YourSmile_

Hij was exacte kopie van men houding in de heenrit. Ik zuchtte, stond op en met behulp van Edward bleef ik overeind staan. “Waar ga je heen?”
Zonder antwoord te geven wankelde ik naar voor, me stevig aan de zetels vast klampend en strompelde Jaspers richting uit. “Toen ik zei ‘tijd’ bedoelde ik een paar dagen!” zuchte hij. Ik keek niet om en zette voort. Mr. Hollow keek niet om, toen ik achter Jasper ging zitten, en hij trouwens ook niet. “Hallo” fluisterde ik, tussen de opening van de stoelen door. Zijn handen zaten in zijn haar vast geklemd, zijn hoofd vast in zijn frons en z’n ogen stijf op elkaar, geen reactie. “gaat het met je?” ging ik verder.
“Dat zou ik aan jou moeten vragen,” zijn stem hard.
Ik slikte en vulde men longen met lucht. Het gaf me moed. Zo ongezien mogelijk, hees ik me op en kronkelde om de zetel heen. Zijn pose nog steeds steen vast als een Griekse god. Ik duwde zijn knieën naar beneden, haalde zijn handen uit zijn haar en nestelde me tegen zijn borst aan. Voor de eerste keer opende hij zijn ogen en keek me vragend aan. Ik beet op men onderlip.
“Ben je niet bang?”
Voor de eerste keer zou ik eerlijk antwoorden op die vraag,”beetje”
Hij knikte en zijn frons was terug. Ik streek hem met mijn vingers weg en gleed door zijn haar. Hij ademde diep en uit en sprak langzaam,”Het spijt me, voor de zoveelste keer. Ik beloof je dat ik je nooit meer in zo’n gevaar breng!”
Hij probeerde me van zijn borst te duwen. Men tranen kwamen terug en druppelde op zijn witte shirt. Ik klemde mijn armen rond zijn arm en hield me stevig vast. “Ik hou van je” prevelde ik snikkend. Ik keek op, zijn ogen in die van mij.
“Waarom?” er zat een gekwelde ondertoon in zijn stem.
“Omdat,” ik zocht naar de juiste woorden.
“Ik ben een monster, ik wou je doden. Ik maak je bang. Je hoort weg te rennen en nooit meer achterom te kijken.”
Eerlijk gezegd, had ik daar al wel eens aan gedacht, maar niet voor de reden dat hij dacht.
“Ik ben niet bang van je,” mompelde ik.
“Dat hoor je wel te zijn,” zuchte hij.
Hij had gelijk, er was over duidelijk iets goed mis met me. Hier zat ik dan, in de armen van een vampier die me zonet nog wou doden en wat verder achter me een weerwolf, die alles goed in de gaten hield. Ik schudde men hoofd, mijn lippen trillend van angst. Ik was echt bang nu. Bang dat hij zou weg gaan. Onbewust, versterkte ik men greep, die hij op zijn beurt weer los wrikte. Ik zou actie moeten ondernemen. Ik keek op naar zijn adembenemende ogen, die vertroebeld werden door spijt en verdriet. Ik boog me naar voor en fluisterde langs zijn oor. “Ik hou echt van je!” Ik gleed met men lippen langs zijn kaaklijn naar zijn mondhoeken en drukte vlug een kus op zijn lippen, voor hij me kon wegduwen. Maar dat deed hij helemaal niet. Zijn armen kronkelde om men middel heen en drukte me tegen hem aan. De angst ebde weg en het geluk van daarnet kroop terug door me heen. Men hele lichaam hoopte dat we voor eeuwig zo konden blijven zitten. Misschien als Edward…
“Vergeet het maar” lachte hij, wat verder achter ons.
Ik liet Jaspers lippen los en lachte zacht. Ik staarde hem weer aan. Zijn ogen waren iets beter nu. Minder gepijnigd, maar toch zag ik het. Verscholen achter het donkere goud van zijn ogen. Dit was een van de momenten wanneer je niet zei, wat op je lippen lag. Dit was wanneer je wel wou, maar iets stond in de weg. Ik zuchte. Hij leek me weer niet te volgen. Ik liet mijn hele lichaam vol lopen met al het geluk dat ik de komende jaren had meegemaakt, en zoals ik al verwachte kroop er een gelukzalige glimlach over hem heen. Een die ik nog nooit eerder had gezien. De mooiste van allemaal. “Die lach is nieuw.” Mompelde ik, terwijl ik men hoofd in zijn nek liet rusten.
“Die lach is van jou.”
Ik lachte, gaf vlug een kus in zijn nek en verstopte me in zijn armen, waar ik veilig was.