Hoofdstuk 39

Maroon haalde diep adem. Ietwat zenuwachtig stond ze voor de deur van de herenwc’s. Ze had Harry er net naar binnen zien gaan, dus wachtte ze nu totdat hij er weer uit kwam. Haar vliegtuig vertrok over twee uur, maar ze wou hem echt nog even spreken voordat ze weg ging. Ze voelde zich schuldig. Ze wist wat er allemaal over hem gezegd werd en ze wist ook dat het haar schuld was. Ze had niet gedacht dat ze zich er schuldig om zou voelen. Dit was precies wat ze gewild had. Ze had hem pijn gedaan, maar nu leek het eigenlijk helemaal niet leuk meer. Het was de eerste keer dat ze zenuwachtig was om met Harry te praten. Het was ook de eerste keer dat ze het belangrijk vond.
Veel te snel ging de deur open. Harry liep naar buiten. Hij keek haar een moment aan, waarna hij zijn blik afwendde en zonder iets te zeggen weg wou lopen. Ze greep naar zijn pols. ‘Harry, wacht nou even’, smeekte ze. Hij keek naar haar om. ‘Want?’. ‘Want ik wil even met je praten en… En ik wil het uitleggen’. Hij fronste. ‘Ik wil niet met je praten…’, mompelde hij. Hij trok zich los en liep verder. Haastig liep ze achter hem aan. ‘Harry! Kom nou even mee! Ik wil het gewoon even uitleggen, meer niet’.
Zijn blik ging voor een moment naar haar gezicht, waarna hij zuchtte. Hij dacht even na. Toch was hij wel nieuwsgierig. Sinds ze het uit had gemaakt, had hij zich al afgevraagd waarom. ‘Goed dan’, gaf hij toe. ‘Bedankt’. Ze pakte zijn pols weer en trok hem haastig mee door de gangen naar de kamer waar ze net ook wakker was geworden. Ze duwde de deur open, trok hem mee naar binnen en sloot de deur weer.
‘Ik voel me schuldig’, begon ze, toen de deur in het slot viel. Harry sloeg zijn armen over elkaar. ‘Dat mag ook wel’. Tussen zijn wenkbrauwen stond een lichte frons. ‘Kijk, ik heb… Ik wou… Mijn vader is…’, bracht ze uit. Ze zuchtte. ‘Ik had dit echt beter moeten voorbereiden…’. Ze keek op naar Harry. Hij keek haar vragend aan. ‘Ik heb altijd het idee dat mijn vader meer om jullie geeft dan om mij’, begon ze. Zijn gezichtsuitdrukking verzachtte een beetje. ‘Hij laat mij een beetje links liggen en het is net alsof hij vijf zonen heeft in plaats van een dochter’.
Ze zag aan zijn gezicht dat hij zich nu slecht begon te voelen, maar dat was juist niet wat ze wou. ‘Ik wist niet dat-‘. ‘Nee, wacht even’, onderbrak ze hem. Ze liep naar de bank en zakte er op neer. ‘Bij jou is het gewoon nog erger, misschien omdat je de jongste bent, dat weet ik niet, maar hij geeft echt heel veel om jou. Hoe hij naar je kijkt, hij is heel beschermend over jou en hij lijkt altijd trots op jou te zijn. Dat is gewoon wat ik ook altijd graag heb gewild. Hij wou altijd een zangeres van mij maken, maar met mijn paniekaanvallen kan dat gewoon niet. Nu voelt het voor mij alsof ik vervangen ben door jou’. Ze wendde haar blik af.
Harry liep langzaam naar de bank toe en kwam naast haar zitten. Hij legde een hand op haar onderarm. ‘Ik had echt geen idee…’, mompelde hij. Ze keek naar hem op. Zijn groene ogen stonden bezorgd. Ze wou niet dat hij bezorgd was om haar. Zij redde zich wel, dat was het probleem niet. ‘Ik wou je breken’. Zijn blik veranderde. Ietwat geschokt. ‘Ik wou je pijn doen. Ik wou je laten voelen wat ik ook voel’. Hij zette een verdrietige glimlach op. ‘Het is je wel gelukt’, opperde hij. Ze schudde haar hoofd. ‘Het spijt me echt’. Ze keek hem diep aan.
Hij zuchtte. ‘Weetje…’, begon hij. Hij leunde achterover in de bank en keek voor zich uit. ‘Ik vond je echt leuk’. Zijn blik schoot even over haar heen. ‘Ergens wist ik eigenlijk wel dat jij niks voelde, maar dat wou ik gewoon niet toegeven. Jij was anders, ik wou gewoon zo graag dat het werkte tussen ons’. Ze legde een hand op zijn schouder. ‘Het spijt me’, zei ze nog een keer. ‘Dankje…’. Ze zag gewoon dat hij het niet meende. ‘Als je wil, mag je me wel zwart maken bij de media, ik kom toch nooit meer terug als zangeres, het maakt mij niet uit’. Hij keek haar aan en schudde zijn hoofd. ‘Nee, zo ben ik niet’. Dit liet haar alleen nog maar slechter voelen.
Ze wendde haar blik af. Het was even stil, totdat de ringtone van haar mobiel de stilte verbrak. Ze haalde het ding uit haar zak. Sheng. Ze nam op. ‘Hey’. ‘Maroon, ik sta bij de achteringang, ik breng je zo naar het vliegveld, oké?’. ‘Ja, ik kom eraan’. ‘Tot zo’. ‘Bye’. Ze keek weer op naar Harry en stopte haar mobiel weg. ‘Ga je terug naar Phoenix?’, vroeg hij. Ze knikte. ‘Ja’. Langzaam stond ze op. ‘Als je wil… Kom een keer kijken bij een wedstrijd? Als je dat leuk vind?’. Zijn mondhoeken trokken een beetje omhoog. ‘Zal ik doen’, beloofde hij. Hij duwde zichzelf overeind. ‘Bel me maar gewoon een keer als je in de buurt bent, ofzo, goed?’. Hij knikte. ‘Ja, doe ik’. Ze keek nog even naar hem. Eigenlijk kon ze niet geloven wat ze gedaan had. Ze had Harry Styles gebroken. Langzaam schudde ze haar hoofd.
‘Kom is…’, zei ze zachtjes. Ze sloeg haar armen om zijn middel en drukte hem tegen zich aan. Ze voelde zijn armen om haar heen. ‘Ik voel me zo slecht’. ‘Niet doen’, zei hij. ‘Ik red met wel’. Ze keek naar hem op. ‘Zeker?’, vroeg ze. Hij knikte. ‘Zeker, en ga nu maar, anders mis je je vliegtuig’. Ze zuchtte en liet hem los. ‘Tot ziens’. Ze begon naar de deur te lopen. ‘Doei’. Ze keek nog een keer om, glimlachte naar hem en liep de deur uit. Terug naar Phoenix.
Terug naar haar normale leven.

Dit was al het laatste hoofdstuk