Tijd || Onbekende Personen

Ze reed door de nacht. Haar ogen vielen bijna dicht, maar telkens als het bijna zo ver was knipperde ze fel met haar ogen om haarzelf wakker te houden. Vermoeid wreef ze over haar gezicht. Ze moest verder. De koplampen van de auto's die haar voorbij raasden schenen in haar ogen. Even kon ze niets zien, haar hartslag verhoogde en ze drukte op de remmen. Haar hoofd vloog tegen het stuur.
"Verdomme Laura," sprak ze tegen haarzelf, "je mag niet stoppen!".
Luid getoeter deed haar schrikken. Ze zette haar auto in de juiste stand en reed weer verder, de donkere nacht in.

Toen ze aankwam op haar bestemming zette ze haar auto aan de kant, gooide ze de deur dicht en klikte ze snel op het knopje van haar autosleutels om de auto te vergrendelen. Ze liep de trappen op die leidde tot het torenhoge gebouw voor haar. Niets zou haar stoppen, ze moest doorgaan. Aangekomen in de veel te bekende hal liep ze meteen op de liften af. Ze drukte snel op de knop. Geduld had ze niet, adrenaline gierde door haar lijf. Ze zuchtte en draaide haar om. De trappen maar. Hijgend kwam ze aan op de vierde verdieping, de zweetdruppels op haar voorhoofd glommen in het felle licht van de Tl-buizen die boven haar de weg verlichtte. Laura was doodop, maar op de een of andere manier konden haar benen de laatste honderd meter afleggen zonder het te begeven. Zonder aarzeling duwde ze de deur open. "Wat is er aan de-"
Ze hoefde haar zin niet af te maken. Iemand was het deken al over zijn hoofd aan het leggen. Nee.
Ze bevroor, de klok tikte verder. Maar zijn leven niet, zijn klok was verbrijzeld. Verlamd keek ze toe hoe een verpleegster zich uit de voeten maakte. Laura stond nog steeds in de deuropening. Een stap zetten durfde ze niet. Alsof alles afhing van een beweging van haar. Ze maakte haarzelf wijs dat als ze een beweging zou maken, Jake vanonder het doek zou komen en haar uit zou lachen. Maar daardoor durfde ze niet te bewegen, als ze bewoog en dat gebeurde niet, dan zou haar hel losbreken. Maar ze kon daar niet eeuwig blijven staan, toch? Ze sloot haar ogen en deed een stap, ze wist dat ze nu slechts een aantal stappen hoefde te zetten om bij het bed te zijn. Geen geluid, behalve die verdomde klok die steeds door bleef tikken. Tik. Tok. Ze opende haar ogen. Het deken lag nog steeds over de gedaante. Opeens namen haar voeten de leiding en zette ze snelle passen. Ze zakte neer op de stoel naast het bed. Ze was verbaasd dat ze nog niet had geweend. Ze wisten wel al langer dat hij niet lang had, maar ze was nooit klaar geweest voor dit. Haar dunne hand reikte uit naar het witte deken. Een snik kwam uit haar mond toen ze het spierwitte gezicht van Jake zag. Haar hand omsloot zijn hand. Het was vreemd om hem aan te raken, koel en slap.
"Jake, alsjeblieft." Ze schudde met zijn hand, willend dat hij zijn ogen open deed. Hij bleef stil. Pijn gierde door haar aderen, de adrenaline van minuten geleden leek wel een vurige hel die door haar heen gierde. De vlammen likte aan haar ingewanden, verschroeiden alles waar ze uit bestond tot er alleen maar leegte was. Ze was een uitgeholde persoon, geen gevoelens meer die bij haar registreerden. Alleen stilte. Tik. Tok. Het geluid van de klok galmde in haar oren. Ze liet Jake's hand los en verstopte haar gezicht in haar handen. Hij was zo jong geweest. Nog net geen 23. Er liepen zoute tranen over haar gezicht, ongecontroleerd. Laura kon het niet meer aan. Ze wou niet meer. Zonder Jake was er niets. Er zou nooit een trouw komen van de twee. Ze zou nooit naar hem toe kunnen lopen in een prachtige jurk om vervolgens hun beloften te doen. Een steek ging door haar hart. Ze had belooft dat ze er zou zijn. Haar laatste belofte aan hem had ze verbroken.

Ruim een week later stond Laura onder de douche. De week was een hel geweest. Huilend lag ze in haar bed, uren zonder te eten of drinken. De gordijnen had ze dicht gedaan, het licht deed pijn. Alles deed pijn. Ze had zijn kussen genomen en haar gezicht erin begraven, zijn geur opsnuivend. Ze had het ding niet vaak los gelaten, ze was er te veel aangekomen. Het rook niet meer naar hem. Ze had niemand gesproken, alleen het hoogstnodige om de begrafenis te organiseren. Jake's begrafenis, vandaag. Laura probeerde haar gedachten te verzetten terwijl ze voor de eerste keer in een week haar lange haren waste.
"Ik hou van je, Jake." fluisterde ze voor zich uit. Ze praatte wel vaker tegen hem, gewoon omdat het kon. Ze had zelfs een aantal brieven geschreven aan hem. Brieven die nooit door iemand gelezen moesten worden, brieven die nooit bij hem zouden aankomen. Brieven aan de hemel gericht, maar er was nog geen manier gevonden om ze te versturen. Ze zou alles geven om hem te kunnen vasthouden, zijn lach te horen en te luisteren naar zijn diepe ademhaling en de manier waarop hij haar naam zij.
"Laura." Ze schrok op van de stem, in een waas dacht ze dat het Jake was, stapte ze zo snel mogelijk de douche cabine uit en nam een handdoek om vervolgens de deur te openen. Er stond niemand. Misschien word ik wel gek, dacht ze.

