimlach vulde zich rondom mijn lippen. ‘Dankjewel pap. Tot zo’

‘Mevrouw? U komt voor Tonny Vilhena?’ de receptioniste stond voor mijn neus na een klein halfuurtje wachten en ik knikte. ‘De onderzoeken zijn klaar. U kunt meelopen’ meteen stond ik op en pakte mijn tas op van de stoel naast mij. Naast het meisje liep ik de lift in en enkele momenten later stond ik voor de deur. ‘Hier is het. Sterkte’ zei de vrouw. Ze wierp mij een glimlach toe en vervolgde daarna weer haar weg naar beneden. Na een paar keer diep adem te hebben gehaald duwde ik de deur open waar ik Tonny op het bed zag liggen met een dokter naast hem. ‘Moet ik nog even buiten wachten?’ vroeg ik meteen toen ze beide mij aanwezigheid hadden opgemerkt, maar de dokter schudde zijn hoofd. ‘Als u wilt kunt u horen wat de uitslag is’ ik knikte, deed de deur achter mij dicht en ging zonder Tonny een blik waardig te gunnen naast de dokter staan. ‘Aangenaam. Dokter Ross’ hij stelde zichzelf aan mij voor. ‘Olivia’ ik pakte de hand aan en keek daarna hoopvol naar de dokter. ‘Ik heb slecht nieuws voor je jongen’ hij gaf een klopje op zijn schouder en nu durfde ik Tonny weer aan te kijken die nog altijd verging van de pijn. ‘Je zult geopereerd moeten worden aan je kniebanden. Ze zijn afgescheurd’ bracht de dokter meteen het slechte nieuws en ik slikte. Tonny sloeg voor even zijn ogen neer, dus opende ik mijn mond maar. ‘Hoe lang zal de revalidatie tijd zijn? En komt hij nog terug op zijn oude niveau?’ vroeg ik en de dokter draaide nu zijn hoofd om naar mij. ‘Hij komt sowieso terug op zijn oude niveau. Daar gaan wij in ieder geval alles aan doen’ beloofde de dokter mij en ik knikte. ‘De revalidatietijd zal alleen voor een voetballer lang zijn. De voetballers die wij hier hebben gehad hebben zes maanden de tijd nodig om weer terug op hun oude niveau te komen’ ik keek met een medelevende blik naar Tonny. ‘Hij zal hier de hele week liggen, want voor de operatie en een korte tijd erna kan elke beweging fataal zijn voor zijn knie. Hij zal over enkele dagen geopereerd worden, daarna sterkt hij nog een paar dagen hier aan en dan moet hij thuis langzaamaan gaan revalideren. Als u wilt kan ik u de foto’s laten zien? Tonny zelf wilt ze niet zien’ ik keek naar Tonny die mijn blik kruiste en ik knikte. ‘Graag’ de dokter stond op en keek bezorgd naar Tonny. ‘Voordat je gaat slapen kom ik nog even bij je langs’ Tonny knikte en ik liep achter de dokter aan naar buiten. Hoe zielsgelukkig ik gisterenavond nog was, hoe bezorgd en terneergeslagen ik nu was.