5 - Get matching outfits

“Nee.”
      “Ja!”
      “Nee. Dit is het slechtste plan tot nu toe, Oliver.”
      Oliver trok een pruillip. “Dat zeg je iedere keer en toch moet je toegeven dat het achteraf allemaal lang niet zo erg was.”
      Percy wierp een blik op het T-shirt dat Oliver uit het rek had gehaald. “Als je maar niet denkt dat ik dat aantrek. Bovendien hebben we bij al die andere dingen geen geld verspild.”
      “Het aquarium en de milkshake kostten allebei geld,” zei Oliver. Hij hing het T-shirt terug bij zijn neongroene soortgenootjes, maar hij gaf zijn zoektocht door de spullen die in het rek hingen nog niet op.
      “Daar hadden we tenminste iets aan,” vond Percy. “We kunnen best bij elkaar passende kleren kopen, maar denk je echt dat we die ooit aan zullen trekken?”
      “Waarom niet?”
      “Oliver.”
      “Dat is geen argument, dat is gewoon mijn naam.”
      “Jij draagt volkomen andere kleding dan ik. En wat voor gelegenheid bestaat er nou waarop het niet bizar is als twee volwassenen kleding dragen die perfect op elkaar is afgestemd?”
      “Halloween. Wes en Helena waren hartstikke schattig als bloem en bij.”
      “Oké, dat is een uitzondering,” gaf Percy toe. “Maar afgezien van Halloween kun je er vast geen verzinnen.”
      Oliver liet de kleding even voor wat het was. Hij trok een wenkbrauw op naar Percy. “Dat is niet waar. Wat dacht je van een bruiloft?”
      “Wat, is dat een suggestie?”
      “Eh.” Oliver kon een moment lang niets anders doen dan knipperen. “Ik heb geen ring klaarliggen.”
      Percy schoot half in de lach. “Goed. Ik was even bang dat je midden in een kledingwinkel op één knie zou vallen.”
      “We hadden toch al besloten dat we hopeloze romantici waren, dus eigenlijk past het wel, denk je niet?”
      “We waren hopeloos en juist niet romantisch. Dat is iets anders dan hopeloos romantisch.”
      Oliver draaide zich van het kledingrek weg en helemaal naar Percy toe, want dit gesprek maakte hem een beetje nerveus en door Percy recht aan te kijken zou hij hopelijk minder zo overkomen. Hij beantwoordde Percy’s nieuwsgierige blik dapper, ondanks de plotselinge kriebels die door zijn lichaam raasden. Hij had zich al lang niet meer zo onzeker gevoeld in Percy’s buurt. “Wat zou je hebben gezegd? Als ik je echt een huwelijksaanzoek zou hebben gedaan, bedoel ik.”
      Percy opende zijn mond, bleef even zo staan en sloot hem toen weer. “Ja. Natuurlijk zou ik ja zeggen.” Hij haalde zijn schouders op, wat Oliver ervan verzekerde dat hij zelf niet de enige was die geen flauw idee hoe ze tijdens een stom winkeluitje op een onderwerp als dit waren gekomen.
      Hij knikte. Terwijl hij zijn hoofd op en neer bewoog drong het tot hem door wat er eigenlijk net was gezegd en opeens kon hij met geen mogelijkheid voorkomen dat een brede grijns zich op zijn gezicht dwong. Dat was echter niet heel erg, want Percy scheen hetzelfde probleem te hebben.
      “Goed dan,” zei Oliver, toen hij zich na een minuut stom grijnzen weer herinnerde dat ze midden in een kledingwinkel stonden. “Ik denk dat het zoeken van bij elkaar passende kleren nog wel even kan wachten.”
      “Nog zeker een paar jaar,” stemde Percy in.
      “Dus dan zul je het geen geldverspilling vinden?”
      Percy schudde plechtig zijn hoofd. “Wanneer het eenmaal zover is, beloof ik geen woord te zeggen over financiën.” Oliver stond op het punt Percy te vragen of hij hem daaraan mocht houden, maar Percy merkte zijn iets te verheugde blik op en was hem voor. “Tenminste niet wat kleding betreft. Ik ben een beetje bang voor jouw idee van een passende taart.”
      “Daar valt wel over te onderhandelen. Ik heb nog voldoende tijd om je te overtuigen van het belang van minstens vier lagen.”