De ceremonie was simpel, Laura praatte met niemand. Ze kon het medeleven niet aan. Het enige wat ze zei was voor Jake.
"Jake vertelde me eens dat de dood niets meer is dan een verandering van ons van tijd tot eeuwigheid. Ik hoop dat het waar was wat je zei Jake. Ik hou van je. Van tijd tot in de eeuwigheid." Een enkele traan liep over haar wang en ze aaide vluchtig de foto van hem die in het groot was afgedrukt, zodat iedereen in de zaal het kon zien. Iedereen in de zaal had verdriet.
Toen ze Jake hadden gecremeerd kreeg Laura de vraag of ze de assen wou houden. Jake werd in een vaas gedaan, mee naar huis. De enige overblijfselen van hem, in een vaas die niet eens groter was dan zijn arm. Het leek zo fout, maar het was het enige dat hem nog op deze wereld hield. Ze herinnerde zich vaag nog de woorden die Jake's moeder haar had toegefluisterd op de begrafenis. "Onze doden zijn nooit dood voor ons, tot we ze zijn vergeten." Leugens, vond Laura, Jake zou immers nooit terugkeren.

Laura bleef in een depressie, ze at te weinig en haar appartement werd een rotzooi. Ze had duizenden berichten, e-mails en voicemail berichten die ze niet, misschien zelfs nooit, aandacht zou schenken. Ondanks dat ze niet goed voor haarzelf zorgde vermagerde ze niet. Ze vond het om te beginnen niet vreemd, ze was eigenlijk al mager. Maar na een maand begon het toch wel zenuwslopend te worden. Ze ging naar de dokter.
Een tweede hartje klopte in haar lichaam. Vol ongeloof staarde ze de dokter aan. Ze zou nieuw leven maken. Tranen vormden zich in haar ogen. Het kindje zou nooit haar of zijn vader kennen. Ze besloot toen al op de naam. Als het een jongen was, Jake, als het een meisje was Hope. Hope omdat ze door haar kindje hoop kreeg dat ze ooit weer samen met Jake een gezin zou vormen.

Ze bleef haar hele leven brieven schrijven aan Jake. Het laatste wat ze had vastgehouden toen ze stierf waren er twee.


Liefste Jake

Dit is mijn eerste brief naar je sinds je hier niet meer op aarde bent met mij. Het doet pijn, weet je dat?
Elke keer weer als ik wakker word draai ik me om en lig je er niet. Ik zal nooit meer die liefde voelen die jij
me gaf. Het is nog maar vierentachtig uur en zestien minuten sinds je er niet meer bent maar ik kan het nu niet aan.
Ik hoop dat ik snel weer bij je ben, waar je ook bent. Nu hoor ik je zo al zeggen dat ik moet leven voor jou, maar jij
weet even goed als ik dat ik zonder jou niet wil leven. Desondanks blijf ik, want ik heb schrik voor de dood. Wat als
ik jou niet zie aan de andere kant? Dat zou erger zijn dan ik het me kan voorstellen.
De nachtmerries blijven weer komen, die waar ik je vroeger over vertelde. Ik mis hoe je me troostte wanneer ik weer
eens schreeuwend wakker werd. Hoe je een kusje op mijn voorhoofd plantte en me aankeek met je mooie bruine
ogen en me lieve dingen toefluisterde.
Ik mis niet alleen dat. Ik mis jou.
Het spijt me dat ik er niet was, ik had het beloofd. Ik hoop dat jij het me vergeeft want ik zal het mezelf niet vergeven.

Ik hou van je
Laura.




Aan mijn Jake

Ik heb net nieuws gekregen. We krijgen een zoontje of een dochtertje. Ik hoop dat het op jou lijkt. Het doet me pijn
dat ik nooit zal zien wat een geweldige vader je zou geweest zijn, dat ons kindje nooit zijn vader zal kennen. Dat
wij samen niet het perfecte leventje kunnen leven, als een familie.
Nu weet ik dat ik hier zal blijven, voor jou en voor ons kindje. Ik kan niet zelfzuchtig zijn en naar jou toe komen.
Ik moet hier blijven om ons kindje de liefde van ons allebei te geven. Weet je hoe ik het ga noemen? Als het een
jongen wordt; Jake. Voor een meisje; Hope. Ik hoop dat je het mooi vind. Zo niet heb je lekker pech. Ik kan me nu
je reactie voorstellen, hoe je me zou porren in mijn zij tot ik zou smeken om genade. Soms hoor ik je lach nog.
Ik herinner me onze eerste ontmoeting nog. Wat vond ik je arrogant. Maar ik kon je niet weerstaan. Toen ik je
leerde kennen wist ik dat je een heel groot hart had. Zonder grenzen. Dat wil ik aan ons kindje overbrengen.
Eindeloos liefhebben. Ik hoop dat ons kindje ooit de liefde zal hebben die wij hadden, maar dat hun liefdes-
verhaal niet zou eindigen als dat van ons.
Onze tijd samen was veel te kort. Onze eeuwigheid zal me deugd doen, wanneer die tijd komt.

Eeuwig de jouwe
Laura.