50.

Helena volgde haar moeder naar een tafeltje in de hoek. Helena had door dat ze aan werden gestaard door een beveiliger. Hopelijk pakte hij haar moeder op. Ze haatte haar moeder, maar liet dat niet blijken. Haar moeder was gestoord. Het liefst was ze zelf naar de politie gestapt, maar je kan je eigen moeder toch niet aangeven? De vrouw die je heeft opgevoed, de vrouw die altijd van je zal blijven houden?
'Pardon,' zei een beveiliger tegen Helena en Petunia. Helena ontwaakte uit haar gedachtestroom en keek de man verward aan. Achter hem stonden nog drie andere beveiligers. Helena keek kort naar haar moeder. In Petunia's ogen was een straaltje van paniek te zien, maar dat zag alleen Helena.
'Wat kan ik voor U doen, meneer?' vroeg Petunia zo onschuldig mogelijk.
'Ik ben bang dat ik u-' begon hij, maar Petunia wist wat hij wilde zeggen en rende zo hard mogelijk weg. Helena bleef rustig zitten, ze wist wat ze had gedaan en wilde daar ook voor boeten. De drie beveiligers die achter de eerste beveiliger stonden renden achter Petunia aan.
'Moet jij niet vluchten?' vroeg hij aan Helena.
Ze schudde haar hoofd. 'Waarom zou ik? Ik weet wat mijn moeder heeft gedaan fout is,'
De beveiliger glimlachte gemeend. 'Ik moet je toch vragen mee te komen naar het politiebureau,'
Helena knikte begrijpelijk. 'Natuurlijk, maar moet ik ook handboeien dragen? Dat ziet er net uit alsof ík iemand heb vermoord,'
De beveiliger, Stan stond er op zijn naamplaatje viel haar nu pas op, grinnikte kort. 'Nee, ik vertrouw je wel. Oké, dat is echt het domste wat een beveiliger kan doen. Als je probeert te vluchten, schiet ik een kogel door je been heen,'
Helena moest haar lach inhouden, Stan was super aardig en niet lelijk.. 'Ik zal beloven om niet weg te rennen of te ontsnappen, ik heb niet zo graag een kogel in mijn been,'